Cake

62 kaarsjes.

Deur dicht!

 

Vaak als ik aan cake denk, krijg ik deze kreet er voor niks bij. In mijn hoofd hoor ik dan mijn moeder dwingend: ‘deur dicht’, zeggen. Er werd gebakken. 

Cakevormen in de oven. De beslagkom en die speciale pannenlikker lagen op een vaatdoek.

Vaak lag er nog een klein borsteltje naast ook. De breinaald lag al klaar op het aanrecht naast het gasstel.

Cakebeslag uit de kom likken was veruit het leukste in het hele proces van cake maken voor mij. Invetten van de bakvorm, met dat kleine borsteltje op twee. Maar het wachten was vreselijk. Het duurde ook lang. Maar dan rook het  de hele tijd wel heerlijk in onze achterkamer. 

 

Een perfecte cake bakken is een hele opgave, hij kan te droog of te nat zijn. Te compact of te luchtig. Terwijl het maken van het beslag in de basis heel simpel is: van vier ingrediënten evenveel (4x4: bloem, boter, suiker, eieren)

Te droge cake werd opgelost met aardbeien uit de weck als garnering. Echt natte cake is een probleem, maar klaims dat was eigenlijk voor mij perfect. De buitenkant goudbruin, de binnenkant geel tot donker geel en half nat: kleffe hap. Meraokels goud klaims. Meestal was de cake van mijn moeder compact en met een scheur in de bovenkant. Een teken dat de temperatuur te hoog of niet constant was geweest. “Deur dicht,”  had niet geholpen. Nog wel met de breinaald de binnenkant gecontroleerd maar aan de opengebroken korst was niks meer te doen.

 

Cake was er regelmatig bij ons. We liepen keurig achter elkaar qua verjaardagen: Maart (papa) April (ik) Mei (Roelfien) Juni (André) en Juli (mama). Want bij verjaardagen was er dan ‘taart’, lees: cake. Later wilde mijn moeder ook nog wel eens zo’n cakebodem halen. (Die in zo’n vreselijk moeilijk open te krijgen plastic verpakking zat. Die waren standaard (uitge)droog(d). Pas als je de garnering een dag eerder uitsmeerde was het eetbaar. 

Op andere momenten wilde mijn moeder ook nog wel eens kruidcake maken. In het basis recept werd dan de suiker vervangen door bruine basterd suiker en kwam er extra bij:  kaneel - , kruidnagelpoeder -, beetje nootmuskaat -. Als deze cake klaims was dan was het helaas minder lekker. De kruiden leken zich te verzamelen in het natte gedeelte.

 

Misschien heb ik uit die tijd wel over gehouden dat ik dat natte cake smaakje ook zo lekker vindt in de luie-appeltaart. Je doet het normale recept voor de appeltaart maar maakt geen aparte deegbodem. In de bakvorm de ingesmeerde bodem bedekken met vleugje meel en dun laagje custard. Daar verdeel je inhoud van het  beslag: een grote smurrie, over. Het blijft lekker nat als je rozijnen/krenten en appels hebt laten wellen in lauw water en maar een beetje uitknijpt voor je het toevoegd aan het beslag.

 

Tijdens het oppassen bij de familie Duijts maakte ik kennis met een andere variant daar werden in de appeltaart ook walnoten toegevoegd. Lekker maar ook lastig want die hadden de neiging naar de bodem te verdwijnen. En als ze teveel boven in zaten verbranden ze.

 

De enige keer dat we gebak hadden was bij de verjaardagen van de familie Landman: oma met de inwonende oom Wim en tante Aaltje. Mijn oma bestelde dan bij bakker Leeuw gesorteerd gebak. Wie wil de slagroom hoorn? Andre natuurlijk. Roelfien de tompouce. Zelf ging ik, zoutekauw die ik ben (toen al), voor het mokkagebakje met chocolaatje of het slagroomgebak.  

 

Ik kan me niet heugen dat wij ooit een doos gebak hebben besteld. Het bleef bij cake. Maar wel hele lekkere cake.