nijenborg
De Nijenborg.
Een van mijn moeders laatste acties was: regelen dat ik de weg wist naar mijn nieuwe school. Het eerste deel van weg kon ik wel dromen daar niet van maar dan. Dan werd het lastiger. Het stuk wat ik wel kon dromen was langs het Slochterdiep tot het sluisje dan door naar Ruischerbrug. Eerst het Eemskanaal over en langs het Damsterdiep met rechts de nieuwbouwwijk Leeuwenborg. Dan bij de sluizen langs de Lenco fabriek, achter langs bij het stadion van de FC in het Oosterpark, langs het oude zwembad, doorfietsen tot een grote kruising, oversteken en aan het eind bij het winkelcentrum voor de Trefkoel links, rechts en dan derde links geloof was ik er al bijna en reed ik tegen de school aan. Mijn nieuwe school na de Christelijke MAVO Siddeburen nu naar de HAVO te weten Christelijke HAVO top en Pedagogische Academie: De Nijenborg. Slechts twee klassen HAVO met grotendeels mensen die daarna het onderwijs in wilden. Een relatief kleine school (overzichtelijk) waar de decaan soms organist was in de Synodaal Gereformeerde kerk van Siddeburen en dat wist mijn moeder ook via mijn tante. Dat het goede doorstroom garandeerde van de MAVO klanten was meegenomen dat het van Christelijke signatuur was gaf bij haar de doorslag. (Hoogezand en Appingedam waar ook HAVO’s waren vielen om die reden af.
Dat stuk reed ik dus een keer in de auto van een bevriende kennis mee. Door mijn moeder zo geregeld. “anders kom je dus zeker te laat na de zomervakantie”, sprak ze me toe vanaf haar ziekbed. Voor het raam zodat ze op de Hoofdweg en richting de Fraeylemaborg kon kijken. Ze zag me wegrijden en weer terug komen. Nou ‘Oom’ Kees had het prima gedaan maar ik kwam er al snel achter dat het laatste stuk sneller kon door langs het spoorlijntje Roodeschool te fietsen en dan via een tunneltje bij de kruising van de Eikenlaan aan te komen net op de hoek van cafe Noordster aan de Grote Beerstraat. Waar ik nog menig kaartje zouden leggen en bittergarnituurtje weghappen met Smitje, Wim Voogd, Jan Noorda en consorten.
Ondertussen is het hele gebouw gesloopt. Niets herinnert er meer aan het einde van de Zuiderkruislaan waar de concierge Funcke de scepter zwaaide en waar ik drie jaar door zou brengen. Ook de galerijflats zijn verdwenen zag ik toen ik op de fiets langs het Reitdiep kwam. (In een van die flats liep Edwin Post, die wat bokste geloof ik, altijd korte broek trappen ’s winters met een sweatshirt en zomers in blote bast; een trap, een galerij, twee trappen een galerij enz..) Het eerste jaar weet ik niet zo heel veel van. Het overlijden van mijn moeder in de eerste periode zou me de rest van het jaar achtervolgen. Toen ik als nog, dankzij de meelevenden docenten een taak kreeg, wist ik die niet voldoende te maken waardoor ik de vierde klas nog een keer over moest doen. Dat was geen straf. Ik wist tot de Kerst echt niks van de behandelde stof, het was als nieuw voor me. Ik moest de HAVO echter halen omdat ik naar de (C) ALO wilde, mee ook in wilde schrijven voor de leraren opleiding aan het Ubbo Emmius, eventueel naar de kunstacademie (tekenen vond ik leuk en kunstgeschiednis meer dan interessant)allemaal dus HBO opleidingen. Achter de hand hield ik de MBO opleiding aan het CIOS. (Uiteindelijk zou dat het worden omdat ik werd uitgeloot aan de leraaropleiding, niet goed genoeg was voor Minerva, en ik kansloos was in de gewogen toelating van de ALO –zo maakte Wytze Bakker mijn turnmaatje me al in een vroeg stadium duidelijk toen hij (mijn feetvakkenpakket bekijkend) al in de eerste zat-.
