vlucht

Het gaat even niet over vliegschaamte. Maar wel over vliegen en schaamte. Dat komt zo. Ik boekte de goedkoopste optie om naar Rio te vliegen en dat ging via Rome. Overstappen op Leonardo da Vinci. Ik had trek en nam iets wat door moest gaan voor pizza. De man die me bediende had eigenlijk geen zin. Het schoonmaken was al begonnen en de vitrines zo goed als leeg. Pizza Margaritha. Het bleek een opgewarmd stuk deeg met flinterdunne aangebrande tomaatjes. Ik verkaste naar een ander eettentje en nam een open gesneden Turks brood met prosciutto. Dat smaakte in ieder geval ergens naar. In Italië een eenvoudige pizza zonder schaamte te durven verkopen, ik vindt daar iets van.

Op weg naar de gate nog snel even een illy cafe espresso. 1.80 euro. jawel het bestaat nog goedkoe koffie op een luchthaven.

 Op Schiphol had ik eerder nog voor een (slappe) flat white bij Starbucks 4.90  betaald. Die was voor ene Jerald :D

Het vliegtuig zat propvol. Alles was opgepropt. De bagagepakken zo klein dat er nauwelijks een rolkoffertje met de officiële afmetingen in paste. Mijn rugzak paste niet onder de stoel voor me. Veel later in de vlucht vond ik een plekje achter een stoel bij de nooduitgang. Ik zat twee rijen voor de pantry want een andere stoel kiezen was niet gelukt. Wat een ramp. Ik zat de hele tijd in fel tl licht en tot overmaat van ramp bleven de hele vlucht mensen naar het toilet lopen en 9 op de 10 stoten mij aan omdat mijn schouder uitstak bij het krappe stoeltje. Achter mij zat een man met een pispot kapsel: kale onderkant met scherpe rand geverfde zwarte haren. Dat zwart wit herhaald zich in zijn houthakkers hemd. Hj kwam ieder kwartier uit zijn stoel door zich omhoog te hijsen via mijn rugleuning. Van slapen kwam niet zo veel.

Dan was er nog een jong stel met hun dochtertje van ik schat twee jaar. De jonge moeder had niet veel meer in te brengen tegen het geschreeuw en gejank van haar kind dan nog harder te praten en haar hardhandig vast te pakken bij een van de ledematen die het dichtstbij voorhanden was. De vader zat strategisch in de middenrij in het midden ingeklemd tussen twee oudere dames. De een hield zich oost Indisch, wat knap was want ze zat het dichtst bij de moeder en de ander had het druk met zich zelf. Als typisch Braziliaanse had ze een kussen meegenomen maar ook nog handbagage  in de vorm van een trolley die ze tussen haar imposante dijen had gezet. Dat had tot gevolg dat haar ene been de man in het midden weg drukte en haar linkerbeen het middenpad blokkeerde. Ze had een rode hoed op die paste bij haar rode stola en droeg op haar zwarte broek een lang zwart vest waar de panden half gedrapeerd ook het gangpad blokkeerden. Wanneer ik dreigde weg te dutten moest of het cabine personeel of een zeikerd er langs maneuvreren en die botsten dan tegen mijn schouder. ik heb geen enkel excuus gekregen en de dame met hoed geen teken van schaamte zien vertonen met haar opplak wimpers.

Ik was blij dat ik er in Rio uit mocht en snel via de ouden van dagen rij bij de douane naar de uitgang kon. Met een beetje mazzel een taxi, die via de busbaan kon, naar de Copacabana. Stond ik toch om zeven uur bij ons appartementje. 

Vliegen is soms een schaamteloze vertoning.