the living legend
Legends Logistics
Een briefing! Jawel een heuse briefing: legends logisitic schedule 9. We moesten allemaal stipt op tijd verschijnen voor de deur van de algemeen directeur voor wat extra informatie over onze taak. De taak waar ik me al een aantal dagen verheugde: persoonlijk begeleider van El Guerrouj.
In een eerste bespreking had ik nog een opmerking gemaakt dat mijn Frans even slecht was als zijn Engels dus dat ik van weinig nut zou zijn. Maar dat had ik natuurlijk niet van de daken geschreeuwd. Natuurlijk niet. De Dubbel Olympische kampioen MILA van Athene.................
De boodschap was dat we het visitekaartje vormden voor Aspire. En of ik over een uur mijn VIP even wilde oppikken. (Nou moet je weten dat normale VIP’s in Doha op het vliegveld een zeer aparte behandeling krijgen, maar deze VVIP’s helemaal. Met een limousine van de vliegtuigtrap naar een speciale lounge. Paspoorten en bagage worden ergens anders geregeld, dan via een speciale deur naar de parkeerplaats waar de geblindeerde gereserveerde BMW al ronkend klaar staat)
Tijdens een tweede briefing van Howard (de man was behangen met twee portofoons plus alle passen die uitgedeeld waren en liep met drie mobiele telfoons rond, dus moest wel belangrijk zijn) was kort. Hij vertelde wie er als extra beveiliger was aangewezen voor de sport-VIPS en dat wij met hen moesten communiceren.
Mijn man was Sam (een student uit Engeland met een Egyptische naam maar zijn vader had verzuimd hem arabisch te leren, en daar plukte hij nu de wrange vruchten van: niemand begreep zijn queens english). Gelukkig was op het laatste moment ook Francois toegevoegd. Deze fysio van Franse origine was een verdienstelijk achthonderd meter loper bij de junioren en zou goed kunnen tolken.
Hicham arriveerde pas op woensdag in tegenstelling tot een aantal andere VIPS en het gebeurde op de VVIP manier. Geen kans hem te zien of te spreken dus. De volgende ochtend moest ik beschikbaar zijn. Maar Hicham wilde uitslapen.
Om 15.00 was er een generale repetitie voor de offieciele opening. Hicham was te laat want nog aan het shoppen en bovendien had hij last van zijn nek. Na het oefenen kon Francois dus aan de slag. Ik heb hem verder niet meer gezien. Hicham had op vrijdag een interviewsessie maar ik was er niet bij maar Francois wel dus die moest vertalen en daarna behandelen. Sam belde me dat Hicham wilde rusten en snel weer naar zijn hotel ging. Voor het galadiner was ik niet uitgenodigd dus geen kans om Hicham te spreken.
Op de dag van de Masterclass arriveerde Hicham te laat. Want zijn vriend (Nasser Margoum ) was zijn pasje kwijt, zei hij via Sam. Alles wachtte want er was een paneldiscussie. Na dit panel zou ik met Hicham de masterclass doorspreken. Helaas. Hij was zijn sportspullen vergeten en moest terug naar het hotel. We liepen al dramatisch ver achter op het chronoloog. Terwijl eerst Aouita en later Moses hun masterclass draaiden hield Sam me op de hoogte van El Guerrouj’s vorderingen.
Al snel was me duidelijk dat dit niet ging lukken. Maar meer dan een uur na het geplande optreden was hij er dan toch nog. De coaches en de toeschouwers al op weg naar huis.
Gelukkig was hij vriendelijk en ging met jan en alleman op de foto en deelde handtekeningen uit.
Stief kwartiertje later was hij weer weg met in zijn kielzog, de manager, de vriend, de beveiliger. Ik bleef verbouweerd achter met mijn geplande sessie en mijn –vele- vragen.
Hicham El Guerrrouj is waarschijnlijk makkelijker te coachen op de baan met rondetijden dan daar buiten met een logistiek plan.
