meesterlijk
Meesterlijk. Ik ben mezelf de baas. Bovenmeester voel ik me soms. Ik corrigeer mezelf, ik pas mijn eigen opdrachten aan. Ik kort soms mijn geplande pauze in als ik loop te dromen. Als je je eigen programma kan samenstellen dan is het extra leuk.
De stopwatch liegt niet. De tijd tikt door. Ik pas afstanden aan maar doe dan eigenlijk een langere afstand. De tijd van een extensieve 500-jes loop ik nu ontspannen over een 400 meter (ongeveer). Want liever loop ik niet op de baan. Of ik loop met een blinde klok en check achteraf hoe ik het gedaan en zet dat af tegen mijn gevoel. Ook leuke oude trainingsopdrachten doen met dezelfde intense inzet maar zonder op de tijden te letten. Als ik hoor, zie, lees wat sommige leeftijdgenoten nog voor tijden lopen ben ik jaloers. Maar de meesten hebben ook gewoon doorgetraind. Zelf ben ik al veel eerder het training geven op 1 gezet en dus zelf minder gedaan.
Soms is er minder tijd of schiet het er even bij in. Dat is killing. Dus de gewichten van daarvoor zijn nu weer erg zwaar. Ik pas herhalingen, sets en pauzes aan. De spieren lijken verdwenen maar doen bij de laatste keren toch pijn. Gelukkig ik heb nog spier-pijn. Er zit toch nog iets onder onderhuidse vetopslag verstopt. Bij sommige oefeningen is het afzien. Fluitend 15 pull ups of chin ups, ik draaide mijn hand er niet voor om, of soms wel maakte ook niet uit onder of bovengreep. Nu met pijn en moeite acht keer. Dat moet ik dan wel regelmatig doen want anders doet mijn linkerhand raar. (na een ongeluk in 1988 is er een zenuwbaan naar de knoppen)
De categorie master is dubbel. Ik zag kort geleden een documentaire over de World Masters Athletics Championships in het Finse Lahti. Lahti is voor schaatsen en ski springen maar nu was er in de zomer dus een master wk. Het was een geweldige docu. Want het ging over de drijfveer van de atleten. Nederland haalde er 32 medailles: 12-10-10. Maar ik herinner me de Italiaanse discuswerpster die er uitzag als een filmster, liep als een ballerina maar al mee deed aan de OS van 1936: Gabre Gabric. Ljubica "Gabre" Gabric-Calvesi (beboren als Gabric in Kroatie (Imotski) op 14 Oktober 1914. Getrouwd met de Italiaanse atletiek en horden coach Alessando Calvesi (wie kent niet dat hordenhupje?), schoonmoeder van Eddy Ottoz en dus de oma van Laurent Ottoz en Patrick Ottoz. Die doet dus nu nog wedstrijden. Waarom vraag ik me af? Ze doet alsof ze nog steeds atlete is in plaats van een bejaard. Een vitale bejaarde maar toch.
Ik loop soms op een loopband of sta op een elipstrainer. In mijn hoofd loop ik op een heerlijk rondje in een ander land, in een ander seizoen op mijn eigen manier. Weg van de saaie beweging, maar genieten van de ervaring. Dat doe ik niet op een wedstrijd. Ben je gek. Ik herbeleef oude trainingen, wedstrijden en voel me als nieuw.
Ik loop wedstrijden tegen me zelf. Tegen de aftakeling. Tegenstander van me zelf. Het is het proces vertragen. Dus beul ik me af in circuitjes die ik ontworpen heb in een grijs verleden. Zo heb ik voor de laatste wintersport een aantal weken sneeuw-fit opdrachtjes gedaan in de brandende Braziliaanse zon als voorbereiding op een weekje langlaufen met mijn betere helft in Oostenrijk.
Master of geen master, veteraan of geen vet er aan, gewoon je eigen ding doen en lekker lopen. De stopwatch verteld de waarheid, de uitslag het verhaal. Maar het gaat toch om je eigen beleving.
Dus toen ik laatst een wedstrijd mee deed was het lachen. Kijken hoe het ging in een soort van trimloop. Met alles door elkaar ook wedstrijdlopers mannen en vrouwen. Ik liep lekker, had het zwaar in het laatste stuk. Maar zat dik achter mijn beste tien kilometer tijd op de baan en nog veel verder achter mijn beste tijd op de weg. Totaal niet interessant want ik had super gelopen. Had diverse lui achter me en ook een paar lopers voor me waarvan ik dacht dat ik die makkelijk achter me zou moeten kunnen houden. Dat is al weer dik een jaar geleden. Kijken of ik binnenkort weer eens een wedstrijdje van mezelf kan winnen. Dus niet van anderen met bruine ogen, of bij mij uit de straat,wijk, stad, provincie, uit dezelfde jaargang-en, of welk ander criterium. Voor mij geen master wedstrijden. Alleen open wedstrijden.
Ik hou me vast aan mijn regime van om de dag lopen en op de andere dagen wat oefeningen en kracht. Daar voel ik me goed bij. Heerlijk sporten. Me fit voelen. Dat anderen me soms meewarig aankijken neem ik voor lief. Vandaag een baantraining; 16x200 met 100 dribbel, zonder klok, steeds 1 baan opschuiven (dus 2x baan 8: 200, 100 dribbel, 200, 100dribbel en dan naar baan 7) anders raak ik de tel kwijt. Ja je wordt toch een jaartje ouder.
