IM Jakob Tielman
Forever young.
Op de foto van klas 1c bij een les sportspelen: rugby staan ze voor, achter, naast maar vooral bij elkaar. Toen ik de foto zag liet ik mijn blik dwalen over de gezichten. Zachtjes noemde ik de namen. Jongelui uit de Randstad maar ook West-Friesland en Groningen. Ik herkende ze bijna allemaal. De turnmeisjes en de ene turnjongen, de basketbalsters, de amateur bokser, de fietser, de tennissers plus natuurlijk de voetballers m/v.
Op een andere foto, nog niet zo lang geleden, voor het fraaie Opera House van Sydney, stonden ze lachend. Midden Oktober van het vorige jaar stonden de broers Tielman op de trappen. In Feyenoord shirts. Met zijn armen op de schouders van de broers staat Jakob in het midden. Hij straalt. Hand in Hand kameraden… De eerste behandelingen chemo en immuno therapy zitten er op en hij heeft geen bijverschijnselen. Als bewijs stuurt hij een foto terwijl hij in Kieft zit te lezen.
In Mei het jaar ervoor, 2018 dus, heb ik voor het eerst contact met Jakob. Voor een stagiaire die een wereldreis wil maken en ook down and under aandoet geef ik wat namen, van Nederlanders die ik in Australië ken, door. Ik ‘ken’ Jakob van het CIOS dat is genoeg zo blijkt. Zijn dochter studeert in Groningen en het contact is snel gelegd. Meer dan 35 jaar later alsof er niks gebeurd is. Ik op kamers in de Blekenbergstraat en hij op het Tuinlaantje.
Op DE reünie van 2018 zie ik veel gezichten van de ‘rugby’ klassefoto. Voor die tijd al een keer gesproken met Jaap Wals die vele jaren algemeen directeur was bij de turnbond. Oud CIOS docent Michel Schoenmaker wel gezien niet gesproken. Leon Soet, zijn naam valt, ik heb een aantal enthousiaste fietsers wel eens bij hem langs gestuurd. Linda Breevaart met haar stichting in Spanje tegen (borst)kanker. Een inspirerend gesprek met Maribel staat me ook nog goed bij. Jakob was er niet, paste niet in zijn drukke werkzaamheden. De herinneringen gaan op die dag een nieuw leven leiden. We zijn onze kalenderleeftijd vergeten. We zijn Forever Young.
Dertig jaar eerder was dit nummer van Rod Stewart een hitje.
Dat zijn de eerste regels…
Op 5 september krijg ik een berichtje: Heer Lenting week 39 ben ik in NL. Ik bevestig en krijg direct terug “OK, ik zie je dan staat in de agenda”. Geen spat verandert. Jakob Tielman staat met Kirsten, de ALO studente, voor de deur in Groningen. We halen herinneringen (opnames met Renée Soutendijk voor de Koele Meren des doods) op en delen ervaringen over werken en wonen in het buitenland. Hij kijkt uit naar de reünie met 1c twee weken later. Negen man/vrouw sterk treffen elkaar bij Kraantje Lek “we hebben het gezellig en een hoop lol” stuurt hij als berichtje. Ciossers onder elkaar. Inspiratie te over.
Dat merk ik niet alleen in het gesprek met Jakob maar ook als ik Rob Rijk volg op Facebook, of een afspraak maak met Cocky van Dam om haar verhaal te horen over de positie van de vrouw (met sport in Afrika of India) , maar ook management ervaringen deel met Jaap Wals. Jakob verhaalt over zijn ervaringen in de voetbal werelden van Nederland en Australië en ik vertel over FC Emmen. Allemaal inspiratie uit 1c.
We blijven heen en weer berichtjes sturen tot ik in augustus opeens het verontrustende nieuws krijg dat er slokdarm- en leverkanker is geconstateerd bij Jakob. .....vrij snel doorgeschakeld naar attitude, mentaliteit, open voor informatie en voor uit kijken….komt goed….. Dat is ongeveer de beknopte samenvatting van zijn eerste antwoord. Ook in de maanden er na geen onvertogen woord. Een en al positief.
