turbulentie door een paardenstaart
We constateerden dat het vreemd was. Wij, drie door de wol geverfde atletiekcoaches, op weg naar: De Spaanse Meesters, in de Hermitage terwijl het NK indoor in volle gang was. De telefoons waren uit en we wisten van niks. Niks van de turbulentie die was ontstaan in het kielzog van de paardenstaart van Dafne Schippers.
Nu een dag later vraag ik me af wat wij zouden hebben kunnen doen, eventueel. Laat ik het maar vaag houden. Want inmiddels heb ik de oververhitte berichten op de diverse sociale media gelezen.
Normaal, wanneer ik dus wel naar een kampioenschap ga, begint het allemaal al ver voor de wedstrijddag zelf. Ik maak de planning voor mijn atleten en inventariseer ook de concurrentie. Wie hebben wat gepresteerd en wie doen er mee. Dan komt de eerste schifting: de inschrijving. Kijken of de concurrentie ook inderdaad zin heeft mee te doen. In de laatste week voor de kampioenschappen de puntjes op de i. Hoe staan we er voor en staan we op scherp is dan de vraag voor de atleten. Zelf loop ik dan nog een keer de uitslagen van de laatste weken door en kijk naar de seizoenranglijsten. Stel dan de individuele plannen nog een keer bij met het oog op het chronoloog: series c.q. kwalificaties en finales.
Op de dag zelf is er opnieuw een schifting. Zijn de ingeschrevenen ook werkelijk gekomen. Het observeren in de warming up hal is daar onderdeel van net als een blik op de presentielijst: tellen en kijken of er wel of geen kwalificaties nodig zijn. Eenmaal in de callroom is de laatste check wat betreft de deelnemende atleten.
Kortom, ook als was er niet gecommuniceerd dat Dafne geen series zou hoeven lopen dan nog was me dit al voor de wedstrijd opgevallen. Ze was immers niet in de warming up ruimte en ook niet in de callroom. Einde wedstrijd wat mij betreft.
Gezien de staat van dienst van mijn internationaal gelouterde collega’s waar ik mee in het Amsterdamse museum rondliep hadden zij dit ook zeker geconstateerd. Nu zou het vervolg wellicht anders zijn omdat de een het eenmaal anders oplost dan de ander. Ik zou verhaal hebben gehaald bij de coach van Dafne.
Bij de sprint is het simpel je moet 3 x lopen: serie-halve finale en finale om een medaille te halen. Bij het springen kan ik nog spelen met het aantal pogingen om de sprongbelasting te doseren als ik dat zou willen. Maar drie keer 60 meter is gewoon drie keer knallen. Waarom je een keer minder zou willen lopen is me duidelijk maar het kan niet op een wedstrijd want je moet je immers op tijd of plaats kwalificeren voor het vervolg. Dafne had kunnen besluiten om niet te lopen op het NK en had dat denk ik ook nog wel uit kunnen leggen. Nu werd er in navolging van Femke Pluim ( kreeg vrijstelling voor kwalificatie polsstokhoogspringen op het NK in Amsterdam) een bekende route gekozen. Dafne, of haar coach, vragen of ze niet direct geplaatst kan worden voor de halve finale. Dat wordt toegestaan. Gezien het geval Pluim, de nummer 71 op de all-time-list vorig jaar met de polsstok, niet zo vreemd want Dafne is wereldtop op de sprint. Volgens het wedstrijdreglement kan het echter niet.
Dus lijkt de consequentie dat de AU zich niet nog een derde keer aan dezelfde steen mag stoten en maatregelen neemt om dit te voorkomen. Wanneer een eis vanuit de Unie is tot deelname aan nationale kampioenschappen voor selectie leden (en die is er) dan moet er ook gewoon mee gedaan worden. Dus volgens de geldende wedstrijdregels. In Apeldoorn leek het er meer op dat de AU los staat van haar achterban. Ze communiceert slecht, heeft geen vinger aan de pols bij de organisatie en stelt zich hautain op door de jury d’ appel van het NK te overrulen.
Terzijde. Het management van Dafne communiceerde in een zeer vroeg stadium haar wedstrijdplanning richting Portland: de WK indoor. Dat ze dus in de week voor het NK sponsorverplichtingen richting NIKE en NS heeft is dus gepruts voor een professioneel atlete. Het is te hopen dat Dafne en het management (2x) de zaakjes snel op orde hebben want Rio de Janeiro is dichterbij dan je denkt.
In Amsterdam stonden we, toen de halve finales zo ongeveer werden gelopen in Apeldoorn, gedrieën even stil bij Francisco Ribalta (1565–1628) hij schilderde een kruisiging op17 jarige leeftijd. Het meesterwerk is in het bezit van de Hermitage. Zeventien jaar! Maar ja, toen had je nog geen computers of wifi laat staan wedstrijdatletiek. De turbulentie van de paardenstaart was ver weg.
Bij de sprint is het simpel je moet 3 x lopen: serie-halve finale en finale om een medaille te halen. Bij het springen kan ik nog spelen met het aantal pogingen om de sprongbelasting te doseren als ik dat zou willen. Maar drie keer 60 meter is gewoon drie keer knallen. Waarom je een keer minder zou willen lopen is me duidelijk maar het kan niet op een wedstrijd want je moet je immers op tijd of plaats kwalificeren voor het vervolg. Dafne had kunnen besluiten om niet te lopen op het NK en had dat denk ik ook nog wel uit kunnen leggen. Nu werd er in navolging van Femke Pluim ( kreeg vrijstelling voor kwalificatie polsstokhoogspringen op het NK in Amsterdam) een bekende route gekozen. Dafne, of haar coach, vragen of ze niet direct geplaatst kan worden voor de halve finale. Dat wordt toegestaan. Gezien het geval Pluim, de nummer 71 op de all-time-list vorig jaar met de polsstok, niet zo vreemd want Dafne is wereldtop op de sprint. Volgens het wedstrijdreglement kan het echter niet.
Dus lijkt de consequentie dat de AU zich niet nog een derde keer aan dezelfde steen mag stoten en maatregelen neemt om dit te voorkomen. Wanneer een eis vanuit de Unie is tot deelname aan nationale kampioenschappen voor selectie leden (en die is er) dan moet er ook gewoon mee gedaan worden. Dus volgens de geldende wedstrijdregels. In Apeldoorn leek het er meer op dat de AU los staat van haar achterban. Ze communiceert slecht, heeft geen vinger aan de pols bij de organisatie en stelt zich hautain op door de jury d’ appel van het NK te overrulen.
Terzijde. Het management van Dafne communiceerde in een zeer vroeg stadium haar wedstrijdplanning richting Portland: de WK indoor. Dat ze dus in de week voor het NK sponsorverplichtingen richting NIKE en NS heeft is dus gepruts voor een professioneel atlete. Het is te hopen dat Dafne en het management (2x) de zaakjes snel op orde hebben want Rio de Janeiro is dichterbij dan je denkt.
In Amsterdam stonden we, toen de halve finales zo ongeveer werden gelopen in Apeldoorn, gedrieën even stil bij Francisco Ribalta (1565–1628) hij schilderde een kruisiging op17 jarige leeftijd. Het meesterwerk is in het bezit van de Hermitage. Zeventien jaar! Maar ja, toen had je nog geen computers of wifi laat staan wedstrijdatletiek. De turbulentie van de paardenstaart was ver weg.
Comments