Dando
Op het podium een man met een gordijn haar voor zijn gezicht. Hij haalt de hoge noten niet maar verrast met diepe basstem op andere momenten. Er komen hits voorbij, verstopt in een onafgebroken reeks liedjes, in de drie kwartier waar hij het publiek weet te pakken, ondanks alle ongemakken, falende stem, zoek geraakt plectrum, en het wisselen tussen gitaren. Het was afgeladen vol en de meningen liepen uiteen tussen 'legendarisch' en 'triest'. Zelf was ik toch verrast dat iemand na al die jaren deze nummers zo eigen maakt, terwijl het qua stem niet (meer) lukt zoals op de plaat, dat het me raakt. Een schim van het verleden die de schijnwerpers toch nog verdient.
Comments