Chauffeurs

 Deze chauffeur (foto) pikte me vanmiddag op bij mijn werk. Hij sprak me daarna continu aan met boss. Wat me het ritje kostte? "Don't need more, boss. What you all ways pay, boss". Al meer dan twintig jaar in Saudi, begonnen met wassen en strijken en nu in een aftandse taxi door Riyadh crossen. Deze Bangladeshi leek een tevreden man. Thank you so much my friend en hij keek tevreden naar de 25 SAR die het ritje hem opbracht.

In de ochtend was het geheel anders. Esa en ik zouden iets voor half negen opgepikt worden door een Uber, maar die had plotseling gecancelled. Even wachten dus. Praatje met de verpleegster uit Barcelona die ik regelmatig in de gym tref om de tijd te doden. Dan komt er een grote zwarte auto, met het kenteken van ons Uber ritje. 

Als we instappen worden we vrolijk welkom geheten door een kort geknipte donkere dame. Ik ben zeker de eerste vrouw als chauffeur stelt ze. Nou nee, ik heb al twee keer eerder een chauffeuse van Uber gehad in Riyadh. Zelfs eerder dan Diana een vrouw achter het stuur trof in Brazilië. Ze vertelt honderd uit in perfect Engels. Heeft in het buitenland gewoond en nu terug omdat haar moeder haar heeft verleid. Nou ja eerder misleid door te acteren dat ze ziek was en naar het ziekenhuis moest. Zo lang ze me mijn gang laat gaan is het prima, zegt de dame aan het stuur.  Dus ik rij Uber om mijn eigen geld te verdienen en uit te kunnen gaan: wijntje drinken in een andere omgeving met mijn vriendin. Ze laat het achteloos vallen. 

Ik zoom eerst in waar ze naar toe gaat. Dubai, Italie en Egypte zegt ze. Plekken waar ik mezelf kan zijn. Niet te duur en waar ik kan genieten. Hoe is het om lesbisch te zijn in Riyadh vraag ik dan. Zwaar. "If they know....." ze maakt een gebaar om de keel door te snijden, terwijl ze de bocht doorstuurt richting het paleis. Nee, mijn moeder en mijn familie weet het maar de rest. Het is een verborgen wereld. Je kunt niet in het openbaar homo zijn. Dan verteld ze over haar vriendin die uitgehuwelijkt was en nu gescheiden leeft van de man en haar zoontje. Hij heeft de zeggenschap maar zij draait op voor de kosten want hij kijkt niet om naar zijn kind. 

We zijn er bijna, we gaan door de poort richting ministerie van sport want daar wacht Khalid, de Syrische barista van Starbucks. Soms moet je de dag met een een licht wijntje beginnen, goed voor je gezondheid en je gemoed, schatert Amani (zo heeft ze zich voorgesteld) ze. Ik bedank haar voor de openheid en geef een fooi die ze kan gebruiken voor de opleiding van het jongetje.  

Mooie ervaring met de chauffeurs van diverse pluimage. De Uber bestuurders, meestal Saudische mannen, en de taxi bestuurders mannen overwegend uit Bangladesh en Pakistan. Leerzaam. 

Vandaag weer een lesje in nederigheid en tevredenheid.