go go Pelle
Go, go Pelle.
Vanaf het eerste moment had hij fans. De brede lach, het witte gebit, de kekke blonde haartjes. En dat dan bovenop een atletisch lijf.
In het sportgekke Finland stonden de vrouwelijke fans dan ook direct op de banken van het stadion in Tampere bij de Europese kampioenschappen voor de jeugd onder twintig jaar. Ze lachten om en juichten voor Pelle, wat clown betekent in het Fins.
Ik was als verantwoordelijk bondscoach meerkamp betrokken bij deze sympathieke jongen. Hij kon op een speelse manier de onderdelen benaderen en keek op een andere manier naar atletiek. Een emotionele jongen ook. Ik wist van zijn persoonlijk verlies. Herkende bepaalde dingen. Op de achtergrond probeerde ik hem te helpen. Hij ging trainen bij een van mijn oud atleten: Mul. Vervolgde zijn reis bij mijn studiegenoot en top trainer: Vetter.
Ondertussen manifesteerde hij zich op diverse podia (op en buiten de atletiekbaan) terwijl ik in het buitenland verbleef. In het meerkamp mekka Goetzis zou ik hem na vele jaren dit jaar weer eens in actie zien. Dacht ik. Maar een blessure gooide roet in het eten. De dag voor de wedstrijd zag ik hem trekkebenend op het veld. Een verbeten trek om de mond. De ogen dof. Hij wilde starten. Zei hij. Zijn lichaamstaal verraadde hem. Het lichaam liegt niet. Ook al was het een ander lichaam dan toen in Tampere.
Gisteren deed hij zijn laatste tienkamp in Ratingen. De wedstrijd die door het Zehnkampf-team -lees: vriend Klaus Marek- is bedacht. Mooi dus. Zo sloot Pelle zijn carrière af: met een derde plaats in een IAAF Challenge. De uitdaging van de atletiek: tienkamp. Hij kreeg champagne van zijn (vrouwelijke) trainingsgenootjes. Ze stonden hem toe te juichen. Net als de meiden toen in Tampere.
Vanaf het eerste moment had hij fans. De brede lach, het witte gebit, de kekke blonde haartjes. En dat dan bovenop een atletisch lijf.
In het sportgekke Finland stonden de vrouwelijke fans dan ook direct op de banken van het stadion in Tampere bij de Europese kampioenschappen voor de jeugd onder twintig jaar. Ze lachten om en juichten voor Pelle, wat clown betekent in het Fins.
Ik was als verantwoordelijk bondscoach meerkamp betrokken bij deze sympathieke jongen. Hij kon op een speelse manier de onderdelen benaderen en keek op een andere manier naar atletiek. Een emotionele jongen ook. Ik wist van zijn persoonlijk verlies. Herkende bepaalde dingen. Op de achtergrond probeerde ik hem te helpen. Hij ging trainen bij een van mijn oud atleten: Mul. Vervolgde zijn reis bij mijn studiegenoot en top trainer: Vetter.
Ondertussen manifesteerde hij zich op diverse podia (op en buiten de atletiekbaan) terwijl ik in het buitenland verbleef. In het meerkamp mekka Goetzis zou ik hem na vele jaren dit jaar weer eens in actie zien. Dacht ik. Maar een blessure gooide roet in het eten. De dag voor de wedstrijd zag ik hem trekkebenend op het veld. Een verbeten trek om de mond. De ogen dof. Hij wilde starten. Zei hij. Zijn lichaamstaal verraadde hem. Het lichaam liegt niet. Ook al was het een ander lichaam dan toen in Tampere.
Gisteren deed hij zijn laatste tienkamp in Ratingen. De wedstrijd die door het Zehnkampf-team -lees: vriend Klaus Marek- is bedacht. Mooi dus. Zo sloot Pelle zijn carrière af: met een derde plaats in een IAAF Challenge. De uitdaging van de atletiek: tienkamp. Hij kreeg champagne van zijn (vrouwelijke) trainingsgenootjes. Ze stonden hem toe te juichen. Net als de meiden toen in Tampere.
Ik blijf fan van de atletiekfan bij uitstek: Pelle Rietveld.
Comments