Hoofdstukjes

     Toen ik, medio 1979, te horen kreeg dat ik was toegelaten op het CIOS in Overveen, was ik bijna op weg naar de EJK. Daar zou mijn clubgenote Annie Moedt van AV de Woldstreek meedoen. Achteraf bleek dit bezoek de start van een lange reeks van internationale toernooien. Dat ik die toekomstige reis zou gaan maken met atletiekvrienden was nog niet duidelijk. Wel dat ik geinspireerd raakte door de hoogspringer Dietmar Moegdenburg die in de warming up op het voetbalveld naast het stadion van Bydgoszcz met een schaarsprong de doellat aantikte....met zijn voet!

 

    Op het CIOS kwam ik in de klas met oa. Ronald Vetter. We hadden een klik, vonden Neerlands Hoop geweldig en atletiek prachtig. Maakten ons sterk voor het keuzevak atletiek en gingen samen huiswerk maken. Deelden ervaringen van de stages en gingen samen kogelslingeren trainen op Duinlust. Verplicht onderdeel van atletiek was bezoek aan de EJK in eigen land: Utrecht-Overvecht. 

    Met onze diploma's op zak werden we door Wil Westphal voorgedragen als STKA-ers in district West 1. Inmiddels was ik trainer van de DEM meiden en kwalificeerde Jolande Bleeker zich voor het EJK in Schwechat (Daar was ook Deborah Dunant op kogel en discus met Charles van Commenee).  Ik bezocht het eerste WK in Helsinki. 

Direct daarna begonnen Ronald en ik als docent aan ons CIOS. Hij voor het keuzevak atletiek in het tweede/derde leerjaar  en ik voor de eerste jaars leerlingen met het basisvak atletiek. Het jaar daarop 1984, deden twee atleten van Wil mee in Los Angeles op de eerste Olympische zevenkamp. We hadden vol bewondering de trainingen op en rond het CIOS terrein gevolgd maar werden door Wil ook betrokken: Ronald mbt krachttrainen en werpen en ik voor hoogspringen. Op tv zagen we  geweldige prestaties van de Nederlandse vrouwen (Tineke 7e en Mrjon 11e met oa 1.83 hoog). In het stadion zat Charles, die met rugzak rondtrok. Bij het EKJ in Cottbus zag ik hem weer nu als coach van Ingrid Lammertsma terwijl ik uit nieuwsgierigheid naar Oost Duitsland was gegaan om te kijken hoe er getraind werd. Ronald en ik waren ondertussen een verkort traject gestart op de ALO in Amsterdam om onze onderwijsbevoegdheid eerste graad te halen. We ronden het af met een gezamenlijk werkstuk over bewegingsfrequentie in de sprintloop bij jongens in de pre puberteit. 

    In 1991 waren de Europese jeugd kampioenschappen in Thessaloniki en begeleide de blonde Huybrechtse en zag voor het eerst ene Denise Lewis op de zevenkamp. Samen met Charles ging in 1992 naar Barcelona. Ik begeleide daar Petra Huybrechtse en James Sharp. Het was het begin van een hechte vriendschap met  CvC. Ik stopte daarna op het CIOS als docent maar Ronald ging nog bijna vijftien jaar door.

 

Deze lange aanloop had ik even nodig om de rest makkelijker te kunnen duiden. 

Want er ontstaan lijntjes die een contour schetsen.  ALO Amsterdam is onze gemeenschappelijke achtergrond naast atletiek. Alle drie waren we op een gegeven moment atleet bij AAC. Waren we alle drie betrokken als club trainings-coordinator in West 1 bij het organiseren van gezamenlijke trainingen. Als bondscoach meerkamp volgden we elkaar op: van Commenee- Lenting - Vetter. Op een gegeven moment waren 2 van de drie betrokken bij een meerkamp atlete: Jaklofsky - van Elk - Lewis - Ruckstuhl - Wisse - Keizer. En ook leuk: Charles was nationaal coach meerkamp in Groot Brittannië, Ronald in Nederland en ik in Nederland en Brazilië.

