Noabers V.

Noabers 

V. de naaste buren: 27

Tante Ammie.

Tante Ammy woonde eerst in de K. ter Laan-straat en later dus naast ons. Een buurvrouw met een groot hart en een wankel gemoed. Zo raakte ze een aantal keren opgenomen in Zuidlaren. De naam van het dorp alleen stond bij ons voor: psychiatrische inrichting. Zei je over iemand “dei is in Suudloarn”, dan dachten we te weten hoe laat het was namelijk: gek (haalfmaal in goed Gronings).

De moeder van Klaas en Marja, was getrouwd met Jan Schipper een elektromonteur. In zijn vrije tijd koordirigent en ook organist bij een kerkgenootschap in Siddeburen. De kerk van de Baptisten gemeente, stond schuin tegenover Klaas Vos’ directeurswoning van de Christelijke MAVO, en triest baksteen gebouw van de buitenkant: kartels langs de daklijn, rechthoekige ramen en een halfronde deur. Ik fietste er, toen ik op de MAVO zat, een enkele keer langs, maar koos vaker voor de andere kant om langs het huis van Coby Grafthuis naar huis te rijden.

Meestal gingen we achterom bij elkaar naar binnen. Dat was makkelijk want de achterdeuren lagen vrijwel naast elkaar. Net als de voordeuren. De voor- en achterkant verbonden met een lange gang. Gescheiden door een dunne muur. Geluiden uit de gang leken zo soms uit het eigen huis te komen. Zowel bij hen als bij ons. Enorm gehorig dus.

Zo hoorden we het oefenen van de buurman op het electronische orgel alsof hij bij ons in de voorkamer zat te spelen. Niet erg als het leuke muziek was maar negen van de tien keer waren het statige nummers uit de Johannes de Heer bundel. Zo hoorden zij het klappen van de deuren bij ons als er een weer eens een ruzie was met of over Andre. 

Wij hadden de solex van mijn vader en zij een luxe auto (naast de bedrijfsauto van Elektro, heette dat bedrijf in Hoogezand Sappemeer niet zo?). Wij hadden konijnen en zij duiven. Wij waren met zijn vijven en zij met z’n vieren. Dat veranderde dus op de oudejaarsavond van 1971. Opeens waren wij ook met vier mensen in huis. De fokkonijnen werden van de hand gedaan. Het contact met de buren veranderde ook. Met name omdat tante Ammie lange tijd werd opgenomen en slechts sporadisch thuis kwam. Bij ons omdat mijn moeder ziek werd en later meneer de Vries in kwam wonen. 

Ook hier dus vooral herinneringen uit de lagere school periode. Ik zat met Klaas op de lagere school. Het feit dat hij een bril droeg was misschien een voorteken dat hij opticien zou worden, toen ik hem al lang en breed uit het oog verloren was. Ik lag vaak met hem in de clinch. We deden op ons erf allerlei spelletjes bij ons op het erf met de toestellen, die vooral ook met snelheid en behendigheid te maken hadden. Die won ik vaak. Dat was wel leuk voor mij  maar niet voor hem. Begreep ik ook pas veel later. Ook in de winter bij het schaatsen op de gracht voor bij de borg was ik hem vaak te snel af. Of met bomentik op de Boslaan. Klaas was er altijd voor mij maar ik niet altijd voor Klaas.

Ik verloor hem al uit het oog toen hij naar de LTS ging en ik naar de MAVO. Hij fietste naar Hoogezand en ik naar Siddeburen. Later werd ik opgeschrikt door een bericht dat hij was overleden. Via Roelfien hoorde ik dat. Net geen 50 jaar oud. Zonder contact met zijn directe familie. Roelfien had het van Marja, zijn zus, gehoord die niet bij de crematie mochten zijn. Het gezin Schipper was verscheurd. Na het overlijden van tante Ammy en het hertrouwen van Jan was er een totaal nieuwe situatie. Dit hoorde ik van haar op het kerkhof toen we beide een herinneringsdag hadden. 

Er hing altijd een typische geur in het achterhuis bij de familie Schipper. Ik kon het nooit thuis brengen: ik herkende de geur niet bij ons in huis. Het hing ook aan tante Ammie: zoetig bijna vanille-achtig. Ook weet ik nog dat pa Schipper een keer bij ons kwam douchen. Onze nieuwe douche was iets eerder aangesloten en er was hard gewerkt, gezweet en de mannen waren smerig. Verbaasd keek ik naar zijn behaarde lichaam. Mijn vader had nauwelijks lichaamsbeharing maar wel een zware baard. Waarschijnlijk was dit toen de sceptictank werd ingegraven en de afvoer naar ons slootje tussen de tuinen van ons en mevrouw Schrik gemaakt moest worden. In die tijd kwam er ook een muurtje tussen de achterdeuren. Moest je even om heen lopen. 

In een kerstvakantie waren we aan het donderjagen en elkaar aan het uitdagen bij de sloot langs de Boslaan. Ik viel er in en zei tegen mijn moeder dat Klaas me er in had geduwd. Ze ging verhaal halen bij de buren en Klaas ontkende natuurlijk. Op oudejaarsavond vroeg mijn moeder of ik zeker wist of ik met een ‘schuld’ het nieuwe jaar wilde starten. Snikkend stond ik op de stoep bij de buren om te zeggen dat ik gelogen had en Klaas me dus niet had geduwd. Tante Ammie sloeg de armen om me heen en ik rook die vreemde geur, het was toch meer custard vla, nu van dichtbij. Alles vergeven en vergeten zei ze. Lief.