de geschiedenis herhaalt zich
Het is idee was meer dan ok. Dus komt het op de uitvoering aan. Onze oude bolide vertoonde wat kuren dus konden we van de familie een andere auto lenen zodat we zonder problemen ons tripje Schiphol en Haarlem plus omgeving konden maken. Dat was dus het idee. Echter, op het moment dat de auto moest starten op dinsdagmorgen 05.15, gaf het geen kik. Accu dood, constateerde D. We liepen snel even wat mogelijkheden na maar geen van allen paste want we waren extra zorgvuldig te werk gegaan. Voor de zekerheid nog een keer, weer niks. Snel naar Haarlem Centraal Station waar een taxi-standplaats is. Die is er maar zo vroeg in de ochtend nog onbezet. Twee krantenbezorgers geven ook geen soelaas. Dan maar terug naar het huis van R&S om de schipholtaxi te bellen want een nummer hebben we niet paraat. Om 06.05 staan we bij de vertrekhal, kan D. snel baar geld uit de automaat halen want de pin in de taxi doet het niet. Dit is de tweede keer in zeer korte tijd dat ik zonder biljetten op de vluchthaven sta en neem me voor een derde keer te voorkomen.
Na een emotioneel afscheid, we gaan elkaar een half jaartje zeer waarschijnlijk niet live zien, ga ik naar de gate. Alles lijkt volgens plan te verlopen. Als iedereen zit is er plotseling commotie. “NO! NO”!, schreeuwt een man die tussen twee potige knapen achter in het toestel moet gaan zitten. Hij schreeuwt, probeert te slaan en te trappen om te voorkomen dat hij op zijn plek komt. Die plek voor de wand en tussen de twee mannen blijft leeg want ook bij een tweede poging lukt het niet. Het geroezemoes wordt harder en de stewardessen leggen aan de omgeving van de plek uit dat het gaat om een uitzetting. “I not go to jail, NO! Nooo, huilt de Congolees als hij uiteindelijk het vliegtuig gaat. De potige jongens kijken onverstoord maar de stewardessen lijken aangedaan. Via een mededeling krijgt ook de rest van het toestel het te horen en we vertrekken een dik kwartier te laat richting Parijs.
Desondanks tijd zat op Charles de Gaulle. Een kopje koffie van Columbus houdt me wakker. Als ik op mijn plek zit komt er op het laatste moment een gezin naast me zitten. Het rustige meisje blijkt op de verkeerde stoel te zitten en een Braziliaans michellin-manntje met vrouw en kind nemen de plaatsen in. Ik zit boven klem tussen zijn triceps en de wand en onder door een machtige dijbeen die ver over zijn stoel naar mij drukt.. Als na verloop van tijd het kind slaapt en ook de vader begint te snurken, vertrek ik naar een andere stoel.
Aangekomen op Gauroulos, het internationale vliegveld van Sao Paulo, moet ik eerst de gebruikelijke papieren invullen. Zoals gewoonlijk moetik alle gegevens opzoeken. Nummers onthouden zit er niet echt in: paspoort,ern,cpf, zelfs het vluchtnummer niet, geen idee. Busje komt zo weet een man met te vertellen. Ik moet naar hotel Monaco en die hebben een eigen shuttle. Dat even duurt 40 minuten. Om tien uur lokale tijd lig ik eindelijk in bed met de wetenschap dat ik om 05.30 de volgende ochtend weer wakker zal worden gebeld om met de shuttle van 06.10 naar het vliegveld te gaan. Ik vlieg namelijk om 08.15 met Passaredo via Ibero Preto naar Uberlandia.