 

Het duidelijkst was dit misschien nog wel in 2016. 

Ik keek met verwondering hoe het EK atletiek in Amsterdam zich aan de wereld toonde. Niet alleen de atletiekwereld (die in alle geledingen met kennissen van het genoemde trio waren vertegenwoordigd) maar ook naar de buitenwacht. als eerste Nederlandse atlete ooit werd Anouk Vetter Europees kampioene op de zevenkamp. Ongekend. In de marge was er een conflict tussen coach Vetter en Nadine Broersen. Als performance consultant vanuit NOC*NSF trad Charles op als mediator. Uiteindelijk kwamen ze bij mij uit als meerkamp coach die de werkwijze van Ronald kende en zijn programma kon draaien tot en met Rio. Anouk werd 10e en Nadine 13e.

 

In 2019 was ik als atletiek toerist in Doha. Ik wilde graag mijn oud atleten treffen en met name  Barshim  zien schitterende op de thuisbaan.  Charles was inmiddels chef coach van de AU en Ronald was met drie meerkampsters  aanwezig. Als Anouk op de tweede dag na zes onderdelen besluit om te stoppen is er veel te doen rond om vader en dochter. Ronald en ik drinken koffie en bespreken eea. Bij de finale verspringen vrouwen zit ik naast ze ter hoogte van de balk, als inval coach voor (coach Reider) Shara Proctor, maar eigenlijk om hen te steunen na de moeilijke beslissing. Oosterwegel heeft, na een moeilijke start op Papendal, de weg omhoog gevonden en Ronald is erg positief (maar ook realistisch) na haar pr verbetering en top acht klassering. 

   

Tussen door waren er natuurlijk persoonlijke dingen (trouwerij Ronald en Gerda in Halfweg, onze dochters die samen speelden op het CIOS, de bijscholingen, de ontmoetingen bij wedstrijden, kampioenschappen van AAC etc.). Maar ook de samenwerking. Met trainen van atleten, informatie over materiaal, kennis van technische dingen of blessure zaken.

 

Dat ik assistent was van 'the vulcano' of dat Ronald assisteerde bij de centrale trainingen meerkamp het ging altijd gewoon goed. Zo goed dat het makkelijk lijkt. Dat je ook denkt dat het normaal is. 

 

Nu de hoofdcoach Charles van Commenee in Tokio de baas is mag Vetter zich wel "Hepta- Boss" noemen. Met de ongelooflijke prestaties op de zevenkamp. Waar we in 1984 samen vol bewondering toekeken, zag ik nu vanuit de grote zandbak in Riyahd hoe mijn twee atletiekvrienden geschiedenis schreven. Zilver. Brons. Voor. Nederland. Op. O.S.!!!!!

Ronald heeft als verantwoordelijke voor de meerkamp inmiddels 9 medailles op zijn palmares staan. Een enorme prestatie. Mijns inziens een onderscheiding waard.

 

Ik bood via de WA mijn felicitaties aan en kreeg dit terug: Bedankt, en bedenk waar we samen begonnen zijn: van CIOS naar de wereld. 

 

Atletiek - Meerkamp - Prestatie - Medailles - Atleten en Coaches. Het kwam allemaal samen in Tokio. Ik was trots op 'mijn' drie atleten uit het verleden die er presteerden (uit Brazilie Felipe dos Santos op de 10 kamp oa. en natuurlijk Mutaz de legendarische hoogspringer uit Qatar). Trots op het team wat Charles met Ad Roskam op Papendal had neer gezet voortbordurend op het werk van  Peter Verlooy met name. Trots op Ronald Vetter die zijn dochter weer zo ver kreeg dat ze na Doha toch weer op het hoogste niveau uit kwam. 

 

Een hoofdstuk geschreven door de meerkamp coach. Een heel speciaal hoofdstuk.

 

Sportgroeten uit een heet koninkrijk in het Midden Oosten: Technical Director Athletics at MAHD Academy