trots
Als ik in het buitenland werk, en onregelmatig in Nederland ben, gebruik ik het kerkhof meestal als een rustpuntje. Even stil staan bij het leven door te kijken naar de doden. De zerken van het graf van mijn ouders liggen er al lang en gaan door de tand des tijds zakken. Het valt des te meer op omdat er om het graf heen steeds nieuwe komen die er perfect bij liggen. Vaak is het er doodstil.
Deze keer was het tussen buien door droog met prachtig licht over het verse groen van de landerijen en de bomen. De wolken vlogen langs de blauwe lucht en verkleurden al naar gelang de zon er vat op kreeg. In de verte hoorde ik een koekoek.
Iedere keer als ik mijn vriend J. spreek weet hij op de een of andere manier altijd te benoemen dat hij zich bewust is van het feit dat ik al zo lang zonder ouders ben. Iedere keer raakt me dat weer. Indirect zet ik het dan ook weer af tegen het feit dat er zoveel mensen zijn die hun ouders heel lang mee mogen maken. Voor mij is het onvoorstelbaar dat er mensen van mijn leeftijd nog beide ouders hebben. Dat raakt me. Ook een dubbel gevoel omdat ik me het niet voor kan stellen hoe dat is en aan de andere kant dat de tijd met mijn gemis per dag groeit.
In de voorgaande week benoemden Diana en ik ook op verschillende momenten hoe we Janneke missen. 'Mien jonkje', zei ze trots tegen de dokter die langs haar ziekbed kwam. Mijn tweede moeder miste ik dit jaar op Moederdag veel meer dan mijn biologische moeder. Niet zo vreemd na zoveel jaar 1976-2021 maar toch moest ik er aan denken achter op het kerkhof.
Dat mijn vader nog langer dood is 1971- 2021, ik smokkel even met het jaartal (hij verliet op oudejaarsavond '71 het huis en overleed op nieuwjaarsdag '72 in het ziekenhuis in Groningen) omdat het 'mooier' lijkt met twee keer een 1 op het eind en het zo 50 is, besefte ik nog maar weer eens toen ik onze steun en toeverlaat in de midden jaren zeventig Lukas als krasse tachtiger wat hulp bood in de tuin. Mijn vader was een tuin-man: hij deed de groentetuin, onderhield de bloementuin en deed dan ook nog die van oma Landman er deels bij en ook die van buurvrouw Schrik. Het werken in Slochteren, op de tuin, in de natuur is voor mij pure ontspanning en dat ik gelijkertijd ook het onbetaalbare werk uit het verleden van de familie Duijts, een beetje in kan lossen bij Lukas is extra mooi.
Ik sta nog even langer stil bij het feit dat mijn ouders pas na een lange verkering van bijna tien jaar gingen trouwen. Mijn verkering met Diana was een stuk korter toen ik naar Qatar ging. Maar samen zijn we dit jaar al weer 15 jaar getrouwd. Dat is langer dan mijn ouders deze status hebben gehad. Haarlem-Doha-Uberlandia-Rio de Janeiro- Groningen en hopelijk straks ergens in het koninkrijk van het huis Al Saud samenwonen.
Wat mij voor de geest staat van mijn ouders vervaagd iedere keer meer. Hoe de stemmen klonken weet ik al heel lang niet meer. Maar ik voel wel hun kracht en energie als ik de namen lees op het blauwe marmer. Jan en Hilda hoor ik sommige bekenden met liefde in hun stem zeggen als ze ter sprake komen. Dan ben ik trots op ze. Zoals ik hoop dat ze trots zouden zijn op hun zoon. Trots op de zestig plusser.
Comments