Peter van Wijk

 

Jarenlang een vaste waarde in het keurcorps van de KNAU. Vakbroeder als docent en gymleraar. En vooral een enthousiaste sportliefhebber en coach. Peter van Wijk was het allemaal. Iemand met kennis van zaken en met een speciaal oog voor springen. 

Het was altijd lachen met Peter. Wat niet betekent dat hij niet serieus was, integendeel zou ik willen zeggen. Hij gebruikte het ook als een manier om de aandacht vast te houden, terug te brengen of naar de essentie te leiden. De essentie van de opdracht, van de observatie, van coach instructie en dat was bij hem meestal: ritme.

Dat las je niet in de bijdragen van Peter over verspringen in De Atletiekwereld met beeldseries : 'de weg naar prestaties', onder redactie van Sjef Swinkels, die waren een beetje saai voor de gemiddelde lezer. Maar de informatie was goud waard.  Inmiddels zijn uit dat groepje enthousiastelingen van springen ons al de bekende namen ontvallen: Pim Gobel, Servee Wijsen. Nu dus ook Peter van Wijk.

Peter heeft niet alleen jaren de vakgroep springen onder zijn hoede gehad naast zijn bondscoachschap maar ook heel veel individuele atleten uit alle districten in Nederland. Die met meer of minder talent of naar het Brabantse trokken of waar Peter zelf, met wisselend succes, vanuit Breda naar de atleten ging. 

Kwam je in een krachthok met Peter dan bloeide hij helemaal op. Halteren dat was eigenlijk zijn lust en leven. Toen ik begon met training geven kon ook ik daar niet om hem heen. Als oud Nederlands kampioen kende hij de geheimen van het halteren als geen ander. Niet alleen atleten maar ook tal van andere sporters en coaches hielp hij graag. Als conditietrainer bij de top hockey clubs in Noord Brabant (Push en Den Bosch) bijvoorbeeld.

Als trainer bij verenigingen waar ik bijna alle springonderdelen begeleide en dus ook ver en hinkstap was het onvermijdelijk dat je Peter niet tegen kwam in de jaren tachtig. Dat was namelijk ook de tijd dat Frans Maas en Emiel Mellaard het tegen elkaar opnamen. Frans werd gecoacht door Peter. Twee mannen over de acht meter, wat een luxe als je terug kijkt.

Ik kwam Peter ook in een andere hoedanigheid tegen toen zijn zoon Remco op het CIOS Overveen ging studeren. Als docent kreeg ik op het ene moment Peter als betrokken ouder aan de lijn en op zondag troffen we elkaar langs de lijn. Bij Bloemendaal waar we samen naar Rem keken bij Heren 1 van de Mussen. Dat lijntje hielden we daarna gewoon aan.

Peter was een echte Brabander en ben een echte Groninger maar we konden het goed met elkaar vinden op de atletiekbaan. De laatste jaren was dat er niet meer: beide waren we niet meer frequent op de Nederlandse banen. Ik denk er echter met een goed gevoel terug aan die tijd toen we onze passie konden delen. In de zekerheid dat hij die passie met heel veel atleten heeft gedeeld en over heeft gebracht op heel veel trainers. 

RIP Peter van Wijk 1945-2023

(bewerkt na eerste publicatie met tekstuele aanpassingen/17 april)