Goffert.
Frans Thijssen begon zijn voetballoopbaan bij NEC en heeft nu nog steeds een woning onder de rook van Nijmegen, in Malden. Dit weet ik, omdat hij me dit onder de koffie vertelde.
Ik moet bekennen dat me nog steeds vreemd voorkomt. Lenting met een bekende, ja beroemde, voetballer aan een bakkie. Het voelt raar, want ik zie iemand tegenover me zitten die ik eigenlijk alleen maar in zwart-wit scherp op mijn netvlies heb. Ook niet de kleuren van Nijmegen Eendracht Combinatie maar van de FC Twente.
Dat klopt ook wel, want als ik in de begin jaren zeventig op zondagavond bij mijn buurvrouw (de lieve weduwe Schrik, die het nog steeds ‘Sport in Beeld’ noemde) Studio Sport ging kijken, dan kwam hij in beeld als speler van FC Twente. Thijssen verkaste in 1973 namelijk naar FC Twente waarmee hij in 1975 de finale van de UEFA Cup mee speelde, lees ik op Wikipedia. “In januari 1979 werd hij ingelijfd door het Engelse Ipswich Town waar hij zijn grootste successen vierde. In 1981 werd Thijssen als eerste niet-Britse speler(*) gekozen tot Engels Voetballer van het Jaar. De ploeg onder leiding van Bobby Robson en met landgenoot Arnold Muhren sleepte met verzorgd en technisch voetbal in datzelfde jaar de UEFA Cup binnen”.
Een beroemdheid (* even een terzijde. Gekozen door The Football Writers' Association werd hij ‘Footballer of the Year’. Het is een jaarlijkse prijs die je niet zo maar wint. De eerste keer was hij voor Stanley Matthews in ’48. Frans won deze prijs dus. Maar, zo ontdekte ik op de lijst, niet als eerste van het continent. Dat was de Duitser Bert Trautmann in ’56.)
Een geniaal voetballer, dirigent op het middenveld. Maar ook een werker die bloed zweet en tranen uitstraalde. Dat past bij hem. Net als bij de Goffert. Het NEV stadion had de bijnaam 'De Bloedkuul', vanwege de moeite in bloed, zweet en tranen die het handmatig uitgraven en bouwen kostte. Ter herinnering hieraan is aan de achterzijde van het stadion een enorme schop met inscriptie te vinden. Het Goffertpark is vernoemd naar een eeuwenoude boerderij, die nabij de huidige Goffertboerderij stond. Deze boerderij was op zijn beurt weer vernoemd naar een man die hier zo rond 1740 woonde en die door mensen uit de omgeving 'den goffert' werd genoemd: een grote, dikke man. Opmerkelijk genoeg moest die orginele boerderij in de crisisjaren '30 wijken voor het park. De aanleg van het park was een werkverschaffingsproject en begon in 1935. Vier en een half jaar lang werd door 163 man per week hard gewerkt voor een schamel loontje. In de zomer van 1939 was het stadspark 'De Goffert' eindelijk gereed en op 9 juli van dat jaar werd het door Prins Bernhard geopend. http://www.noviomagus.nl/Vrij/Goffertpark/GoffertCat.html
Thijssen, die bij het Nijmeegse NEC onder trainer Wiel ‘kappen&draaien’ Coerver, debuteerde, straalt dit uit: Goffert. Een werker, beetje nors, iemand die staat waarvoor hij staat. “Kijk, Frans is een toptrainer die het vreselijk vindt als een voetballer op niveau iets niet kan”, zei een collega coach van hem uit Nederland een keer tegen me.
Als iemand die niet kan voetballen zich met zijn vak bemoeit dan wordt Frans kwaad. Dan wordt de hals rood, schudden de stro kleurige haren en trilt de stem. Iemand als Frans hoef je niks te vertellen. Hij heeft in zijn twintig jaar als beroeps voetballer, als 14-voudig international en voetballer in Engeland en Canada maar ook als trainer (in de vaderlandse ere-divisie en in Zweden, UAE en Qatar) genoeg meegemaakt. Daar laat hij zich niet op voorstaan. Als je er naar vraagt, dat durf ik pas onder het genot van een biertje, doet hij het af als de normaalste zaak van de wereld op een toon van: vertel mij wat.
In Qatar zijn wel meer voetbaltrainers. Een paar jongens zijn bekend zoals Remco Broere, Marcel van Buuren maar het gros niet. Ze hebben geen betaald voetbal gespeeld zijn niet bij een betaald voetbal organisatie op het aller hoogste niveau in dienst geweest. Praatjes hebben ze wel. Stuk voor stuk. Maar niet de echte grote jongens. Ronald de Boer bijvoorbeeld is een aardige en rustige jongen. Frans Thijssen ook. De eerste keer dat ik hem sprak was bij een wedstrijd tijdens de Aziatische Spelen. Ik weet nog dat ik even stil was. Diana vroeg “wie is dat dan?” en ik fluisterde zijn naam, vertelde van het roemruchte Twente met Epi Drost, Rene Notten cs. en zijn avontuur in Engeland.
Sinds zijn scheiding is hij dus in de Golf. Het water is tegen kookpunt. ‘Ze’ hebben hem een kunstje geflikt. Dat moeten ‘ze’ het Technisch Comitee van de Qatarese bond dus niet doen met Frans. Van zijn hart maakt hij geen ‘bloedkuul’. Hij is ziedend. Dus spreekt hij met dat typische accent uit Twente: ‘K ga gewoon naar huis’.. Maar eerst nog even op vakantie naar Thailand, voor de EK echt begint. De Goffert gaat naar Malden. Thijssen verdwijnt weer in zwart-wit.