Op 1 maart krijg ik geen bericht van Jakob maar van zijn vrouw. Het is in een keer gekanteld. De kuren hebben zijn lichaam aangetast en ook de kanker is niet beteugeld. Tien dagen later bericht Kirsten dat hij is uitbehandeld. “ Ik typ dit bericht voor hem..hij is zeker nog positief.. hij leest ook alles…”
Ik spreek berichtjes in die beginnen met: ‘Hey ouwe ciosser…’
“ Pap vond het leuk om te horen”
Ik stuur een foto als ik vanuit Canada een tussenstop heb in Haarlem. Het was deze keer wel heel speciaal. Hardlopen in Middenduin.
Vanuit Groningen waar ik tijdelijk bij het Paterwoldsemeer ben neergestreken door de corona perikelen, stuur ik een foto.
Er komen geen blauwe vinkjes. Ik luister op Spotify naar Ede Staal, die dit jaar in de top2000 binnen kwam, met
Dan zie ik het onwerkelijke bericht op Facebook van Ruud Harmsen.
…Van Chrik Duyvendak kreeg ik het bericht dat Jakob Tielman is overleden. In bijzijn van zijn familie, luisterend naar zijn favoriete muziek van Rod Stewart…
Er verschijnen blauwe vinkjes.
Op de foto van klas 1c bij een les sportspelen: rugby staan ze voor, achter, naast maar vooral bij elkaar. Toen ik de foto zag liet ik mijn blik dwalen over de gezichten. Zachtjes noemde ik de namen. Jongelui uit de Randstad maar ook West-Friesland en Groningen. Ik herkende ze bijna allemaal. De turnmeisjes en de ene turnjongen, de basketbalsters, de amateur bokser, de fietser, de tennissers plus natuurlijk de voetballers m/v.
Op een andere foto, nog niet zo lang geleden, voor het fraaie Opera House van Sydney, stonden ze lachend. Midden Oktober van het vorige jaar stonden de broers Tielman op de trappen. In Feyenoord shirts. Met zijn armen op de schouders van de broers staat Jakob in het midden. Hij straalt. Hand in Hand kameraden… De eerste behandelingen chemo en immuno therapy zitten er op en hij heeft geen bijverschijnselen. Als bewijs stuurt hij een foto terwijl hij in Kieft zit te lezen.
In Mei het jaar ervoor, 2018 dus, heb ik voor het eerst contact met Jakob. Voor een stagiaire die een wereldreis wil maken en ook down and under aandoet geef ik wat namen, van Nederlanders die ik in Australië ken, door. Ik ‘ken’ Jakob van het CIOS dat is genoeg zo blijkt. Zijn dochter studeert in Groningen en het contact is snel gelegd. Meer dan 35 jaar later alsof er niks gebeurd is. Ik op kamers in de Blekenbergstraat en hij op het Tuinlaantje.
Op DE reünie van 2018 zie ik veel gezichten van de ‘rugby’ klassefoto. Voor die tijd al een keer gesproken met Jaap Wals die vele jaren algemeen directeur was bij de turnbond. Oud CIOS docent Michel Schoenmaker wel gezien niet gesproken. Leon Soet, zijn naam valt, ik heb een aantal enthousiaste fietsers wel eens bij hem langs gestuurd. Linda Breevaart met haar stichting in Spanje tegen (borst)kanker. Een inspirerend gesprek met Maribel staat me ook nog goed bij. Jakob was er niet, paste niet in zijn drukke werkzaamheden. De herinneringen gaan op die dag een nieuw leven leiden. We zijn onze kalenderleeftijd vergeten. We zijn Forever Young.
Dertig jaar eerder was dit nummer van Rod Stewart een hitje.
May the good Lord be with you down every road you roamAnd may sunshine and happiness surround you when you’re far from home.
Dat zijn de eerste regels…
Op 5 september krijg ik een berichtje: Heer Lenting week 39 ben ik in NL. Ik bevestig en krijg direct terug “OK, ik zie je dan staat in de agenda”. Geen spat verandert. Jakob Tielman staat met Kirsten, de ALO studente, voor de deur in Groningen. We halen herinneringen (opnames met Renée Soutendijk voor de Koele Meren des doods) op en delen ervaringen over werken en wonen in het buitenland. Hij kijkt uit naar de reünie met 1c twee weken later. Negen man/vrouw sterk treffen elkaar bij Kraantje Lek “we hebben het gezellig en een hoop lol” stuurt hij als berichtje. Ciossers onder elkaar. Inspiratie te over.