Een briefing! Jawel een heuse briefing: legends logisitic schedule 9. We moesten allemaal stipt op tijd verschijnen voor de deur van de algemeen directeur voor wat extra informatie over onze taak. De taak waar ik me al een aantal dagen verheugde: persoonlijk begeleider van El Guerrouj.
In een eerste bespreking had ik nog een opmerking gemaakt dat mijn Frans even slecht was als zijn Engels dus dat ik van weinig nut zou zijn. Maar dat had ik natuurlijk niet van de daken geschreeuwd. Natuurlijk niet. De Dubbel Olympische kampioen MILA van Athene.................
De boodschap was dat we het visitekaartje vormden voor Aspire. En of ik over een uur mijn VIP even wilde oppikken. (Nou moet je weten dat normale VIP’s in Doha op het vliegveld een zeer aparte behandeling krijgen, maar deze VVIP’s helemaal. Met een limousine van de vliegtuigtrap naar een speciale lounge. Paspoorten en bagage worden ergens anders geregeld, dan via een speciale deur naar de parkeerplaats waar de geblindeerde gereserveerde BMW al ronkend klaar staat)
Tijdens een tweede briefing van Howard (de man was behangen met twee portofoons plus alle passen die uitgedeeld waren en liep met drie mobiele telfoons rond, dus moest wel belangrijk zijn) was kort. Hij vertelde wie er als extra beveiliger was aangewezen voor de sport-VIPS en dat wij met hen moesten communiceren.
Mijn man was Sam (een student uit Engeland met een Egyptische naam maar zijn vader had verzuimd hem arabisch te leren, en daar plukte hij nu de wrange vruchten van: niemand begreep zijn queens english). Gelukkig was op het laatste moment ook Francois toegevoegd. Deze fysio van Franse origine was een verdienstelijk achthonderd meter loper bij de junioren en zou goed kunnen tolken.
Hicham arriveerde pas op woensdag in tegenstelling tot een aantal andere VIPS en het gebeurde op de VVIP manier. Geen kans hem te zien of te spreken dus. De volgende ochtend moest ik beschikbaar zijn. Maar Hicham wilde uitslapen.
Om 15.00 was er een generale repetitie voor de offieciele opening. Hicham was te laat want nog aan het shoppen en bovendien had hij last van zijn nek. Na het oefenen kon Francois dus aan de slag. Ik heb hem verder niet meer gezien. Hicham had op vrijdag een interviewsessie maar ik was er niet bij maar Francois wel dus die moest vertalen en daarna behandelen. Sam belde me dat Hicham wilde rusten en snel weer naar zijn hotel ging. Voor het galadiner was ik niet uitgenodigd dus geen kans om Hicham te spreken.
Op de dag van de Masterclass arriveerde Hicham te laat. Want zijn vriend (Nasser Margoum ) was zijn pasje kwijt, zei hij via Sam. Alles wachtte want er was een paneldiscussie. Na dit panel zou ik met Hicham de masterclass doorspreken. Helaas. Hij was zijn sportspullen vergeten en moest terug naar het hotel. We liepen al dramatisch ver achter op het chronoloog. Terwijl eerst Aouita en later Moses hun masterclass draaiden hield Sam me op de hoogte van El Guerrouj’s vorderingen.
Al snel was me duidelijk dat dit niet ging lukken. Maar meer dan een uur na het geplande optreden was hij er dan toch nog. De coaches en de toeschouwers al op weg naar huis.
Gelukkig was hij vriendelijk en ging met jan en alleman op de foto en deelde handtekeningen uit.
Stief kwartiertje later was hij weer weg met in zijn kielzog, de manager, de vriend, de beveiliger. Ik bleef verbouweerd achter met mijn geplande sessie en mijn –vele- vragen.
Hicham El Guerrrouj is waarschijnlijk makkelijker te coachen op de baan met rondetijden dan daar buiten met een logistiek plan.
Comments