Ik moet bekennen dat me nog steeds vreemd voorkomt. Lenting met een bekende, ja beroemde, voetballer aan een bakkie. Het voelt raar, want ik zie iemand tegenover me zitten die ik eigenlijk alleen maar in zwart-wit scherp op mijn netvlies heb. Ook niet de kleuren van Nijmegen Eendracht Combinatie maar van de FC Twente.
Dat klopt ook wel, want als ik in de begin jaren zeventig op zondagavond bij mijn buurvrouw (de lieve weduwe Schrik, die het nog steeds ‘Sport in Beeld’ noemde) Studio Sport ging kijken, dan kwam hij in beeld als speler van FC Twente. Thijssen verkaste in 1973 namelijk naar FC Twente waarmee hij in 1975 de finale van de UEFA Cup mee speelde, lees ik op Wikipedia. “In januari 1979 werd hij ingelijfd door het Engelse Ipswich Town waar hij zijn grootste successen vierde. In 1981 werd Thijssen als eerste niet-Britse speler(*) gekozen tot Engels Voetballer van het Jaar. De ploeg onder leiding van Bobby Robson en met landgenoot Arnold Muhren sleepte met verzorgd en technisch voetbal in datzelfde jaar de UEFA Cup binnen”.
Een beroemdheid (* even een terzijde. Gekozen door The Football Writers' Association werd hij ‘Footballer of the Year’. Het is een jaarlijkse prijs die je niet zo maar wint. De eerste keer was hij voor Stanley Matthews in ’48. Frans won deze prijs dus. Maar, zo ontdekte ik op de lijst, niet als eerste van het continent. Dat was de Duitser Bert Trautmann in ’56.)
Een geniaal voetballer, dirigent op het middenveld. Maar ook een werker die bloed zweet en tranen uitstraalde. Dat past bij hem. Net als bij de Goffert. Het NEV stadion had de bijnaam 'De Bloedkuul', vanwege de moeite in bloed, zweet en tranen die het handmatig uitgraven en bouwen kostte. Ter herinnering hieraan is aan de achterzijde van het stadion een enorme schop met inscriptie te vinden. Het Goffertpark is vernoemd naar een eeuwenoude boerderij, die nabij de huidige Goffertboerderij stond. Deze boerderij was op zijn beurt weer vernoemd naar een man die hier zo rond 1740 woonde en die door mensen uit de omgeving 'den goffert' werd genoemd: een grote, dikke man. Opmerkelijk genoeg moest die orginele boerderij in de crisisjaren '30 wijken voor het park. De aanleg van het park was een werkverschaffingsproject en begon in 1935. Vier en een half jaar lang werd door 163 man per week hard gewerkt voor een schamel loontje. In de zomer van 1939 was het stadspark 'De Goffert' eindelijk gereed en op 9 juli van dat jaar werd het door Prins Bernhard geopend. http://www.noviomagus.nl/Vrij/Goffertpark/GoffertCat.html
Thijssen, die bij het Nijmeegse NEC onder trainer Wiel ‘kappen&draaien’ Coerver, debuteerde, straalt dit uit: Goffert. Een werker, beetje nors, iemand die staat waarvoor hij staat. “Kijk, Frans is een toptrainer die het vreselijk vindt als een voetballer op niveau iets niet kan”, zei een collega coach van hem uit Nederland een keer tegen me.
Als iemand die niet kan voetballen zich met zijn vak bemoeit dan wordt Frans kwaad. Dan wordt de hals rood, schudden de stro kleurige haren en trilt de stem. Iemand als Frans hoef je niks te vertellen. Hij heeft in zijn twintig jaar als beroeps voetballer, als 14-voudig international en voetballer in Engeland en Canada maar ook als trainer (in de vaderlandse ere-divisie en in Zweden, UAE en Qatar) genoeg meegemaakt. Daar laat hij zich niet op voorstaan. Als je er naar vraagt, dat durf ik pas onder het genot van een biertje, doet hij het af als de normaalste zaak van de wereld op een toon van: vertel mij wat.
In Qatar zijn wel meer voetbaltrainers. Een paar jongens zijn bekend zoals Remco Broere, Marcel van Buuren maar het gros niet. Ze hebben geen betaald voetbal gespeeld zijn niet bij een betaald voetbal organisatie op het aller hoogste niveau in dienst geweest. Praatjes hebben ze wel. Stuk voor stuk. Maar niet de echte grote jongens. Ronald de Boer bijvoorbeeld is een aardige en rustige jongen. Frans Thijssen ook. De eerste keer dat ik hem sprak was bij een wedstrijd tijdens de Aziatische Spelen. Ik weet nog dat ik even stil was. Diana vroeg “wie is dat dan?” en ik fluisterde zijn naam, vertelde van het roemruchte Twente met Epi Drost, Rene Notten cs. en zijn avontuur in Engeland.
Sinds zijn scheiding is hij dus in de Golf. Het water is tegen kookpunt. ‘Ze’ hebben hem een kunstje geflikt. Dat moeten ‘ze’ het Technisch Comitee van de Qatarese bond dus niet doen met Frans. Van zijn hart maakt hij geen ‘bloedkuul’. Hij is ziedend. Dus spreekt hij met dat typische accent uit Twente: ‘K ga gewoon naar huis’.. Maar eerst nog even op vakantie naar Thailand, voor de EK echt begint. De Goffert gaat naar Malden. Thijssen verdwijnt weer in zwart-wit.
Comments