scene
Verhaal.
Net een verhaal beleefd
Heel gek.
Kreeg via een link op FB het verhaal van de The Scene maar meer in het bijzonder dat van The Lau voorgeschoteld. Ik drukte op play en kwam in een tijdscapsule terecht. Ik was zo maar terug in de tijd.
De muziekscene in Haarlem e.o. zo rond 1990.
Ik rook de shag, de joints, het bier en het zweet. Uit. Uit in het Witte Theater of in ‘t Patronaat. IJmuiden uit en Haarlem thuis. Maar wel volledig uit je dak gaan op Nederlandstalige pop. Midden jaren tachtig en het begin van De Dijk, Trockenerkecks en The Scene. De zanger van De Dijk had een zus en die zat dus bij (een van) ons in de klas; Bea van der Lubbe, Net als velen van ons had ook de zanger van de Kecks op Hageveld gezeten. En, de gitarist van de Scene kwam gewoon uit Beverwijk maar was buitengewoon goed (en was uit hetzelfde bouwjaar, maar stond gewoon op het podium, wit lijf zonder spieren, maar spelen als een malle en alle meiden werden gek, hoe kan dat? Vroeg ik me af. Zo’n bleekscheet met snelle vingers en nog slim ook hoorde ik. Was er dan toch meer dan er goed uit zien op het podium? Ja want ook Huub had flaporen en die Rick kan niet dansen ook al deed hij zo’n boordje tien keer omhoog, zwaaiend met zijn armen, om stoer te doen en Theo op bas was ook niet om aan te zien. Die Emile moest haast wel lesbies zijn zoals ze haar bas vast hield. Maar ze stonden op het toneel, het podium, der verhoging in de zaal. Iedereen keek, Iedereen ging uit zijn dak. Iedereen wilde er bij zijn. Eigenlijk wilde ik dat ook wel. Op het podium staan. Maar ik kon alleen simpele muziek lezen en een beetje blokfluiten en heel klein beetje meezingen.)
Maar de Scene. Samen met ‘de jongens van Holland’ menig concert gezien. Liters bier over me heen gekregen. Een aantal leuke meiden versierd, onder het motto van de Kecks: de jacht is mooier dan de vangst. De muziek daar draaide het om. Rij rij rij. Daar kon je inderdaad op (v)rijen….
Het was de tijd van heel veel live muziek (luisteren). En met het verhaal van The Lau komt alles weer naar boven. In de rij voor een kaartje. Op de fiets naar IJmuiden (en terug). Graffiti op viaduct langs de Randweg. T-shirts met opdruk. Cassettebandjes met opnames. Merchandise bij de in-/uitgang door bandleden voor en na het concert. “Spelen”, schreeuwen bij een aankondiging, Of “Nog een liedje” brullen om een toegift.
Prachtig document. Een belevenis. Toch raar als je dat op je laptop zit te bekijken in Rio de Janeiro zo'n dertig jaar later. Mooi dat al die beelden zo herkenbaar zijn. Mooi dat alle muziek zo veel oproept. Mooi dat ik de Scene zo heb meegemaakt. Dat had ik de eerste keer allemaal niet zo kunnen bedenken .
de link met het verleden, via The Lau......
het verhaal:
http://www.avrotros.nl/gemist/item/AT_2023369/th-lau-het-verhaal-afscheidsconcert/
rigoreus semi acoustisch:
https://www.youtube.com/watch?v=WPFEz_qGGgs
Net een verhaal beleefd
Heel gek.
Kreeg via een link op FB het verhaal van de The Scene maar meer in het bijzonder dat van The Lau voorgeschoteld. Ik drukte op play en kwam in een tijdscapsule terecht. Ik was zo maar terug in de tijd.
De muziekscene in Haarlem e.o. zo rond 1990.
Ik rook de shag, de joints, het bier en het zweet. Uit. Uit in het Witte Theater of in ‘t Patronaat. IJmuiden uit en Haarlem thuis. Maar wel volledig uit je dak gaan op Nederlandstalige pop. Midden jaren tachtig en het begin van De Dijk, Trockenerkecks en The Scene. De zanger van De Dijk had een zus en die zat dus bij (een van) ons in de klas; Bea van der Lubbe, Net als velen van ons had ook de zanger van de Kecks op Hageveld gezeten. En, de gitarist van de Scene kwam gewoon uit Beverwijk maar was buitengewoon goed (en was uit hetzelfde bouwjaar, maar stond gewoon op het podium, wit lijf zonder spieren, maar spelen als een malle en alle meiden werden gek, hoe kan dat? Vroeg ik me af. Zo’n bleekscheet met snelle vingers en nog slim ook hoorde ik. Was er dan toch meer dan er goed uit zien op het podium? Ja want ook Huub had flaporen en die Rick kan niet dansen ook al deed hij zo’n boordje tien keer omhoog, zwaaiend met zijn armen, om stoer te doen en Theo op bas was ook niet om aan te zien. Die Emile moest haast wel lesbies zijn zoals ze haar bas vast hield. Maar ze stonden op het toneel, het podium, der verhoging in de zaal. Iedereen keek, Iedereen ging uit zijn dak. Iedereen wilde er bij zijn. Eigenlijk wilde ik dat ook wel. Op het podium staan. Maar ik kon alleen simpele muziek lezen en een beetje blokfluiten en heel klein beetje meezingen.)
Maar de Scene. Samen met ‘de jongens van Holland’ menig concert gezien. Liters bier over me heen gekregen. Een aantal leuke meiden versierd, onder het motto van de Kecks: de jacht is mooier dan de vangst. De muziek daar draaide het om. Rij rij rij. Daar kon je inderdaad op (v)rijen….
“k loop hier op de strepen van de straat een mooi en wankel einde van de dag alleen met de gedachte die ik heb als ik alleen ben en m'n lief die uit de verte naar me lacht”.
Het was de tijd van heel veel live muziek (luisteren). En met het verhaal van The Lau komt alles weer naar boven. In de rij voor een kaartje. Op de fiets naar IJmuiden (en terug). Graffiti op viaduct langs de Randweg. T-shirts met opdruk. Cassettebandjes met opnames. Merchandise bij de in-/uitgang door bandleden voor en na het concert. “Spelen”, schreeuwen bij een aankondiging, Of “Nog een liedje” brullen om een toegift.
Prachtig document. Een belevenis. Toch raar als je dat op je laptop zit te bekijken in Rio de Janeiro zo'n dertig jaar later. Mooi dat al die beelden zo herkenbaar zijn. Mooi dat alle muziek zo veel oproept. Mooi dat ik de Scene zo heb meegemaakt. Dat had ik de eerste keer allemaal niet zo kunnen bedenken .
doe het rigoureus en onverwacht rigoureus en ondoordacht rigoureus door dik en dun rigoureus maar altijd uit het hart
het verhaal:
http://www.avrotros.nl/gemist/item/AT_2023369/th-lau-het-verhaal-afscheidsconcert/
rigoreus semi acoustisch:
https://www.youtube.com/watch?v=WPFEz_qGGgs
Comments