Gezien

Het programma werd door diverse kenners aangeprezen. Het Take Root festival is een begrip in Stad en Ommelanden. TakeRoot beloofde niet alleen een muzikale reis door Amerika, maar ook door de tijd te zijn. Terug naar het begin; back to the roots. Terzijde: wat zouden die wortels zijn in de Verenigde Staten waar de indianen, the first nations, alleen nog in reservaten wonen.

Voor zes tientjes een hele reeks aan optredens dus dat werd sorteren. Ik liet me leiden door Richard, de lijstjes man, die ik volg op X. Hij had zijn spoorboekje erbij gedaan. 

Toen ik naar binnen ging liep ik direct achter Marleen Bakker. Een goed voorteken bedacht ik me. Het viel me ook dit keer weer op dat het publiek vooral bestond uit rondbuikige blanke mannen van vijftigplus. De mensen van kleur waren op een hand te tellen. Een Chinese, een Koreaanse, een Phillepijnse (dacht ik) aan de hand van een blanke jongeman plus een Moluks stel. Verder waren ook de vrouwen sterk in de minderheid. 

De uit Nashville afkomstige Kyshona vertelt op haar nieuwe album Legacy het verhaal van haar familie en haar voorouders, zodat – zoals ze het zelf omschrijft – “de generaties na mij iets tastbaars hebben om op terug te vallen wanneer ze twijfelen aan wie ze zijn en zich afvragen waar ze vandaan komen”.

Kyshona’s zoektocht gaat terug tot de Amerikaanse slavenregisters van 1860 en wordt door de als muziektherapeute opgeleide zangeres verpakt in dertien ijzersterke songs – folk, blues, country, soul en gospel – geschreven samen met onder anderen Aaron Lee Tasjan, Brittney Spencer en Caroline Spence.

Celebrating The 50th Anniversary of Big Star’s Radio City
Ft. Big Star’s Jody Stephens, Jon Auer (The Posies), Pat Sansone (Wilco), John Stirratt (Wilco) & Chris Stamey (The dB’s)

Tyler Ramsey zou je kunnen kennen als voormalig lead-gitarist van Band of Horses. In 2017 verliet hij de uit Seattle afkomstige indierockgroep om zich nog meer te focussen op het solopad dat hij tien jaar eerder al insloeg. In februari verscheen zijn nieuwe album New Lost Ages, opgenomen met producer Phil Ek (Fleet Foxes, Father John Misty, The Shins, Built to Spill) achter de knoppen en met geweldige gastmuzikanten als bassist Morgan Henderson (Fleet Foxes) en drummer Sean Lane (Ann Wilson) aan zijn zijde.

Iron & Wine behoeft voor de wat langer meelopende TakeRoot bezoekers nauwelijks introductie. In 2010 behoorde hij samen met acts als Black Mountain, Isobel Campbell & Mark Lanegan en Wilco tot de line-up van die ene, onvergetelijke, nooit meer te evenaren editie. De eerste vier platen – The Creek Drank The Cradle (2002), Our Endless Numbered Days (2004), The Shepherd’s Dog (2007) en Kiss Each Other Clean (2011) – stonden allemaal in de jaarlijstjes van de americana-, folk- en rootsfans.

John Paul White werd wereldberoemd met The Civil Wars, het duo dat hij vormde met Joy Williams en waarmee hij twee albums maakte en vier GRAMMY’s won. Op persoonlijk vlak boterde het echter totaal niet tussen de twee. In 2014 eindige het succesverhaal in een break up en pakten de heren hun solocarrières weer op. Twee jaar later liet White voor het eerst na de breuk van zich horen met Beulah en in 2019 verscheen zijn derde soloplaat, The Hurting Kind. Wat blijkt: hij kan het ook alleen.

Het uit Portland Oregon afkomstige Jenny Don’t and the Spurs zet met een mix van opzwepende rockabilly, traditionele country, rauwe garagerock en honky tonk de podia op z’n kop. 

 

GL: na vijf (speciale festival) biertjes en ruim vijf uur later had ik het wel gezien. Teveel indrukken en veel goede muzikanten. Geweldig.

De dames maakten het tot een geweldige happening: 1. Kyshona een fantastische ontdekking en 2. Beth Goodfellow, wat een sublieme drummer.