Inderdaad: Nederlands, Engels, Aardrijkskunde en Geschiedenis (inlcusief Staatsinrichting) plus Handelswetenschappen (boekhouden en bedrijfsrekenen) en Biologie is een mix van niks. Maar heeft wel van alles wat ik wel interessant vond zo hield ik mezelf voor. Want uit nood geboren op de mavo en nu dus doorgezet op de HAVO moest ik het gewoon mee doe. Op de Nijenborg kwam er dan extra expressievakken bij met Handenarbeid (tekenen, textiele werkvormen, knutselen), Muziek (zingen en blokfluit) en Lichamelijke Opvoeding. Vond ik ook leuk. Dat er nog Godsdienst en Maatschappijleer bij kwamen voor extra bagage nam ik voor lief.
Ik las op schoolbankpuntnl een aantal waarderingen van de NIjenborg die behoorlijk negatief waren. Totaal niet mijn beleving. Ik vond het een zeer prettige school. Goed georganiseerd, prettige sfeer, aandacht voor het individu, met leuke activiteiten en ook prima docenten. Dat vond ik toen en dat vind ik achteraf nog steeds.
Muziek van Chris van Bruggen die ook koren dirigeerde en een prima organist was. Ook de leraar handenarbeid was muzikaal en beiaardier. De gymleraar Johan Eshuis coachte op nationaal niveau de volleyballers van Sudosa. Gepassioneerde leerkracht die voor aanvang van de lessen bijles gaf voor degene die naar de ALO/CIOS wilden.
Aardrijkskunde eerst Roosjen toen Bram Kammenga. Roosjen was de man met de ritsluiting. Een enorme jaap op zijn hoofd vanwege een operatie. De hechtingen rond de streep waren van een bijzonder kleur rood. Van Bram Kammenga kreeg ik een mail toen ik net in Qatar zat. Toen wist ook pas dat hij dus een voornaam had. Het was gewoon meneer Kammenga in de klas net zoals bij de anderen leraren. Hij had een stukje in de Trouw over me gelezen en wist me via de eletronische snelweg te vinden.
Engels van mevrouw Goosen. Een pronte dame met een paardestaart. Hoewel de meeste jongens zich meer verdiepten in haar boezem. Zelf vond ik de mond van Els sensueel. Haar stem met diepe keelklanken was ronduit sexy. Dit was een van de weinig lessen die Wim Voogd zeer oplettend van de eerste rijen volgde. Animal Farm was vaste prik.
Handel kregen we van Fleurke. Hij had een strakke hand van lesgeven maar was soms te verleiden met frisse opmerkingen van wat slimmere leerlingen. Dan volgde een soort GBJ Hilterman achtige beschouwing of een financieel advies. Jongens, doe dat nooit met die aflossingen want…. Dan volgde een snelle berekening op het bord waardoor al snel duidelijk werd dat het zeer ongunstig was voor je portemonnaie of aandelen portefeuille. We geloofden hem want hij reed niet voor niks in een grote Volvo bak.
Nederlands kreeg ik van Harm de Jonge. Prachtig kon hij declameren in het oud Nederlands van Elcerijkck en de Beatrijs. Boeken, die op literatuurlijst stonden maar ook die er (nog) niet op stonden of poezie die er voor hem wel thuis hoorden. Het was continu dwars door de cultuurgeschiedenis. Mede door de literatuurlijst natuurlijk die verplicht boeken uit de middeleeuwen, van de vijftigers, en een aantal stromingen bestond. Hilarisch waren zijn introducties. “Toen ik in late morgenstond mijn eega in de sponde achterliet kon ik het niet nalaten een krabbeltje voor haar achter te laten op de tafel voor ik mijn bolide over de snelweg vanaf Boerakker naar de Stad stuurde. Vandaar dat ik wat aan de late voor jullie stond, maar nu aan de slag…….
Harm de Jonge uit Boerakker heeft inmiddels diverse succesvolle jeugdboeken geschreven. Afgezien van 'De liefste vraag' en de met de Woutertje Pieterse prijs bekroonde 'Josja Pruis' is er nu het uitstekend beoordeelde: flessenpost uit Amsterdam en zijn laatste book Vuurbom.