Al voor de wekservice ben ik klaar wakker. Scheren, uitchecken en naar het vliegveld. Het regent weer. We vertrekken iets te laat maar nog op tijd voor de tussenstop dacht ik. Toch meer vertraging en uiteindelijk rennen, via weer veiligheidscontrole, naar de gate……………is de vlucht naar Uberlandia ook vertraagd. Pff. Uiteindelijk om 11.15 precies op tijd voor de warme hap op de SESI. Hopelijk is er snel een andere dienstregeling naar Uberlandia van de diverse aanbieders want nu is het heel slecht. Ben dus ruim 27 uur onderweg geweest. Het lijkt wel op de start hier in 2010, en het regent ook weer.....
update:
het niet starten werd veroorzaakt door de bobine, zo vertelde de wegenwacht tegen D. Gelukkig niet tegen mij want van een bobline heb ik nog gehoord maar een bobine??? Uiteindelijk voor een kleine negentig euro dus iets nieuws in de oude auto :)
Na een emotioneel afscheid, we gaan elkaar een half jaartje zeer waarschijnlijk niet live zien, ga ik naar de gate. Alles lijkt volgens plan te verlopen. Als iedereen zit is er plotseling commotie. “NO! NO”!, schreeuwt een man die tussen twee potige knapen achter in het toestel moet gaan zitten. Hij schreeuwt, probeert te slaan en te trappen om te voorkomen dat hij op zijn plek komt. Die plek voor de wand en tussen de twee mannen blijft leeg want ook bij een tweede poging lukt het niet. Het geroezemoes wordt harder en de stewardessen leggen aan de omgeving van de plek uit dat het gaat om een uitzetting. “I not go to jail, NO! Nooo, huilt de Congolees als hij uiteindelijk het vliegtuig gaat. De potige jongens kijken onverstoord maar de stewardessen lijken aangedaan. Via een mededeling krijgt ook de rest van het toestel het te horen en we vertrekken een dik kwartier te laat richting Parijs.
Desondanks tijd zat op Charles de Gaulle. Een kopje koffie van Columbus houdt me wakker. Als ik op mijn plek zit komt er op het laatste moment een gezin naast me zitten. Het rustige meisje blijkt op de verkeerde stoel te zitten en een Braziliaans michellin-manntje met vrouw en kind nemen de plaatsen in. Ik zit boven klem tussen zijn triceps en de wand en onder door een machtige dijbeen die ver over zijn stoel naar mij drukt.. Als na verloop van tijd het kind slaapt en ook de vader begint te snurken, vertrek ik naar een andere stoel.
Aangekomen op Gauroulos, het internationale vliegveld van Sao Paulo, moet ik eerst de gebruikelijke papieren invullen. Zoals gewoonlijk moetik alle gegevens opzoeken. Nummers onthouden zit er niet echt in: paspoort,ern,cpf, zelfs het vluchtnummer niet, geen idee. Busje komt zo weet een man met te vertellen. Ik moet naar hotel Monaco en die hebben een eigen shuttle. Dat even duurt 40 minuten. Om tien uur lokale tijd lig ik eindelijk in bed met de wetenschap dat ik om 05.30 de volgende ochtend weer wakker zal worden gebeld om met de shuttle van 06.10 naar het vliegveld te gaan. Ik vlieg namelijk om 08.15 met Passaredo via Ibero Preto naar Uberlandia.
Al voor de wekservice ben ik klaar wakker. Scheren, uitchecken en naar het vliegveld. Het regent weer. We vertrekken iets te laat maar nog op tijd voor de tussenstop dacht ik. Toch meer vertraging en uiteindelijk rennen, via weer veiligheidscontrole, naar de gate……………is de vlucht naar Uberlandia ook vertraagd. Pff. Uiteindelijk om 11.15 precies op tijd voor de warme hap op de SESI. Hopelijk is er snel een andere dienstregeling naar Uberlandia van de diverse aanbieders want nu is het heel slecht. Ben dus ruim 27 uur onderweg geweest. Het lijkt wel op de start hier in 2010, en het regent ook weer.....
update:
het niet starten werd veroorzaakt door de bobine, zo vertelde de wegenwacht tegen D. Gelukkig niet tegen mij want van een bobline heb ik nog gehoord maar een bobine??? Uiteindelijk voor een kleine negentig euro dus iets nieuws in de oude auto :)
Comments