Briefje van Gé
In de achterliggende periode moest ik aan mijn muzieklessen denken. In een grijs verleden had ik orgelles van buurman Slump. Een van de nummers die ik moest leren was: ‘Uren dagen maanden vliegen als een schaduw heen.’ Het moeilijke zat niet in de vierkwarts maat maar dat je net voor of op de noot moest spelen zodat uren niet klonk als maaaaaaanden jaaaaaaaren. Het moest wel vlot uit mijn oude trap harmonium komen. Later had ik op de HAVO(top) blokfluitles in het kader van voorbereiding op de PA was er extra muziekles De ademhaling was heel belangrijk vertelde de bekende muziekdocent Chris van Bruggen. Hij blies al dirigerend zelf mee op een grote fluit. Zodat we hoorden hoe de noten vloeiend klonken en niet met horten en stoten zoals bij mij het geval was..
Ik moet bekennen dat sinds 4 Mei sommige minuten voelden als uren en op andere momenten uren als dagen. Terugkijkend op een maand, grotendeels in het ziekenhuis, doorgebrachte tijd is voorbij gevlogen. De snelle actie bij de verstopping van de zuurstof toevoer met het plaatsen van twee stents was de opmaat. Een week later waren er twee omleidingen geplaatst aan de linkerkant van het hart. Ik kon al snel weer wandelen en voerde tijd en intensiteit rustig op tot er iets klotste in mijn borstkas. Er moest een drain geplaatst worden om het vocht af te voeren. Dat bleek een flinke plens van een kleine 2 liter rose gekleurde vloeistof.
Dat verklaarde wel het hoesten en het moeizame praten. Weer even een werkweek in het ziekenhuis. Met wandelen, ademhalingstraining en veel denkwerk. Met name dat laatste is voor mij lastig. Zo wil ik graag vooruit maar moet focussen op nu. Het leven is alleen maar in het nu maar dat vind ik lastig. Vooruit kan alleen maar door in het nu te zijn. Verder wil ik graag weer aan de slag maar dat kan alleen maar als ik echt beter ben en ik moet me richten op herstellen. Me niet druk te maken over zaken waar ik geen controle over heb. Dat is ook een hele lastige...dat loslaten. Vertrouwen in het proces. De vele blijken van medeleven helpen hierbij.
Wat gaat er gebeuren? De komende maanden zit ik ‘vast’ in Saudi Arabie. Ik mag niet reizen. Dat betekent veel dingen onder dak doen want juni, juli en augustus zijn zo ongeveer de warmste maanden in de zandbak. En hitte stress kan ik even niet gebruiken. Wandelen in de gekoelde winkelcentra dus. Diana heeft met medewerking van de Nederlandse school en EduMais haar verblijf verlengd. Dus komende weken nog steeds samen. Dat is een welkom vooruitzicht want gedurende de twee Eid is de expat community slechts in kleine aantallen aanwezig. Ik zal dus niet gaan vliegen voor augustus.
Het wennen aan mijn nieuwe lijf zal nog wel wat tijd kosten. Zeker nu de wonden van de eerste weken nog tastbaar zijn. Blauwe plekken bij de lies vanwege de inbreng van de stents. Gevoelige plekken in de onderbuik. De plekken op beide armen vanwege af tap punten en infusies. De ontelbare keren bloed afgifte. Maar vooral ook de ligplekken. Verder is het verticale litteken over het borstbeen een blijvende herinnering. Het helen van de borst-ribbenkast zal langzaam gaan, dat is bekend, dus ook aangepast sporten de komende tijd: met meer rekken en ontspannen.
In de komende maanden is het op het werk erg druk en daar zal ik helaas nu niet aan deel kunnen nemen. Een rollende planning van het ene evenement naar het andere. Pan-Arab Games - Asian Games- World combat Games en Saudi Games. Daarnaast heeft iedere federatie ook nog wereldkampioenschappen, Aziatische kampioenschappen en Olympische kwalificatie toernooien. Ik zal het grotendeels aan me voorbij moeten laten gaan. Dat is lastig voor me want ik voel me betrokken maar moet me richten op mijn herstel. Zonder herstel zal ik geen rol van betekenis kunnen hebben niet voor mezelf en niet voor een ander. Ik voel de passie van de coaches maar moet ze hun eigen plan laten trekken. Dit loslaten ie een opgave voor me. Maar de harde werkelijkheid is dat in de laatste maanden een aantal atletiekvrienden het leven heeft gelaten. Die zichzelf en hun gezondheid weg cijferden voor de sport, voor de atleten en voor de prestaties.
Wij coaches zorgen vaak beter voor anderen dan voor ons zelf.
De les voor mij is dat alles ‘gewoon’ door gaat zonder mij en dat ik is op dit moment ook prima. Dat betekent ook dat ik me nog meer zal richten op mijn eigen ontwikkeling om te proberen zoveel mogelijk te genieten van en in het nu, me niet druk te proberen te maken over dingen waar ik geen controle op heb (en dat zijn heel veel zaken), er zijn voor hen die ik lief heb, proberen anderen te helpen waar ik kan als ik het weer kan. Maar vooral ook afstand nemen en rust pakken. Meer dan ik de afgelopen dertig jaar heb gedaan. Daar ga ik de komende maand over nadenken en zal jullie laten weten hoe het ervoor staat in juli.
Eerst nog een speciaal moment de komende dagen als ik samen met Diana ga vieren dat we elkaar op 09-06-2006 het ja woord gaven in Slochteren.
Warme groet D&G
Comments