Bio van Ben Stulp. Dat was na juf Evenhuis wat anders. Hier stond iemand die niet alleen prima kon lesgeven maar ook boven de stof stond op een vanzelfsprekende manier. Eerder schreef ik op dit blog al een keer over hem het volgende:
…..Met een gedachtesprong was ik opeens in de biologie les. Eerste lokaal op de gang van de Nijenborg. Uitzicht op het Reitdiep en de wijk Vinkhuizen. Ben Stulp gaf biologie-les. Op een prettige manier met veel wetenswaardigheden. Op een keer was het wat onrustig in de klas. “Jongens, ik ga even weg voordat ik echt boos ga worden”! Het was op slag rustig. Toen hij terug kwam was het doodstil. Ben ging verder alsof er niks was voor gevallen………….
Hij is de reden voor dit schrijven. Al tijden ontvang ik geen fysieke post meer. Dus als er binnen een week een prachtige nieuwsjaarkaart van vrienden en een brief in de bus liggen is dat feest. Op de achterkant van de brief staat Ben Stulp (en zijn adres). Nou dat had ik nooit verwacht. Blijkt dat hij als snel na mij de school heet verlaten voor promotie onderzoek en later in Florida wetenschappelijk onderzoek heeft gedaan naar DNA. Bij terug keer in Nederland later ook het UMC Groningen. Gelukkig staat er in de het epistel ook een email adres zodat mijn bedankje wat sneller in Stad zal zijn.
Wellicht bij een volgend bezoek aan Groningen niet alleen Evert Jager, de leraar geschiedenis bezoeken maar ook de kersvers gepensioneerde /gepassioneerde bioloog Ben Stulp. Een leuk vooruitzicht.
Het gebouw van De Nijenborg mag dan verdwenen zijn het instituut leeft en ik heb inmiddels ook wat oud studiegenoten in mijn mail bestand. Er ontbreekt er nog wel een paar die ik zou wil spreken. Gerard Klaasen, Anetta Haan, Johan Postuma, Joke Hielkema en Willy Nieuwenhuizen bijvoorbeeld. Wie weet waar dit berichtje weer toe leidt?
Een van mijn moeders laatste acties was: regelen dat ik de weg wist naar mijn nieuwe school. Het eerste deel van weg kon ik wel dromen daar niet van maar dan. Dan werd het lastiger. Het stuk wat ik wel kon dromen was langs het Slochterdiep tot het sluisje dan door naar Ruischerbrug. Eerst het Eemskanaal over en langs het Damsterdiep met rechts de nieuwbouwwijk Leeuwenborg. Dan bij de sluizen langs de Lenco fabriek, achter langs bij het stadion van de FC in het Oosterpark, langs het oude zwembad, doorfietsen tot een grote kruising, oversteken en aan het eind bij het winkelcentrum voor de Trefkoel links, rechts en dan derde links geloof was ik er al bijna en reed ik tegen de school aan. Mijn nieuwe school na de Christelijke MAVO Siddeburen nu naar de HAVO te weten Christelijke HAVO top en Pedagogische Academie: De Nijenborg. Slechts twee klassen HAVO met grotendeels mensen die daarna het onderwijs in wilden. Een relatief kleine school (overzichtelijk) waar de decaan soms organist was in de Synodaal Gereformeerde kerk van Siddeburen en dat wist mijn moeder ook via mijn tante. Dat het goede doorstroom garandeerde van de MAVO klanten was meegenomen dat het van Christelijke signatuur was gaf bij haar de doorslag. (Hoogezand en Appingedam waar ook HAVO’s waren vielen om die reden af.
Dat stuk reed ik dus een keer in de auto van een bevriende kennis mee. Door mijn moeder zo geregeld. “anders kom je dus zeker te laat na de zomervakantie”, sprak ze me toe vanaf haar ziekbed. Voor het raam zodat ze op de Hoofdweg en richting de Fraeylemaborg kon kijken. Ze zag me wegrijden en weer terug komen. Nou ‘Oom’ Kees had het prima gedaan maar ik kwam er al snel achter dat het laatste stuk sneller kon door langs het spoorlijntje Roodeschool te fietsen en dan via een tunneltje bij de kruising van de Eikenlaan aan te komen net op de hoek van cafe Noordster aan de Grote Beerstraat. Waar ik nog menig kaartje zouden leggen en bittergarnituurtje weghappen met Smitje, Wim Voogd, Jan Noorda en consorten.
