visum perikelen
Een werkvisum voor Brazilie.
Om te werken in het buitenland heb je meestal een stempel in je paspoort nodig: een werkvisum. De eerste geluiden waren positief. Tenminste je kon het best positief lezen.
Het proces voor het verkrijgen van de visa is sowieso een lange geschiedenis. Dat was ons in Qatar ook al duidelijk geworden. Verschil was dat daar bij ieder bedrijf speciaal mensen zitten (PRO’s –public relation officer- genaamd) die niets anders doen dan de papierwinkel in beweging houden: rijden van hot naar her voor stempels en documenten langs alle denkbare ondankbare (overheid)instanties.
Hier is de atletiekfederatie niet zo ingericht. Dus een geluk dat mevrouw Lenting van de hoed en de rand weet qua procedures en hier ter plekke een ijverige Nederlander (Pim) zit die ons helpt. Dankzij Pim had ik dus al snel een CPF-je. Zonder dit nummer ben je niks in Brazilie. In de normale procedure zou dit tijden duren maar ik had hem snel via-via-via en kon dus oa. een bankrekening openen.
Het visum waarop je binnenkomt is een toeristenvisum en is maar beperkt geldig. Maar binnen die negentig (90) is het wel te doen, dacht ik, om dit om te laten zetten in een permanente werkvergunning die overigens maar twee jaar geldig is. Dus als de eerste drie maanden een soort proeftijd is dan gaat dit met wederzijds goedvinden over in een werkvisum. Tot zover de therorie.
Als snel was duidelijk dat we een essentieel document niet hadden: een bewijs van goed gedrag. Lastig want waar konden we die krijgen? Niet in Nederland; want daar zijn we uitgeschreven. Niet bij de Nederlandse ambassade in Doha; want daar waren we uitgeschreven. Niet in Brazilie; want daar waren we niet bekend we zijn er immers gewoon als toerist. Uiteindelijk onze wederzijdse contacten in Qatar aangesproken. Voor er antwoord kwam was er al twee weken voorbij ondermeer doordat het weekend anders valt. Toen werd het proces gestart en dat duurde ook al weer twee, drie weken werd ons verzekerd. Mevrouw Lenting schakelde hierop maar haar voormalige medewerkers in. Die kwamen terug met hetzelfde verhaal dat duurt even. Het heen en weer mailen, bellen en sturen duurde al met al twee maanden. Toen was het document eindelijk in ons bezit.
In de tussentijd was ons een procedure geschetst met twee scenario’s: of we moesten naar Brasilia om het visum te halen of naar Buenos Aires naar de ambassade ter plaatse. We hoopten het laatste want dat is direct een leuk tripje en weer een vinkje in vakje van bezochte landen. Omdat het document uit Qatar inmiddels onderweg was vroeg ik nog een keer wat het vervolg zou zijn. Nee, een nieuw scenario, we konden het werkvisum alleen maar halen op het consulaat in Rotterdam. Goed dan alvast een vlucht boeken want mevrouw Lenting had een trip naar Europa gepland voor feest, visite (in Nederland) en cursussen (Spanje en evt. Duitsland) en aangezien zij op mijn visum kwam moesten we samen naar Rotjeknor. En met een beetje mazzel was Naomi dan ook bevallen.
Gepokt en gemazzeld door de braziliaanse manier van werken had Pim ons ondertussen geadviseerd het allemaal nog maar eens na te vragen. Dus de website gelezen, gebeld met het consulaat en voor de zekerheid nog een mail gestuurd met vragen. Het zag er goed uit het was in proces werd ons meedegedeeld. Dus wij maakten een planning dat we de dag voor de terugreis naar Brazilie het visum zouden ophalen.
In Nederland kreeg mevrouw Lenting een onbestemd gevoel over de gang van zaken.
Nogmaals maar voor de zekerheid, check-double check en nu re-check. Nee mevrouw uw paspoort moet hier drie dagen zijn. WAT?? In het telefoongesprek, in de mail en op de vragen géén één keer genoemd. Het was een uurtje of tien een rustige maandag ochtend op de Mannewiek maar in een keer actie. NS reisplanner gekeken, geen tijd, snel in de auto, onderweg bellen want de tijd was krap we moesten voor twee uur in Rotterdam zijn. De kilometerteller telde, de secondenwijzer tikte en maar het schoot niet echt op. Tom Poes verzin een list: we reden naar Amersfoort en pakten de intercity naar Rotterdam CS, geen files en werkzaamheden/opbrekingen om zo voor de deur van het braziliaanse consulaat uit te stappen. Dat lukte en om tien voor twee stonden we voor het loket.
