tot morgen

Het museum van morgen.
Denk daar maar eens over na.
Dat hebben ze in Rio lang, heel lang gedaan.
Uiteindelijk staat er een futuristisch gebouw.
Prachtig.
Op de kop van wat een 'new waterfront' moet worden.
Het zicht op en het uitzicht van het museum is vandaag de dag al spectaculair.
Maar de naam dekt slechts een deel van de lading.
Het verleden is beladen en de toekomst ongewis.
Dat kon ik nog wel bedenken.
De invulling van het fraaie object is minder mooi.
De binnenkomst is pompeus.
In een oorverdovend spektakel wordt met fraaie beelden een beeld van het heelal getoond.
Je wordt meegezogen in licht, donker en vlammen.
Daarna zijn het vooral encyclopedische gegevens die flitsend worden gepresenteerd.
E. is alleen al een uur bezig om allerlei foto's te bewonderen.
Op tig zuilen zijn aan alle vier de kanten foto's geplakt in een spiegelzaal.
Ik was na de thema's per zuil al snel uitgekeken maar E. niet.
Die bleef onverstoorbaar staan terwijl horden toeristen door het vierkant lopen.
Aan de buitenkant wordt met lichtjes het brein nagebootst met zijn ontelbare connecties.
Weer een volgend station toont een cijferberg die met snel gesneden beelden wordt getoond op drie grote hellende vlakken.
Buiten deze stations is wandelruimte en ook wat kleine opstellingen.
Die maken een wat verloren indruk.
Ze zijn klein en nietig in vergelijking met het magnifieke gebouw, de lichtinval, de lijnen en het uitzicht.
Want architectonisch is het een juweel dit museum.
Of dit nog wel een museum genoemd kan worden?

Wat de toekomst brengt blijft onduidelijk.
Mat het museum morgen laat zien ook.
Dat hangt grotendeels af van het weer.