nieuwe "normaal"
(c) GLTerug naar normaal klonk het al een aantal keren in de laatste maanden.
Dat normaal was verbleekt in de herinnering. Voor een aantal van ons bleek de herinnering vooral bier, terras en voetbal te zijn. De volgorde op weg naar het normaal was omgekeerd: voetbal-terras- bier in ’t café.
Zoals zo vaak bleek voetbal een andere wereld. Het spel om de knikkers. Niet het spel met de leren knikker. Het kampioenenbal moest doorgaan. Toen het Nederlandse kampioenschap binnen gehaald was stonden de club, de clubleiding en de spelers te juichen voor de menigte bij het stadion. Normaal volgens de voetbalwereld. Ik keek verbijsterd toe op tv. De regels die zo strikt golden voor allerlei zaken en evenementen waren aan de kant geschoven.
Terzijde: terwijl de sportwereld keihard traint om mee te doen aan de Olympische spelen, verbieden BVO's spelers om mee te doen met het Olympisch elftal!!
Toen later de trainer van Feyenoord zich af vroeg waarom ze moesten uitwijken naar een ander tijdstip vanwege het Eurovisie songfestival dacht ik: de voetbal wereld is buitenaards. Niet van deze wereld. Niet normaal in mijn ogen.
Bubbling under kreeg in mijn beleving een andere invulling. Er borrelde in diverse werelden heel veel verschillende dingen op. Voorzitter Bach, van het IOC leek daarbij in zijn eigen bubbel te leven. Bang dat de luchtbel doorgeprikt zou worden. Het IOC beloofde deelnemende landen dat ze Pfizer en BioNTech vaccinaties konden krijgen.
Bubbeltje onder de olympische bubbel is bijvoorbeeld ook de atletiek. Gedwongen door de omstandigheden konden de toppers slechts onder strikte regels op trainingskamp. In de winter naar Zuid-Afrika en in het voorjaar naar Turkije. Als ter voorbereiding op wedstrijden want er moeten limieten en ranglijstposities worden gehaald. Want de Olympische Spelen.
Als ze doorgaan….. Maar…. Nee in de atletiek topsport bubbel is geen als en geen maar. De werkelijkheid van de bubbel is anders. Net als de werkelijkheid van het voetbal. Net als de werkelijkheid van ieder andere.
Echter, in mijn werkelijkheid is het discutabel dat de Spelen doorgaan (waarom een field lab experiment met mensen vanuit alle windstreken in Tokio) want van een level field of play (landen met reis restricties, zonder vaccinaties, gesloten sportaccommodaties, geen wedstrijden) is geen sprake en verder begrijp ik dat Japan ook niet zit te wachten op ons (prefecturen, zeg maar provinciale besturen, scherpen regels aan en stellen verordeningen op zodat trainingskampen in voorbereiding op de Spelen heel erg lastig worden).
Dit Pinksterweekend was het grijs, koud, regenachtig en winderig. In Tilburg, Rehlingen en Gateshead gingen de geplande wedstrijden, met de gewone coronamaatregelen, door. De meerkamper Pieter Braun maakte er in Tilburg een training van terwijl de jeugd er limieten voor toernooien (die zeer waarschijnlijk niet doorgaan) scoorden. In Rehlingen viel een Nederlands record te noteren maar bleef de rest ver van Olympische limieten. Ook in Gateshead, met het oog gericht op Tokio en als onderdeel van de Wanda Diamond League, vielen ‘vernieuwingen’ in het water en was het vechten tegen het weer, met als resultaat geen limieten. Voor Adidas liep Dafne Schippers in Boston (op een speciale rechte strook, wel met meewind) een 100 meter en realiseerde de achtste tijd: 11”34.
Op Twitter werd er geklaagd. Mijn opmerking: dan doe je toch niet mee werd weggehoond. Er moesten records verbroken worden, limieten gehaald worden en positie verbeteringen op de ranglijst gescoord worden. Geen keus was de boodschap. De Bubbel van de Olympische topsport.
Terwijl het in mijn werkelijkheid het toch echt mooie wedstrijden waren. Man tegen man en vrouw tegen vrouw. Tegen de wind in boksen. Natte kledij. Uitgestelde onderdelen. Knop omzetten. Competitie in strijd met de elementen. Echte wedstrijden in het nu. Alleen de sterken blijven over en er zijn echte winnaars in mijn bubbel. Ik keek nog even op de baan in Groningen waar met passie getraind werd voor wedstrijden in de nabije toekomst. Mooi.
Tokio is ver weg.
Comments