“Zo, dat is ook maar net op tijd”, verzucht de man achter het loket. “Hoezo? U sluit toch om twee uur”,zeg ik. Het zure gezicht “Dat zeg ik, net op het nippertje. Heeft u het formulier”? Ik begin uit te leggen dat we het niet hebben kunnen uitprinten. Geen fomulier ingevuld dus, dat betekent morgen terugkomen. Dat lijkt me geen oplossing, probeer ik er tegegen in te brengen, zou u het kunnen printen? Hij stijgert, sputtert en geeft tegengas en geeft geen krimp: drie dagen heeft men het paspoort nodig en alleen als het formulier is aangeleverd. Ik pak de papieren bij elkaar en wil een collega spreken maar mevrouw Lenting gooit nog een keer het hele verhaal in de strijd: geinformeerd, gebeld en vanochtend nog een keer, uit Groningen enzenz. Hij gaat overleggen. Nou mijn collega is hier straks en die neemt het dan aan, als u maar opschiet.
We rennen naar het vvv en vinden op hun aanwijzingen een bel/computer winkel.
Maken copien, printen alles uit en snel terug naar het consulaat. Daar worden we nu te woord gestaan door een vriendelijke collega van de zuurpruim die snel achter een computer duikt om mij niet te zien. Belangstellend over het geen we gaan doen sorteert ze de papieren en vraagt naar de huwelijksakte. Nergens is dit genoemd of gezegd maar we hebben het gelukkig voor de zekerheid meegenomen (plus de portugese vertaling en legalisatie stempel!). “En waar is uw formulier?” Mevrouw Lenting rent al weer naar de copieerwinkel en ondertussen praat ik met de vriendelijke dame om te regelen dat we in ieder geval het visum op woensdag kunnen halen. Dat lukt en als ook het formulier van mevrouw Lenting is afgegeven kunnen we eindelijk op zoek naar koffie en een tv want de wedstrijd Nederland – Denemarken is ondertussen afgelopen (“ik hoorde wel gejuich toen ik naar de winkel rende”, aldus mevrouw Lenting).
Het is net voor achten als we bij de Appie in Haren wat boodschappen doen voor we uitgeblust in het vacantiehuis neerploffen. Wat een, hectische tien uren, dag.
Op woensdag loopt alles gesmeerd: met de trein van Haren naar Rotterdam CS en we krijgen direct ons visum. High five for Longtings!!! We gaan via Haarlem om de volgende dag op tijd op Schiphol te zijn. Het is gelukt we hebben een werkvisum.
Als we terug zijn in Uberlandia vertellen de Cubanen dat het hen nog niet gelukt is. Ze missen wat formaliteiten, waaronder een CPFje..........
Gelukkig hebben wij die via Pim geregeld want als we op de atletiekfederatie papiermolen moeten wachten hadden we nu nog in Nederland gezeten om dingen te regelen.
Om te werken in het buitenland heb je meestal een stempel in je paspoort nodig: een werkvisum. De eerste geluiden waren positief. Tenminste je kon het best positief lezen.
Het proces voor het verkrijgen van de visa is sowieso een lange geschiedenis. Dat was ons in Qatar ook al duidelijk geworden. Verschil was dat daar bij ieder bedrijf speciaal mensen zitten (PRO’s –public relation officer- genaamd) die niets anders doen dan de papierwinkel in beweging houden: rijden van hot naar her voor stempels en documenten langs alle denkbare ondankbare (overheid)instanties.
Hier is de atletiekfederatie niet zo ingericht. Dus een geluk dat mevrouw Lenting van de hoed en de rand weet qua procedures en hier ter plekke een ijverige Nederlander (Pim) zit die ons helpt. Dankzij Pim had ik dus al snel een CPF-je. Zonder dit nummer ben je niks in Brazilie. In de normale procedure zou dit tijden duren maar ik had hem snel via-via-via en kon dus oa. een bankrekening openen.
Het visum waarop je binnenkomt is een toeristenvisum en is maar beperkt geldig. Maar binnen die negentig (90) is het wel te doen, dacht ik, om dit om te laten zetten in een permanente werkvergunning die overigens maar twee jaar geldig is. Dus als de eerste drie maanden een soort proeftijd is dan gaat dit met wederzijds goedvinden over in een werkvisum. Tot zover de therorie.
Als snel was duidelijk dat we een essentieel document niet hadden: een bewijs van goed gedrag. Lastig want waar konden we die krijgen? Niet in Nederland; want daar zijn we uitgeschreven. Niet bij de Nederlandse ambassade in Doha; want daar waren we uitgeschreven. Niet in Brazilie; want daar waren we niet bekend we zijn er immers gewoon als toerist. Uiteindelijk onze wederzijdse contacten in Qatar aangesproken. Voor er antwoord kwam was er al twee weken voorbij ondermeer doordat het weekend anders valt. Toen werd het proces gestart en dat duurde ook al weer twee, drie weken werd ons verzekerd. Mevrouw Lenting schakelde hierop maar haar voormalige medewerkers in. Die kwamen terug met hetzelfde verhaal dat duurt even. Het heen en weer mailen, bellen en sturen duurde al met al twee maanden. Toen was het document eindelijk in ons bezit.
