inktschrift
Pennestreken en inktschrift
Toen de lei uit de schoollokalen was verdwenen, deed de schrijfpen zijn intrede. Een stalen schrijfpen met een kroonvormige verbreding, die in een penhouder werd geklemd om hem te kunnen gebruiken. Sommige kroontjespennen waren zelfs goudkleurig maar meestal gewoon metaalkleurig: grijs.
De penhouders waren in het begin van hout (hier werd vaak hevig op gekauwd) en later van plastic. Ook op deze houder kon je heerlijk sabbelen en langzamerhand verdween dan de kleur van de houder. Een gebleekt uiteinde was het resultaat en allen aan de onderkant bij de penhouder was dan nog de echte kleur te zien: rood of blauw.
Als je een nieuwe kroontjespen kreeg, hield je hem een tijdje in je mond, waardoor de inkt beter zou blijven zitten. Niemand vroeg zich af of het klopte maar pas daarna doopte je de pen in een inktpot en ging je ermee schrijven. Op de tafeltjes was een bakje waar je de pen in kon liggen en er naast een opening waar een inktpotje in paste. Van die zwarte potjes. Die konden nagevuld worden uit een grote fles.
Schrijven met een kroontjespen! Dat was best een opgave voor een linkshandige. Naar schatting acht tot dertien procent van alle mensen is linkshandig. Dat zijn in elke klas gemiddeld zo'n drie kinderen. Tot veertig, vijftig jaar geleden werden linkshandige kinderen gedwongen met rechts te schrijven. Soms met harde hand, een tik met de liniaal op de vingers en vrijwel altijd met een belabberd handschrift als resultaat. En….vlekken.
De inkt droogde namelijk tamelijk traag, waardoor er al snel vegen ontstonden. Gelukkig kwam er na een tijdje vloeipapier – hierop droogte de inkt sneller maar bij linkshandigen bleef de pen dan ‘haken’. De inktlap was dan ook een onmisbaar hulpmiddel. Het doekje van gestapelde lapjes, vak gekarteld geknipt, had een knoop in het midden. Met dit lapje maakte je de pen schoon. Als een van de lapjes vol zat met inkt, was het tijd voor het volgende lapje. Want de bedoeling was dat je binnen de lijntjes schreef. Dunne zwarte lijntjes en een rode lijn. Net als op de voorbeeld plaat die aan de wand hing. Met mooie hellende ronde letters aan elkaar verbonden met dunne lijntjes op en dikkere lijnen naar beneden.
Thuis stond in de achterkamer een klein schoolbord. Zodat ik ook thuis kon oefenen met schrijven. Het was eveneens geen succes. Het bord wiebelde, de krijtjes braken en ook nu ging mijn hand over het geschrevene met als gevolg een grijze wolk over het schoonschrift.
"Met links schrijven is onmogelijk." In de tijd van de kroontjespen, waarmee je 'duwend' schrijft, was dat eigenlijk nog waar ook. Maar toen we later met een vulpen moesten schrijven werd het niet veel beter op voor mij. Toen wist ik niet dat er vulpennen voor rechtshandigen en vulpennen voor linkshandigen. Een vulpen vraagt immers om de juiste (schuine) stand ten opzichte van het papier. Uiteraard is het belangrijk dat een vulpen lekker in de hand ligt om schrijfkramp te voorkomen. Maar met druk aan de verkeerde kant, als linkshandige, ging ook vulpen vlekken en dus ging je nog krampachtiger schrijven. Het resultaat was dat de letters alle kanten opgingen en het nergens op leek. Ik kan me niet heugen een voldoende te hebben gescoord op mijn rapport voor schrijven. En nog steeds lijkt mijn schrijft op hiëroglyfen of een doktersrecept. Ook met de balpen of fine-liner.
Nee, dan onze handenarbeid-leraar, meneer Jongejan op de MAVO, die schreef op het bord aan het begin van de zin met links en pakte halverwege over ging ‘gewoon’ verder met rechts, zonder dat je verschil zag (Trouwens, hij deed het ook met figuurzagen)
Maar ik pas toevallig wel in het deze illustere rijtjes van Nederlandse linkshandigen:
Paul de Leeuw, Johan Cruijff, Willem van Hanegem, Paskal Jakobsen (van Blof)
en Kasper van Kooten
Internationale linkshandigen: Leonardo da Vinci, Albert Einstein,Beethoven , Picasso , Lionel Mesi, Barack Obama, Bill Gates,Paul McCartney, Lou Rawls, John McEnroe en Jerry Seinfeld.
Comments