nienhuis
Fantastisch.
Een spread.
Dat is wel het minste.
Voetbal in het Noorden
Op de Langeleegte
Leefde door Nienhuis
Het einde van een leven
voor het spelletje.
Voetbalman Nienhuis.
Als ik het twitterbericht van de trainer (zo heet dat in de voetbal, coach van het elftal wat ik ondersteun spreek je aan met 'trainer') Dick Lukkien lees, schrik ik. Henk Nienhuis is overleden.
Ook tijdens mijn CIOS jaren luisterde ik aandachtig naar Langs de Lijn, keek natuurlijk naar Studio Sport en hoorde dan van Veendam. Nienhuis die het lukte om Oost Groningen in de huiskamer te brengen. Dat was eerder alleen Fre Meis gelukt. Nu dus een over enthousiaste coach langs de lijn. Vaak uit moeten leggen dat leegte een laag gelegen deel is in het Gronings.
Daardoor las ik net het stuk in het DVHN met de stem van Henk Kok in mijn hoofd. De te lange zinnen met afgekapte woorden van Kok klonken nasaal in mijn hoofd. Als ik lees over Nijland, Derksen en Lukkien die herinneringen ophalen aan de begenadigde voetballer, enthousiaste trainer en bevlogen voorvechter van voetbalclub Veendam.
Ik kwam hem tegen in Qatar. Een trotse (o)pa. Want het toeval wilde dat ik een collega trof op Aspire die hemelsbreed een paar kilometer van ons af bleek te wonen. In Groningen. En, nu ook in Doha. Marcel, als voetbaltrainer inmiddels met een naam in de Golf, kende heel veel mensen zo bleek als we op visite kwamen. Zijn vrouw klikte met mijn vrouw. Dus de visites werden ook verjaardagen. Zo kwam ook Henk Nienhuis dus langs.
Terug in Nederland bleven we elkaar opzoeken. Annelien vertelde van de prostaatkanker bij haar vader en Diana vertelde van haar melanoom. Spannende tijden. Julian was trots op zijn opa. En de opa nog veel meer op Julian. De innige band tussen Annelien en haar vader bleek uit alles. Ook zij was enthousiast, betrokken en ik herkende daarnaast de trekken in het gezicht. Precies haar pa.
Via Marcel kende ik dus Nienhuis. Via Lukkien hoor ik over Nienhuis. Van beide hoor ik over wat deze man altijd heeft gedaan met passie voor voetbal. In woord en gebaar. In voor en tegenspoed. In zijn hele leven. Door de week en in het weekend. Altijd.
Voetbal in het Noorden moet het doen zonder de man die Veendam groot maakte.
Henk Nienhuis, rust zacht.
Een spread.
Dat is wel het minste.
Voetbal in het Noorden
Op de Langeleegte
Leefde door Nienhuis
Het einde van een leven
voor het spelletje.
Voetbalman Nienhuis.
Als ik het twitterbericht van de trainer (zo heet dat in de voetbal, coach van het elftal wat ik ondersteun spreek je aan met 'trainer') Dick Lukkien lees, schrik ik. Henk Nienhuis is overleden.
Ook tijdens mijn CIOS jaren luisterde ik aandachtig naar Langs de Lijn, keek natuurlijk naar Studio Sport en hoorde dan van Veendam. Nienhuis die het lukte om Oost Groningen in de huiskamer te brengen. Dat was eerder alleen Fre Meis gelukt. Nu dus een over enthousiaste coach langs de lijn. Vaak uit moeten leggen dat leegte een laag gelegen deel is in het Gronings.
Daardoor las ik net het stuk in het DVHN met de stem van Henk Kok in mijn hoofd. De te lange zinnen met afgekapte woorden van Kok klonken nasaal in mijn hoofd. Als ik lees over Nijland, Derksen en Lukkien die herinneringen ophalen aan de begenadigde voetballer, enthousiaste trainer en bevlogen voorvechter van voetbalclub Veendam.
Ik kwam hem tegen in Qatar. Een trotse (o)pa. Want het toeval wilde dat ik een collega trof op Aspire die hemelsbreed een paar kilometer van ons af bleek te wonen. In Groningen. En, nu ook in Doha. Marcel, als voetbaltrainer inmiddels met een naam in de Golf, kende heel veel mensen zo bleek als we op visite kwamen. Zijn vrouw klikte met mijn vrouw. Dus de visites werden ook verjaardagen. Zo kwam ook Henk Nienhuis dus langs.
Terug in Nederland bleven we elkaar opzoeken. Annelien vertelde van de prostaatkanker bij haar vader en Diana vertelde van haar melanoom. Spannende tijden. Julian was trots op zijn opa. En de opa nog veel meer op Julian. De innige band tussen Annelien en haar vader bleek uit alles. Ook zij was enthousiast, betrokken en ik herkende daarnaast de trekken in het gezicht. Precies haar pa.
Via Marcel kende ik dus Nienhuis. Via Lukkien hoor ik over Nienhuis. Van beide hoor ik over wat deze man altijd heeft gedaan met passie voor voetbal. In woord en gebaar. In voor en tegenspoed. In zijn hele leven. Door de week en in het weekend. Altijd.
Voetbal in het Noorden moet het doen zonder de man die Veendam groot maakte.
Henk Nienhuis, rust zacht.
Comments