mijn top drie 2015: trots

Trots op mijn top drie van 2015: zonder volgorde.

MC.
De complimentjes waren er na mijn presentatie. Maar daar deed ik het niet voor. Het was alleen duidelijk anders dan bij de laatste aan elkaar geprate activiteiten: Sinterklaas en Koningsdag in Rio. Of helemaal anders dan omroeper zijn bij een wedstrijdje atletiek. Ik was MC. Niet zomaar een ceremoniemeester deze keer. Maar op een speciale ceremonie. De herdenkingsbijeenkomst van Janneke. Strak in pak, met 'n brok in de keel en tranen in de ogen.

Het was mooi om dit te mogen doen samen met elkaar. Iedereen van ons had iets bijgedragen om een zo compleet beeld van Janneke te schetsen.

Op zondag was het nog vrij eenvoudig geweest met het sturen van de stroom mensen en de logistiek tijdens de condoleance bijeenkomst. Hoewel er veel meer mensen kwamen dan vooraf bedacht.

Op dinsdag was er, ook in de Abdijkerk, een herdenking. Dat was moeilijk. Geprojecteerde foto’s, gesproken tekst en uitgezochte hedendaagse muziek. Ik sprak de verbindende teksten. Daarna naar het crematorium waar Sijtse met gitaar Bloum’n mien laive schat zong. Het was over. Het was af. Het was indrukwekkend mooi. Een blijvende herinnering.



Diana.
Het is niet makkelijk om met mij samen te leven. Dat besef ik ter dege. Maar zonder er elkaar is ook niet makkelijk. Ons verblijf in Brazilië was extreem. Een jaar met z’n tweeën op een hotelkamer in Uberlandia. Lastig. Dan lang uit elkaar vanwege de noodzakelijke verwijdering van een melanoom. Zwaar. Gevolgd door een lange zoektocht naar werk. Lastig. Dat we elkaar vonden in de wonderlijke stad die Rio heet mag een wondertje genoemd worden. Dat we daar beiden energie op deden door te doen waar we onze hart in zit. Diana kwam met het project “Davi” in een flow terecht die zoveel opleverde dat we beiden voelden: dit is wat ik wil. Diana heeft haar roeping gevonden. Vandaar dat ze nu even alleen in Rio haar leven leeft. Moeilijk maar de moeite waard. Dat heeft ze helemaal zelf opgebouwd. Zelf gedaan. Mooi. Trots op mijn echtgenote. Als je zo begaan met je projecten, je kinderen en met "positive discipline" als gereedschap, dan kan het alleen maar groeien.


Team Powerade.
Het plotselinge einde van het project door mij er uit te snijden. Ja, dat deed pijn. Een wond die niet snel heelde. Met hart en ziel getrokken aan dit project om de Olympische Spelen route aan te geven. Als er dan een enorme groei is bij atleten en coaches. Als er goede prestatie zijn op de momenten die tellen. Als de curve naar boven is ingezet en de limieten echt binnen bereik komen…….
Dan weg moeten is niet fijn. Gesprekken met de atleten deed me beseffen dat ze grote stappen hebben gezet. Dat ze op het juiste spoor zitten. Hun leven is verandert. Medailles op de Zuid Amerikaanse kampioenschappen dat was de logische stap na de Braziliaanse. Het lukte.

Kerinde goud op de tienkamp bij de junioren. Bruna kampioen op de 200 en vice kampioen op de 100 bij de O23. Plus, Karen die ook brons pakte op de zevenkamp. Dat het Braziliaanse record op de 110m horden voor junioren gebracht werd op een schitterende 13”58 door Julio. Die samen met Gabriel naar de WJK ging.
Een bronzen plak voor Gabriel op de Trofeu Brasil op de hoge hekken in een seizoen waar hij ook 10”35 /20”82en 13”75 liep.Totaal 36 keer kampioen in de staat Rio de Janiero. Twee atleten op de PAN-AM Games. Wat een mooi tableau en wie had dat gedacht in 2012.
Super trots op deze prestaties. Nog meer op die welke niet direct in cijfers uit te drukken zijn en waarvan ik de komende jaren nog hoop te horen.