Dat merk ik niet alleen in het gesprek met Jakob maar ook als ik Rob Rijk volg op Facebook, of een afspraak maak met Cocky van Dam om haar verhaal te horen over de positie van de vrouw (met sport in Afrika of India) , maar ook management ervaringen deel met Jaap Wals. Jakob verhaalt over zijn ervaringen in de voetbal werelden van Nederland en Australië en ik vertel over FC Emmen. Allemaal inspiratie uit 1c.
We blijven heen en weer berichtjes sturen tot ik in augustus opeens het verontrustende nieuws krijg dat er slokdarm- en leverkanker is geconstateerd bij Jakob. .....vrij snel doorgeschakeld naar attitude, mentaliteit, open voor informatie en voor uit kijken….komt goed….. Dat is ongeveer de beknopte samenvatting van zijn eerste antwoord. Ook in de maanden er na geen onvertogen woord. Een en al positief.
Op 1 maart krijg ik geen bericht van Jakob maar van zijn vrouw. Het is in een keer gekanteld. De kuren hebben zijn lichaam aangetast en ook de kanker is niet beteugeld. Tien dagen later bericht Kirsten dat hij is uitbehandeld. “ Ik typ dit bericht voor hem..hij is zeker nog positief.. hij leest ook alles…”
Ik spreek berichtjes in die beginnen met: ‘Hey ouwe ciosser…’
“ Pap vond het leuk om te horen”
Ik stuur een foto als ik vanuit Canada een tussenstop heb in Haarlem. Het was deze keer wel heel speciaal. Hardlopen in Middenduin.
…. Als ik langs de kerk van Overveen kom kijk ik ook even naar het gebouw ernaast waar ik ooit overnachtte voor de CIOS test in 1979. Ik schrik van het getal. Toen broekie van 19 nu op de drempel van 60.
Ik zie mezelf nu schuifelen over het asfalt richting Duinlustweg 16. De poort is nog dicht. Ik loop langs het gebouwtje wat jarenlang dienst deed als dojo voor ons. Ik denk aan Jakob Tielman. Automatisch denk ik er 1c achteraan. Zijn dochter studeerde aan de ALO Groningen en hij kwam op bezoek. Samen kwamen ze even langs op de Ebbingedwinger. Nu is ze bij hem om de laatste tijd die hem rest op deze wereld in Sydney. Als ik terug ben stuur ik een voice mail beloof ik mezelf.
Ik passeer trainingsplekken, het bankje van een CIOS-docent, vers gekapt hout en nieuwe open plekken. Denkend aan loopjes met atleten van diverse clubs. Aan de estafette groep als ik bij de Wil Westphal heuvel kom. De lessen recreatiesport van Bert Groeneweg bij het speel duin. De waterput met de lessen SBAW van Frans Jansen.
Als ik bijna terug ben staat er een groepje oefeningen te doen bij het hek aan het einde van de CIOS-heuvel. Ik doe een zijwaartse Hampelmann en groet de trainer. "Dat is een typische Lenting actie", hoor ik Diana in mijn hoofd zeggen. Brengt me de rest van de weg gedachten over wat er de komende tijd gaat gebeuren. …
Vanuit Groningen waar ik tijdelijk bij het Paterwoldsemeer ben neergestreken door de corona perikelen, stuur ik een foto.
Er komen geen blauwe vinkjes. Ik luister op Spotify naar Ede Staal, die dit jaar in de top2000 binnen kwam, met
’t Het nog nooit nog nooit zo duuster westOf’t wer altied wel weer licht
Dan zie ik het onwerkelijke bericht op Facebook van Ruud Harmsen.
…Van Chrik Duyvendak kreeg ik het bericht dat Jakob Tielman is overleden. In bijzijn van zijn familie, luisterend naar zijn favoriete muziek van Rod Stewart…
May the good Lord be with you down every road you roam.
Er verschijnen blauwe vinkjes.
Ik ontvang een hartje
van Karen Tielman.
Jakob in ons hart.
14-10-1962 <> 22-03-2020
Jakob in ons hart.
14-10-1962 <> 22-03-2020
Forever Young.
Comments