stoer zilvergrijs

“De ondergang van Mansveld wringt”, schreef Bert Wagendorp in zijn column. Hij had ook schuurt, knelt of kriebelt als werkwoord kunnen gebruiken.

Sinds 5 november 2012 was Mansveld staatssecretaris van Infrastructuur en Milieu in het kabinet-Rutte II. Zij was verantwoordelijk voor de complexe beleidsterreinen luchtvaart inclusief Schiphol, openbaar vervoer inclusief Pro-rail en Fyra, toe maar: milieu… Haar minister controleert volgens Wagendorp alleen nog waar er 13o gereden mag worden en deelt visaktes uit…

“Ze heeft geen universitaire studie gedaan, haar arbeidzaam leven begon op de administraties van bedrijven als Jaguar Nederland en Creatief Vakantieparken. Ze heeft zichzelf met avondstudie en promoties omhoog gewerkt. In 2001 werd ze secretaris van de SER Noord-Nederland, de Sociaal-Economische Raad in het Noorden, in 2009 fractievoorzitter van de PvdA in Provinciale Staten, in 2011 gedeputeerde. Alles bereikt met hard werken. 'Ik kom uit een arbeidersgezin', heeft ze ter verklaring gezegd. 'Heel hard werken is voor mij de normaalste zaak van de wereld.'” (Jan Tromp VK.nl)

De dossiertijger is doorgaans kort geknipt en gaat in het zwart gekleed. Ze ziet er stoer uit hoewel ze dat zelf anders ziet en niet snel hoog van de toren zal blazen of uit zichzelf op een zeepkist zal beklimmen.

Geboren in Utrecht maar verder is alles Noord aan haar: de uitstraling koel, de zinnen kort, nuchter, hard werkend en gaat verantwoordelijkheid niet uit de weg.

Mooi dus.

(Trouwens ik vind het ook een mooie vrouw)

Toch was het van het begin af duidelijk dat ze de eindstreep niet zou (kunnen) halen. De voorgangers hadden haar opgescheept met blunders, haar baas had haar afgescheept met tenminste twee pijn-dossiers. Tel daarbij haar rechtlijnigheid en Haagse onervarenheid. Dat laatste was duidelijk toen ze in een debat haar ambtenaren keihard liet vallen. Not done bij de Hofvijver kliek. Ze noemde man en paard en ook dat werd haar niet in dank afgenomen.

A-politiek dus.

Op 28 oktober 2015 diende Wilma Jacqueline Mansveld  haar ontslag in. Zij had “de Tweede Kamer een onjuiste voorstelling van zaken  gegeven”  en omdat ze ook in haar eigen woorden: “politiek verantwoordelijk was voor onjuist gebleken beleidsbeslissingen van vorige bewindslieden”.  Dat is duidelijk. Ze klaagde niet, constateerde slechts. Met de vinger op de zere plek, wetend dat zachte heelmeesters stinkende wonden achterlaten, kost dit haar akkefietje haar stoere zilvergrijze kop. Ze kan terug naar Groningen. Een ervaring rijker maar een politiek illusie armer