Ondertussen is het hele gebouw gesloopt. Niets herinnert er meer aan het einde van de Zuiderkruislaan waar de concierge Funcke de scepter zwaaide en waar ik drie jaar door zou brengen. Ook de galerijflats zijn verdwenen zag ik toen ik op de fiets langs het Reitdiep kwam. (In een van die flats liep Edwin Post, die wat bokste geloof ik, altijd korte broek trappen ’s winters met een sweatshirt en zomers in blote bast; een trap, een galerij, twee trappen een galerij enz..) Het eerste jaar weet ik niet zo heel veel van. Het overlijden van mijn moeder in de eerste periode zou me de rest van het jaar achtervolgen. Toen ik als nog, dankzij de meelevenden docenten een taak kreeg, wist ik die niet voldoende te maken waardoor ik de vierde klas nog een keer over moest doen. Dat was geen straf. Ik wist tot de Kerst echt niks van de behandelde stof, het was als nieuw voor me. Ik moest de HAVO echter halen omdat ik naar de (C) ALO wilde, mee ook in wilde schrijven voor de leraren opleiding aan het Ubbo Emmius, eventueel naar de kunstacademie (tekenen vond ik leuk en kunstgeschiednis meer dan interessant)allemaal dus HBO opleidingen. Achter de hand hield ik de MBO opleiding aan het CIOS. (Uiteindelijk zou dat het worden omdat ik werd uitgeloot aan de leraaropleiding, niet goed genoeg was voor Minerva, en ik kansloos was in de gewogen toelating van de ALO –zo maakte Wytze Bakker mijn turnmaatje me al in een vroeg stadium duidelijk toen hij (mijn feetvakkenpakket bekijkend) al in de eerste zat-.
Inderdaad: Nederlands, Engels, Aardrijkskunde en Geschiedenis (inlcusief Staatsinrichting) plus Handelswetenschappen (boekhouden en bedrijfsrekenen) en Biologie is een mix van niks. Maar heeft wel van alles wat ik wel interessant vond zo hield ik mezelf voor. Want uit nood geboren op de mavo en nu dus doorgezet op de HAVO moest ik het gewoon mee doe. Op de Nijenborg kwam er dan extra expressievakken bij met Handenarbeid (tekenen, textiele werkvormen, knutselen), Muziek (zingen en blokfluit) en Lichamelijke Opvoeding. Vond ik ook leuk. Dat er nog Godsdienst en Maatschappijleer bij kwamen voor extra bagage nam ik voor lief.
Ik las op schoolbankpuntnl een aantal waarderingen van de NIjenborg die behoorlijk negatief waren. Totaal niet mijn beleving. Ik vond het een zeer prettige school. Goed georganiseerd, prettige sfeer, aandacht voor het individu, met leuke activiteiten en ook prima docenten. Dat vond ik toen en dat vind ik achteraf nog steeds.
Muziek van Chris van Bruggen die ook koren dirigeerde en een prima organist was. Ook de leraar handenarbeid was muzikaal en beiaardier. De gymleraar Johan Eshuis coachte op nationaal niveau de volleyballers van Sudosa. Gepassioneerde leerkracht die voor aanvang van de lessen bijles gaf voor degene die naar de ALO/CIOS wilden.
Aardrijkskunde eerst Roosjen toen Bram Kammenga. Roosjen was de man met de ritsluiting. Een enorme jaap op zijn hoofd vanwege een operatie. De hechtingen rond de streep waren van een bijzonder kleur rood. Van Bram Kammenga kreeg ik een mail toen ik net in Qatar zat. Toen wist ook pas dat hij dus een voornaam had. Het was gewoon meneer Kammenga in de klas net zoals bij de anderen leraren. Hij had een stukje in de Trouw over me gelezen en wist me via de eletronische snelweg te vinden.
