The never ending story: work visa.
een verolg zeg maar................
Dan denk je ik heb ‘m, en je maakt een vreugdesprong.
Een high five met mevrouw Lenting om het af te maken.
Terug met beide benen op de grond.
Nu in Uberlandia langs de federale politie. De man achter het loket voor buitenlanders heeft vrij dus een dame deze keer. Ze kijkt verschrikt als ze de formulieren en de vreemde paspoorten ziet. Zou het haar eerste keer zijn. Ze speelt op zeker en neemt alles mee naar achteren, buiten ons gezichtsveld. Twee keer komt ze terug om te vragen in welke buurt ons adres is (dat wil zeggen het adres welke we hebben opgegeven om uberhaupt een formulier in Nederland te krijgen wat nodig is om alles in gang te zetten, van onze goede vriend Pim dus) en de tweede keer om te melden dat we wel moeten betalen voor het vervolgtraject.
Aan het eind van meer dan twintig minuten wachten, wordt duidelijk dat we er nog niet zijn. We springen bijna uit ons vel. WAT!!! Het hele gedoe staat immers al online door de formaliteiten die we hebben gepleegd op het consulaat in Rotterdam. Moeten we nog meer doen. Het antwoord is een A4 met wat we nog meer moeten doen.
1. We moeten betalen, voor de registratie en voor de aanvraag voor een document (een identificatiekaart die je overal te pas en onpas moet kunnen tonen) en nog wat belasting voor het visum. Geintje meneer Sonneberg, moet kunnen, dus even 100 euro p/p dus.
2. Dan moeten er fotocopieen gemaakt worden van alle pagina’s in het paspoort waar een stempel staat en dat copietje moet worden gewaarmerkt. We moeten dus naar het centrum naar een soort van grote copieer/archiefwinkel: Cartrio do Ofiscio de Notas,: waar het razend druk is want iedereen die een formulier moet waarmerken komt dat hier doen. We wachten geduldig terwijl op de tv schermen alweer een voetbal rolt. Paspoort afgeven bij de een, dan betalen bij loket twee (slechts 20 euri in totaal deze keer) waar je een groot label krijgt met een nummer, en even later de paperassen weer ophalen tegen inlevering van het nummertje. We zijn inmiddels meer dan twee uur verder.
3. Vervolgens pasfotoos. We hebben ze met een grijze achtergrond uit Nederland en met een blauwe achtergrond uit Qatar maar deze keer moet de achtergrond wit zijn. Nieuwe laten maken dan maar. Helaas is het nu luchtijd dus een andere keer..............of beter volgende week..
4. Dus; volgende week met deze zaken terug naar de polite.
5. Dan met het hele zwikkie naar het ministerie van werkgelegenheid (om ook een PIS nummer (Programa de Integração Social) te krijgen.
Zo langzamerhand krijg je er wel een hele grote sik van. En kom je er achter hoe bureaucratie regeert over de hele wereld. Plus wat een stelletje bandieten het zijn als je optelt hoeveel geld je hiervoor moet betalen.
Dan denk je ik heb ‘m, en je maakt een vreugdesprong.
Een high five met mevrouw Lenting om het af te maken.
Terug met beide benen op de grond.
Nu in Uberlandia langs de federale politie. De man achter het loket voor buitenlanders heeft vrij dus een dame deze keer. Ze kijkt verschrikt als ze de formulieren en de vreemde paspoorten ziet. Zou het haar eerste keer zijn. Ze speelt op zeker en neemt alles mee naar achteren, buiten ons gezichtsveld. Twee keer komt ze terug om te vragen in welke buurt ons adres is (dat wil zeggen het adres welke we hebben opgegeven om uberhaupt een formulier in Nederland te krijgen wat nodig is om alles in gang te zetten, van onze goede vriend Pim dus) en de tweede keer om te melden dat we wel moeten betalen voor het vervolgtraject.
Aan het eind van meer dan twintig minuten wachten, wordt duidelijk dat we er nog niet zijn. We springen bijna uit ons vel. WAT!!! Het hele gedoe staat immers al online door de formaliteiten die we hebben gepleegd op het consulaat in Rotterdam. Moeten we nog meer doen. Het antwoord is een A4 met wat we nog meer moeten doen.
1. We moeten betalen, voor de registratie en voor de aanvraag voor een document (een identificatiekaart die je overal te pas en onpas moet kunnen tonen) en nog wat belasting voor het visum. Geintje meneer Sonneberg, moet kunnen, dus even 100 euro p/p dus.
2. Dan moeten er fotocopieen gemaakt worden van alle pagina’s in het paspoort waar een stempel staat en dat copietje moet worden gewaarmerkt. We moeten dus naar het centrum naar een soort van grote copieer/archiefwinkel: Cartrio do Ofiscio de Notas,: waar het razend druk is want iedereen die een formulier moet waarmerken komt dat hier doen. We wachten geduldig terwijl op de tv schermen alweer een voetbal rolt. Paspoort afgeven bij de een, dan betalen bij loket twee (slechts 20 euri in totaal deze keer) waar je een groot label krijgt met een nummer, en even later de paperassen weer ophalen tegen inlevering van het nummertje. We zijn inmiddels meer dan twee uur verder.
3. Vervolgens pasfotoos. We hebben ze met een grijze achtergrond uit Nederland en met een blauwe achtergrond uit Qatar maar deze keer moet de achtergrond wit zijn. Nieuwe laten maken dan maar. Helaas is het nu luchtijd dus een andere keer..............of beter volgende week..
4. Dus; volgende week met deze zaken terug naar de polite.
5. Dan met het hele zwikkie naar het ministerie van werkgelegenheid (om ook een PIS nummer (Programa de Integração Social) te krijgen.
Zo langzamerhand krijg je er wel een hele grote sik van. En kom je er achter hoe bureaucratie regeert over de hele wereld. Plus wat een stelletje bandieten het zijn als je optelt hoeveel geld je hiervoor moet betalen.
Comments