Terugreis

 als een vis op het droge.

Na alle regen in Rio eo, en in Uberlandia, en in Ouro Preto nu ook regen Riyadh bij aankomst.

Misschien een mogelijkheid om de woestijn in te gaan en planten te zien bloeien......

Het was wel weer een reis met de nodige hindernissen.

1. Diana werd ziek. Voelde zich niet lekker en had hoofdpijn en koorts. Dus in plaats van gezellig op de laatste dag/avond dingen ondernemen lag zij op bed en liep ik in mijn eentje door Rio. Naar de kapper, naar de souveniertjeswinkel, naar het strand en dan naar een boteca.

2. Op de dag van vertrek ga ik eerst wandelen en als ik terug kom staat Diana op het punt om naar de dokterspost te gaan in de favela, naast de school, om zicht te laten testen. We treffen elkaar daarna ergens. Als ik niet bij Aussie-coffee ben neer gestreken en M. tegenkom tekst Di dat ze geen covid heeft. Terwijl ik mijn flat white proef komt er weer een tekstje binnen: been flauwgevallen. Neem snel afscheid en snelwandel naar de plek des onheils. Inmiddels ligt ze aan een infuus want de bloedsuikerspiegel is te laag. Na een halfuurtje wil ze naar huis. De dokter sputtert nog wat tegen maar ik krijg haar toch mee.  De koorts is minder maar nog wel flinke verhoging. Ik pak mijn spullen verder in, haal nog wat aqua de coco en fruit voor ik vertrek. Een omhelzing maar geen kus.

3. Ik hou een taxi staande aan de Av. Nossa Senhora. Naar het internationale vliegveld. Is het goed als we via het meer rijden en niet langs zee? Prima. Ik heb nog maar net de p uitgesproken of hij stuurt al naar de andere kant van de weg. De achterliggers zijn niet blij laten ze al toeterend weten. Een collega taxi scheldt dat het een lieve lust is als hij  zijn gele wagen er tussen drukt. Vlak bij de kruising snijdt hij nog meer en kan nog net een fietser ontwijken plus een man met koelbox die door rood wandelt. Hij vloekt en scheldt dat het lieve lust is. De tijd die we 'winnen' blijkt grotendeels te niet gedaan als we langs het meer kruipen in een lange file. Geen airco maar wel achterramen open. Het blijkt dat het raampje aan mijn kant is ingeslagen en geheel ontbreekt op een paar glassplinters na.

4. Bij de brug richting  de luchthaven zeg ik dat ik bij terminal 2 moet zijn. Hij steekt zijn duim op. De hele weg heeft hij ongeveer over zijn stuur gehangen. Angstig in de linker en rechter spiegel kijkend en met voet lichtjes op het gas om niet boven de 80 uit te komen Het lijkt wel of hij een hap uit het stuur wil nemen. De onderarmen rusten op het draairad terwijl zijn handen op 11 en 1 uur liggen. Als ik het bord terminal 2 angstig dichtbij zie komen zeg ik naar links maar het is al te laat. We moeten een grote lus maken en komen dan uit bij terminal 1. We moeten door zeg ik in mijn beste Portugees. Hij knikt en mist bijna voor de tweede keer de afslag. Als hij me een tientje afzet en bijna weg rijdt kan ik nog net mijn telefoon door het ontbrekende raampje van de achterbank grissen.

5. Bij de balie van AirFrance ben ik gelijk aan de beurt. Of ik niet met de rechtstreekse vlucht naar Amsterdam wil die vier uur later dan mijn vlucht vertrekt? Ik stem toe, hij regelt het per walkietalkie. Moet naar een andere balie om het te regelen. Daar aangekomen wordt ik direct terug gestuurd door de functionaris met de andere walkietalkie. Misverstand mijn stoel is te goedkoop om te ruilen. Of ik mijn koffer door kan laten sturen naar Riyadh. Volgens het systeem onmogelijk zegt de medewerker. Tegen beter weten in vraag ik hoe dat dat mogelijk is: immers de heen weg was met dezelfde maatschappij wel mogelijk. Hij is onverbiddelijk.

5. Aangekomen op Charles de Gaule moet ik naar F. Eerst met de trein en dan een heel stuk wandelen. Douna. Ik zie Schengen landen staan en een bord waarop staat dat alleen gevaccineerden door de snelle zelf scan poortjes mogen. Ik laat mijn pas en mijn vaccinatiepapier zien. Helaas buiten de EU gevaccineerd en dus is de QR code niet te lezen. Aansluiten in de rij met nog een paar honderd man die door vier (4!) douaniers worden gecontroleerd. Anderhalf later haal ik net de aansluitende vlucht naar Schiphol. 

6. Doordat de bagage niet is doorgelabeld moet ik dus via de bagageband en douane en dan weer inchecken voor Riyadh. PCR test laten zien - mijn Vaccinatie rapport laten zien - en natuurlijk paspoort door naar de doe-het-zelf label machine. Mijn Saudi QR code doet het niet en ik moet via de service balie. Weer PCR test laten zien en dan krijg ik mijn instapkaart.

7. Aangekomen in de hoofdstad van het koninkrijk van de Al Sauds moet ik weer de PCR test tonen en loop langs de thermo meter camera. Niks aan de hand. JJ komt me ophalen. Hij is iets later want het regent. Iets wat niet heel vaak gebeurt in Riyadh dus is er onwennig verkeer op de (gladde)wegen.