DE Kat
Kat
Mijn eerste impulsen heb ik onderdrukt. Geen spitsvondigheden delen of een ander Seth Gaaikema grapjes met de naam van de band. Jammer maar het is niet anders. Ik had me verheugd op de renaissance van dit bandje. De betoverende instrumentale klanken die ik slechts een keer in het echt hoorde waren mooi. Nu via de sociale media een concert aankondiging. Dat had een voorteken kunnen zijn.
In Brouwerij Martinus is de band bezig met opbouwen en ik neem eerste boven een eigen brouwsel van de bar. Beneden tref ik Jaap. Beide zijn we benieuwd naar de nieuwe sound. Het is het eerste concert. Vanaf moment een is het duidelijk dat er iets is veranderd. Er staat een druk mannetje met een microfoon. Aan de bar had ik hem al gezien. Overdressed. Over verhit. Overspannen.
Bij het tweede nummer vraagt hij al om “handjes”. Een paar tiener meisjes doen wat hij zegt. Ik sta met wat oudere jongeren en een ouderpaar van de gitarist achter in. De band speelt wat onwennig en kijkt veel naar elkaar. De set is een samengeraapt muzikale lappendeken van schurende liedjes met tempi wisselingen tot een gezapige ballad. De zanger overschreeuwt zich in een soort Henry Rollins’ Liar-achtig nummer.
Het had nog goed kunnen komen met de Kat oude stijl toen de zanger na de soundcheck aankondigde: “ Dit was de soundcheck, ik ga af”. Nu bleef de weemoed hangen naar de instrumentale liedjes waar je geen moment de zang miste.
Mijn eerste impulsen heb ik onderdrukt. Geen spitsvondigheden delen of een ander Seth Gaaikema grapjes met de naam van de band. Jammer maar het is niet anders. Ik had me verheugd op de renaissance van dit bandje. De betoverende instrumentale klanken die ik slechts een keer in het echt hoorde waren mooi. Nu via de sociale media een concert aankondiging. Dat had een voorteken kunnen zijn.
In Brouwerij Martinus is de band bezig met opbouwen en ik neem eerste boven een eigen brouwsel van de bar. Beneden tref ik Jaap. Beide zijn we benieuwd naar de nieuwe sound. Het is het eerste concert. Vanaf moment een is het duidelijk dat er iets is veranderd. Er staat een druk mannetje met een microfoon. Aan de bar had ik hem al gezien. Overdressed. Over verhit. Overspannen.
Bij het tweede nummer vraagt hij al om “handjes”. Een paar tiener meisjes doen wat hij zegt. Ik sta met wat oudere jongeren en een ouderpaar van de gitarist achter in. De band speelt wat onwennig en kijkt veel naar elkaar. De set is een samengeraapt muzikale lappendeken van schurende liedjes met tempi wisselingen tot een gezapige ballad. De zanger overschreeuwt zich in een soort Henry Rollins’ Liar-achtig nummer.
Het had nog goed kunnen komen met de Kat oude stijl toen de zanger na de soundcheck aankondigde: “ Dit was de soundcheck, ik ga af”. Nu bleef de weemoed hangen naar de instrumentale liedjes waar je geen moment de zang miste.
Comments