rapport
Achter:
Harry van Dijken - ? - Klaas Schipper
Staand;
Gerard Lenting - Gerda Westerkamp - Arjo Bokje - Anneke Dijkstra - Jannie Boekhoudt -Gea de Jong - Tineke Meijer - Jan Spakman - Koos Spakman
Zittend
Greetje Tepper - Simon van der Laan - Jan Emmelkamp- Petra Huisman - Juf Joke Vervoort - ? - Wim van Timmeren - Henk Snijder - ?? Boekhoudt -
Op de voorgrond
Anneke Kwebeman - Joke Zonneveld - Hennie Brondijk - Janneke Noordman - Harma Noordman - Rita Spakman
Ik vond mijn schoolrapportboekje terug.
Het was een schriken. Wat bleek? Ik was gewoon drie onderwijzers kwijt. Weg. Gewoon vergeten. Terwijl de anderen me zo helder voor de geest stonden dat ik de drie niet eens miste.
Plus het feit dat ik nog middelmatiger scoorde dan ik had bedacht. Alleen hoge cijfers voor tekenen, gymnastiek, psalm en catechismus. De rest zeer middelmatig of slecht.
Het stempel van het hoofd der christelijke school Slochteren dhr. Stadman stond op de eerste bladzijde. Het voorgedrukte woord aan ouder of verzorgers luide:
“Overtuigd van Uw belangstelling in de vordering Evan Uw kind, wordt U hierbij het rapport aangeboden. Beleefd verzoek ik U, het op de daarvoor bestemde plaats voor “gezien” te willen tekenen. Desverlangd zullen nadere inlichting U gaarne worden verstrekt”
Dit was mijn eerste rapportboekje. De eerste schrede was de naam van de kleuterschool maar hier geen rapportage van. Nu het vervolg aan de andere kant van de Hoofdweg bij de Christelijk Nationale school Slochteren.
Mevrouw J.G. Vervoort oftewel juf Joke schreef met keurige cijfers in de drie hokjes die de drie rapportages melden in het cursusjaar 1966 en 1967 voor klas 1.
Ze maakte diepe indruk op mij. Een vriendelijke en mooie verschijning ook. Op de schoolfoto die ik vond staan we op het schoolplein. Naast de oude school. Een klassiek gebouw en vrijwel identiek aan andere scholen in de provincie uit die tijd. Drie grote lokalen aan een lange gang en dan nog een apart lokaal naast het kolenhok. Bij ons was dit lokaal voor handenarbeid in sommige andere plaatsen was dit het kleuterlokaal. De geur van klei, hout en linoleum drongen vanuit het lokaal door in de gang waar het zich mengde met de geur van toiletten en steenkool.
De lokalen liepen van links naar rechts af: klas 6&5, dan klas 4&3 en dan 2&1.
In de tweede klas hetzelfde enkel mijn schrijven ging van 7,5 naar 6,5. Dat was ook weer mede door het feit dat er van methode werd gewisseld. Later ging het ook nog een keer van inkt naar vulpen. Als linkshandige viel dat allemaal niet mee. Veel vegen en knoeien met inkt en je hand en schrift draaien omdat te voorkomen. Linkshandige vulpennen waren er sowieso niet.
Toen de eerste schok. Mijn lerares in klas drie was ik totaal vergeten. Het was de vrouw van de dominee uit Kolham: H. Verhaere - van Dijkhuizen. Geen enkel beeld bij deze vrouw. Nu ik er aan denk kwam zij met de auto en haar opvolgster op een damesbrommer. Ik heb altijd gedacht dat ik mevrouw Voogd had in deze jaren. Maar van haar heb ik alleen het eerste semester van klas 4 les gekregen voor ik deze school verliet. Het was ook de laatste keer dat ik een goed cijfer voor lichamelijke oefening kreeg want op de Vrijgemaakte school werd dit niet door een vakleerkracht gegeven en ook niet beoordeeld.
De tweede schok was dat ik de hoofdonderwijzer van mijn nieuwe school vergeten ben. Pas nu ik het terug las kon ik het me een beetje voor de geest halen. Meester Reitsma die keurig in het pak les gaf. En vervangen werd door meneer Hoiting. Waar ik me de proefles nog wel kon heugen. Hoe hij stotterde, en met een rood hoofd voor de klas stond toen hij werd voorgesteld.
De andere schokkende ervaring bij het doorbladeren was dat ik vrijwel de hele lagere school een onvoldoende had voor schrijven en rekenen. Met in klas zes een 5 voor schrijven en een 5,5 voor rekenen. Dit patroon zette zich trouwens door op de middelbare waar ik geen voldoende kon scoren voor wiskunde.
Natuurlijk viel ook op de de laatste twee rapporten niet door mijn vader met het gebonden licht hellende J.J. Lenting waren ondertekend maar door mijn moeder met H Lenting-Landman.
Comments