In de tussentijd was ons een procedure geschetst met twee scenario’s: of we moesten naar Brasilia om het visum te halen of naar Buenos Aires naar de ambassade ter plaatse. We hoopten het laatste want dat is direct een leuk tripje en weer een vinkje in vakje van bezochte landen. Omdat het document uit Qatar inmiddels onderweg was vroeg ik nog een keer wat het vervolg zou zijn. Nee, een nieuw scenario, we konden het werkvisum alleen maar halen op het consulaat in Rotterdam. Goed dan alvast een vlucht boeken want mevrouw Lenting had een trip naar Europa gepland voor feest, visite (in Nederland) en cursussen (Spanje en evt. Duitsland) en aangezien zij op mijn visum kwam moesten we samen naar Rotjeknor. En met een beetje mazzel was Naomi dan ook bevallen.
Gepokt en gemazzeld door de braziliaanse manier van werken had Pim ons ondertussen geadviseerd het allemaal nog maar eens na te vragen. Dus de website gelezen, gebeld met het consulaat en voor de zekerheid nog een mail gestuurd met vragen. Het zag er goed uit het was in proces werd ons meedegedeeld. Dus wij maakten een planning dat we de dag voor de terugreis naar Brazilie het visum zouden ophalen.
In Nederland kreeg mevrouw Lenting een onbestemd gevoel over de gang van zaken.
Nogmaals maar voor de zekerheid, check-double check en nu re-check. Nee mevrouw uw paspoort moet hier drie dagen zijn. WAT?? In het telefoongesprek, in de mail en op de vragen géén één keer genoemd. Het was een uurtje of tien een rustige maandag ochtend op de Mannewiek maar in een keer actie. NS reisplanner gekeken, geen tijd, snel in de auto, onderweg bellen want de tijd was krap we moesten voor twee uur in Rotterdam zijn. De kilometerteller telde, de secondenwijzer tikte en maar het schoot niet echt op. Tom Poes verzin een list: we reden naar Amersfoort en pakten de intercity naar Rotterdam CS, geen files en werkzaamheden/opbrekingen om zo voor de deur van het braziliaanse consulaat uit te stappen. Dat lukte en om tien voor twee stonden we voor het loket.
“Zo, dat is ook maar net op tijd”, verzucht de man achter het loket. “Hoezo? U sluit toch om twee uur”,zeg ik. Het zure gezicht “Dat zeg ik, net op het nippertje. Heeft u het formulier”? Ik begin uit te leggen dat we het niet hebben kunnen uitprinten. Geen fomulier ingevuld dus, dat betekent morgen terugkomen. Dat lijkt me geen oplossing, probeer ik er tegegen in te brengen, zou u het kunnen printen? Hij stijgert, sputtert en geeft tegengas en geeft geen krimp: drie dagen heeft men het paspoort nodig en alleen als het formulier is aangeleverd. Ik pak de papieren bij elkaar en wil een collega spreken maar mevrouw Lenting gooit nog een keer het hele verhaal in de strijd: geinformeerd, gebeld en vanochtend nog een keer, uit Groningen enzenz. Hij gaat overleggen. Nou mijn collega is hier straks en die neemt het dan aan, als u maar opschiet.
We rennen naar het vvv en vinden op hun aanwijzingen een bel/computer winkel.
Maken copien, printen alles uit en snel terug naar het consulaat. Daar worden we nu te woord gestaan door een vriendelijke collega van de zuurpruim die snel achter een computer duikt om mij niet te zien. Belangstellend over het geen we gaan doen sorteert ze de papieren en vraagt naar de huwelijksakte. Nergens is dit genoemd of gezegd maar we hebben het gelukkig voor de zekerheid meegenomen (plus de portugese vertaling en legalisatie stempel!). “En waar is uw formulier?” Mevrouw Lenting rent al weer naar de copieerwinkel en ondertussen praat ik met de vriendelijke dame om te regelen dat we in ieder geval het visum op woensdag kunnen halen. Dat lukt en als ook het formulier van mevrouw Lenting is afgegeven kunnen we eindelijk op zoek naar koffie en een tv want de wedstrijd Nederland – Denemarken is ondertussen afgelopen (“ik hoorde wel gejuich toen ik naar de winkel rende”, aldus mevrouw Lenting).
Het is net voor achten als we bij de Appie in Haren wat boodschappen doen voor we uitgeblust in het vacantiehuis neerploffen. Wat een, hectische tien uren, dag.
Op woensdag loopt alles gesmeerd: met de trein van Haren naar Rotterdam CS en we krijgen direct ons visum. High five for Longtings!!! We gaan via Haarlem om de volgende dag op tijd op Schiphol te zijn. Het is gelukt we hebben een werkvisum.
Als we terug zijn in Uberlandia vertellen de Cubanen dat het hen nog niet gelukt is. Ze missen wat formaliteiten, waaronder een CPFje..........
Gelukkig hebben wij die via Pim geregeld want als we op de atletiekfederatie papiermolen moeten wachten hadden we nu nog in Nederland gezeten om dingen te regelen.
Comments