Hemd

IM Henk Stouwdam

Het was in Doha. We maakten een afspraak. Gingen er voor zitten met een koffie en water bij de hand. Het zou gaan over sport. Henk had de manchetten van zijn overhemd opgerold. Sporten in het Midden Oosten, in Qatar, in een samenleving geregeerd vanuit de Islam. Maar uiteindelijk monde het interview uit in een gesprek over het leven. Dat was begreep ik van anderen later wel vaker het geval bij Stouwdam. 

Henk Stouwdam was van een generatie sportjournalisten waarvan het gros inmiddels al (lang) gestopt was of verdwenen uit de sport of overleden. Toch paste hij op een bepaalde manier wel in die groep. Het waren allemaal mannen en Henk was een stoere man met snor. Het waren ook journalisten uit een tijdvak waar er nog werd neergekeken op sportjournalistiek maar deze mannen konden allemaal echt schrijven. Dat laten ze nog steeds zien trouwens. Het waren journalisten en geen stukjes schrijvers. Ze hadden ook allemaal wel een specialisme of een sport die ze meer interesseert maar konden ook schrijven over de sportorganisaties, sportbeoefening en ook over sportbestuurders. 

Dat ik het met Henk in Qatar had over atletiek, voetbal, de sportaccommodaties en het IOC was dan ook niet vreemd. Henk had wat dat betreft overal verstand van of een onderbouwde mening. 

Henk Stouwdam startte in 1974 bij de Elburger Courant en werd in 1980 (toen ik de eerste stapjes zette op het trainerspad) sportjournalist voor het Deventer Dagblad (die in die tijd Tineke Hidding op de voet volgden). In 2001 stapte hij over naar de NRC waar sport een aparte plek in nam olv Guus van Holland. Ik maakte hem dus kort mee in de tijd dat ik voor de atletiekunie werkte als bondscoach meerkamp. Zijn stukken in de krant volgde ik met belangstelling als het ging om het NOC en het IOC. 

Henk kon enthousiast verhalen over muziek en met name over zijn concert bezoek. Zo ontdekte ik soms ook een nieuw bandje als hij weer een foto op FB deelde. Jammer genoeg heb ik niet samen met hem een concert kunnen bezoeken.

Zijn betrokkenheid bij een weeshuis in Congo was ook bijzonder. Als wees, vanaf mijn 16e, trof dit mij extra. Ook hier jammer genoeg niet meer met hem dingen kunnen delen. 

In Rio hadden we het bij de OS beide veel te druk, ieder op onze eigen manier. Henk was er wel, zie ook de foto van Henk Klippus. Het bleef dus bij de koffie in Doha. Hij deelde mijn enthousiasme niet maar aan het eind van ons gesprek begreep hij wel dat the State of Qatar grote stappen had gezet op meerdere fronten. Hij moest ook hartelijk lachen toen ik aan hem vroeg om het verschil uit te leggen van airconditioning in het atletiekstadion van Doha en vriesmachine bij de kunstijsbaan Jaap Eden. 

Ook nu weer realiseer ik me dat je sommige dingen niet uit moet stellen. Zoals een bezoek aan Oldebroek of een mailtje na het lezen van het boek waar Henk een grote bijdrage aanleverde samen vakgenoten als Rolf Bos en Rob Velthuis (oa) aan; De canon van de Nederlandse atletiek.

foto eric roeske

Een markant persoon. Dat was hij zeker. Een grote meneer in de sportjournalistiek. Zonder opsmuk. Overhemd met het bovenste knoopje open en het hemd losjes over de broek.

RIP Henk Stouwdam.