Engels van mevrouw Goosen. Een pronte dame met een paardestaart. Hoewel de meeste jongens zich meer verdiepten in haar boezem. Zelf vond ik de mond van Els sensueel. Haar stem met diepe keelklanken was ronduit sexy. Dit was een van de weinig lessen die Wim Voogd zeer oplettend van de eerste rijen volgde. Animal Farm was vaste prik.
Handel kregen we van Fleurke. Hij had een strakke hand van lesgeven maar was soms te verleiden met frisse opmerkingen van wat slimmere leerlingen. Dan volgde een soort GBJ Hilterman achtige beschouwing of een financieel advies. Jongens, doe dat nooit met die aflossingen want…. Dan volgde een snelle berekening op het bord waardoor al snel duidelijk werd dat het zeer ongunstig was voor je portemonnaie of aandelen portefeuille. We geloofden hem want hij reed niet voor niks in een grote Volvo bak.
Nederlands kreeg ik van Harm de Jonge. Prachtig kon hij declameren in het oud Nederlands van Elcerijkck en de Beatrijs. Boeken, die op literatuurlijst stonden maar ook die er (nog) niet op stonden of poezie die er voor hem wel thuis hoorden. Het was continu dwars door de cultuurgeschiedenis. Mede door de literatuurlijst natuurlijk die verplicht boeken uit de middeleeuwen, van de vijftigers, en een aantal stromingen bestond. Hilarisch waren zijn introducties. “Toen ik in late morgenstond mijn eega in de sponde achterliet kon ik het niet nalaten een krabbeltje voor haar achter te laten op de tafel voor ik mijn bolide over de snelweg vanaf Boerakker naar de Stad stuurde. Vandaar dat ik wat aan de late voor jullie stond, maar nu aan de slag…….
Harm de Jonge uit Boerakker heeft inmiddels diverse succesvolle jeugdboeken geschreven. Afgezien van 'De liefste vraag' en de met de Woutertje Pieterse prijs bekroonde 'Josja Pruis' is er nu het uitstekend beoordeelde: flessenpost uit Amsterdam en zijn laatste book Vuurbom.
Bio van Ben Stulp. Dat was na juf Evenhuis wat anders. Hier stond iemand die niet alleen prima kon lesgeven maar ook boven de stof stond op een vanzelfsprekende manier. Eerder schreef ik op dit blog al een keer over hem het volgende:
…..Met een gedachtesprong was ik opeens in de biologie les. Eerste lokaal op de gang van de Nijenborg. Uitzicht op het Reitdiep en de wijk Vinkhuizen. Ben Stulp gaf biologie-les. Op een prettige manier met veel wetenswaardigheden. Op een keer was het wat onrustig in de klas. “Jongens, ik ga even weg voordat ik echt boos ga worden”! Het was op slag rustig. Toen hij terug kwam was het doodstil. Ben ging verder alsof er niks was voor gevallen………….
Hij is de reden voor dit schrijven. Al tijden ontvang ik geen fysieke post meer. Dus als er binnen een week een prachtige nieuwsjaarkaart van vrienden en een brief in de bus liggen is dat feest. Op de achterkant van de brief staat Ben Stulp (en zijn adres). Nou dat had ik nooit verwacht. Blijkt dat hij als snel na mij de school heet verlaten voor promotie onderzoek en later in Florida wetenschappelijk onderzoek heeft gedaan naar DNA. Bij terug keer in Nederland later ook het UMC Groningen. Gelukkig staat er in de het epistel ook een email adres zodat mijn bedankje wat sneller in Stad zal zijn.
Wellicht bij een volgend bezoek aan Groningen niet alleen Evert Jager, de leraar geschiedenis bezoeken maar ook de kersvers gepensioneerde /gepassioneerde bioloog Ben Stulp. Een leuk vooruitzicht.
Het gebouw van De Nijenborg mag dan verdwenen zijn het instituut leeft en ik heb inmiddels ook wat oud studiegenoten in mijn mail bestand. Er ontbreekt er nog wel een paar die ik zou wil spreken. Gerard Klaasen, Anetta Haan, Johan Postuma, Joke Hielkema en Willy Nieuwenhuizen bijvoorbeeld. Wie weet waar dit berichtje weer toe leidt?
Comments