De stopwatch liegt niet. De tijd tikt door. Ik pas afstanden aan maar doe dan eigenlijk een langere afstand. De tijd van een extensieve 500-jes loop ik nu ontspannen over een 400 meter (ongeveer). Want liever loop ik niet op de baan. Of ik loop met een blinde klok en check achteraf hoe ik het gedaan en zet dat af tegen mijn gevoel. Ook leuke oude trainingsopdrachten doen met dezelfde intense inzet maar zonder op de tijden te letten. Als ik hoor, zie, lees wat sommige leeftijdgenoten nog voor tijden lopen ben ik jaloers. Maar de meesten hebben ook gewoon doorgetraind. Zelf ben ik al veel eerder het training geven op 1 gezet en dus zelf minder gedaan.
Soms is er minder tijd of schiet het er even bij in. Dat is killing. Dus de gewichten van daarvoor zijn nu weer erg zwaar. Ik pas herhalingen, sets en pauzes aan. De spieren lijken verdwenen maar doen bij de laatste keren toch pijn. Gelukkig ik heb nog spier-pijn. Er zit toch nog iets onder onderhuidse vetopslag verstopt. Bij sommige oefeningen is het afzien. Fluitend 15 pull ups of chin ups, ik draaide mijn hand er niet voor om, of soms wel maakte ook niet uit onder of bovengreep. Nu met pijn en moeite acht keer. Dat moet ik dan wel regelmatig doen want anders doet mijn linkerhand raar. (na een ongeluk in 1988 is er een zenuwbaan naar de knoppen)
De categorie master is dubbel. Ik zag kort geleden een documentaire over de World Masters Athletics Championships in het Finse Lahti. Lahti is voor schaatsen en ski springen maar nu was er in de zomer dus een master wk. Het was een geweldige docu. Want het ging over de drijfveer van de atleten. Nederland haalde er 32 medailles: 12-10-10. Maar ik herinner me de Italiaanse discuswerpster die er uitzag als een filmster, liep als een ballerina maar al mee deed aan de OS van 1936: Gabre Gabric. Ljubica "Gabre" Gabric-Calvesi (beboren als Gabric in Kroatie (Imotski) op 14 Oktober 1914. Getrouwd met de Italiaanse atletiek en horden coach Alessando Calvesi (wie kent niet dat hordenhupje?), schoonmoeder van Eddy Ottoz en dus de oma van Laurent Ottoz en Patrick Ottoz. Die doet dus nu nog wedstrijden. Waarom vraag ik me af? Ze doet alsof ze nog steeds atlete is in plaats van een bejaard. Een vitale bejaarde maar toch.
Ik loop soms op een loopband of sta op een elipstrainer. In mijn hoofd loop ik op een heerlijk rondje in een ander land, in een ander seizoen op mijn eigen manier. Weg van de saaie beweging, maar genieten van de ervaring. Dat doe ik niet op een wedstrijd. Ben je gek. Ik herbeleef oude trainingen, wedstrijden en voel me als nieuw.
Ik loop wedstrijden tegen me zelf. Tegen de aftakeling. Tegenstander van me zelf. Het is het proces vertragen. Dus beul ik me af in circuitjes die ik ontworpen heb in een grijs verleden. Zo heb ik voor de laatste wintersport een aantal weken sneeuw-fit opdrachtjes gedaan in de brandende Braziliaanse zon als voorbereiding op een weekje langlaufen met mijn betere helft in Oostenrijk.
Master of geen master, veteraan of geen vet er aan, gewoon je eigen ding doen en lekker lopen. De stopwatch verteld de waarheid, de uitslag het verhaal. Maar het gaat toch om je eigen beleving.
Dus toen ik laatst een wedstrijd mee deed was het lachen. Kijken hoe het ging in een soort van trimloop. Met alles door elkaar ook wedstrijdlopers mannen en vrouwen. Ik liep lekker, had het zwaar in het laatste stuk. Maar zat dik achter mijn beste tien kilometer tijd op de baan en nog veel verder achter mijn beste tijd op de weg. Totaal niet interessant want ik had super gelopen. Had diverse lui achter me en ook een paar lopers voor me waarvan ik dacht dat ik die makkelijk achter me zou moeten kunnen houden. Dat is al weer dik een jaar geleden. Kijken of ik binnenkort weer eens een wedstrijdje van mezelf kan winnen. Dus niet van anderen met bruine ogen, of bij mij uit de straat,wijk, stad, provincie, uit dezelfde jaargang-en, of welk ander criterium. Voor mij geen master wedstrijden. Alleen open wedstrijden.
Ik hou me vast aan mijn regime van om de dag lopen en op de andere dagen wat oefeningen en kracht. Daar voel ik me goed bij. Heerlijk sporten. Me fit voelen. Dat anderen me soms meewarig aankijken neem ik voor lief. Vandaag een baantraining; 16x200 met 100 dribbel, zonder klok, steeds 1 baan opschuiven (dus 2x baan 8: 200, 100 dribbel, 200, 100dribbel en dan naar baan 7) anders raak ik de tel kwijt. Ja je wordt toch een jaartje ouder.
Comments