afscheidsbrief Rory

Dit is te lezen op de site van De Spartaan (20/12/2012).

Met intens verdriet delen wij mee dat op dinsdag 18 december 2012 onze lieve zoon en broer, Rory van Noort, is overleden. Het is lastig te bevatten. Rory heeft er, thuis in zijn eigen bed, voor gekozen om niet verder te willen leven. Hij is begonnen aan een nieuwe reis. Hij heeft volgens ons nu de rust gevonden die hij zocht. Wij houden van hem en zullen hem eeuwig missen.Nico, Roxanne & Romara.

Lieve Rory, Je zult nooit weten wat ik je wilde vragen. Hoewel, het is dezelfde vraag die ik al eerder aan je stelde: Zou je me willen assisteren. Ik heb iemand nodig die vol enthousiasme training wil geven en dat ook nog goed voor kan doen. Dan kom ik natuurlijk weer bij jou. Maar ja het is wel ver….. Dat ik je bij de keuze voor het CIOS heb kunnen helpen was mooi. Maar eigenlijk ik was nog meer onder de indruk van jouw manier van benaderen van deze tweede keus. Je was immers al een goede timmerman. Nu dus nog een ander vak onder de knie krijgen vraagt moed. Je grote voorbeelden dreigden je in de schaduw te stellen. Het valt niet mee op te moeten boksen tegen twee grote kerels in de familie die hun sporen in de atletiek al hebben verdiend. Maar door lekker mee te blijven doen in de tienkamp groep van De Spartaan pakte je ongemerkt ook medailles, records en kampioenschappen mee. Man, wat was ik trots dat je mee deed bij de EC meerkamp. Lekkere prestaties ook nog. Nu wilde ik je dus weer vragen om me te helpen. Zodat we weer quitte zouden staan. Elkaar weer helpen zeg maar. Natuurlijk ben ik ver weg maar je had toch tenminste een mailtje kunnen sturen. Nu ben jij dus voor altijd weg. Ik krijg geen tweede kans om je te zeggen dat ik weer trots was. Of heb je mijn post op het prikbord wel gelezen toen je tweede werd bij het zwaardvechten. Als een blonde Viking zag ik je op de trainingsvideo’s. En in gedachten zag ik je met de polsstok dingen voor doen toen ik hoorde dat je weer trainingen ging geven in Lisse. Heb je mijn stokken nog gebruikt? Ook wilde ik nog vragen of je mijn trainingsspullen al tot op de draad versleten hebt. Als ik dit alles opschrijf bedenk ik, net als Frans Jansen (ook oud docent van jou op CIOS-Overveen) die me deze zomer kwam interviewen onder het motto, “wat ik je eigenlijk nog altijd wilde vragen”: waarom is dat atletieken nou zo leuk? Maar ook ben je ook gelukkig met je keuze. Nu je deze onherroepelijke keuze hebt gemaakt zal ik het antwoord nooit weten. Maar ik wil je toch laten weten dat je een blijvende herinnering hebt achter gelaten. Een mooie kerel was je. Een trotse broer. Een geweldige zoon. Rory, lieve jongen, wat hadden we kunnen doen om het jou in deze wereld beter naar de zin te maken? Ik zal het nooit weten. Maar ik weet dat jouw dood een diepe indruk maakt bij je oude trainingsmaatjes, bij de meerkampers en de polsstokspringers en zeker bij De Spartaan. Ik zie sommige trainingen nog helder voor me zoals in de Ookmeerhal (met gebak begin december), maar ook in de duinen de beruchte sneeuwtraining of de Oliebollentraing (ja hoor ik lust nog wel een, terwijl je de andere nog niet eens op had!). Jij was op tijd, deed fanatiek mee en zorgde voor niet-lullen-maar-poetsen-sfeer. Ik hoop met heel mijn hart dat je uiteindelijk de rust in je hoofd hebt gevonden. Stoppen met iets en opnieuw beginnen. Dat heb je vaker gedaan. Ik hoop zo dat je nu de juiste keuze hebt gemaakt. Sportgroeten Je coach, Gerard. PS. Ik had nog wel wat boterhammen van je te goed (zelf gesmeerd en dik belegd zoals in je CIOS tijd).