griep

Het vel zit zo strak als een ballon. Even prikken en het loopt leeg. Maar als ik mijn vinger tegen de huid druk, doet het pijn. Niet alleen op de plaats waar ik druk maar ook op een aantal andere plaatsen.
Het doet pijn. Pijn op plaatsen waar je nooit pijn hebt gevoeld en als je goed kijkt ook geen pijn kunt hebben want er zit niks. Dus net achter je elleboog, boven je vingertopje en op je oorschelp. Stekende pijn buiten je lichaam. Fantoompijn.
Een blaffende hond, ‘n piepende wagen, een rochelende ouwe manen dat keer drie en tegelijk. Zo klink ik. Als ik hoest kom ik los van het matras en schudt het bed. (Mevrouw Lenting is al gevlucht naar de logeerkamer.) Het droge hoesten voel ik in mijn lendenen en door de buikpers ook bij mijn blaas.
Snel naar het toilet waar slechts een paar druppeltjes urine de weg naar buiten weten te vinden en waar mijn aars alleen maar tegengesteld lijkt samen te trekken. Mijn maag tolt. Pijnlijk.
Bij het opstaan is het tollen, nu van de omgeving, een teken. Ik stap, in een poging een zwart gat (een matje, het is een matje! dringt pas veel later tot me door) te omzeilen, op een natte tegel en strompel naar het bed. Ik struikel als nooit te voren (het haalt het niet bij die keer dat ik echt dronken was) en grijp nog net de bedrand vast.
Gutsen zweet dringen door in mijn dampende hemd.
Mijn bijholtes bonken en drukken mijn ogen bijna uit de kassen. Ik hoor het suizen van mijn oren boven de schurende ademhaling uit. Ik hoest nog een keer en val dan weer in een diepe slaap van enkelen minuten. Om vervolgens wakker te worden van een jeukende pijn. Het vel zit zo strak……………..