kantoor of kleinste kamer?
De weezee.
Ik bedenk dit naar aanleiding van een berichtje in de krant over de Frogers. De familie van Rene Froger ruilde het eigen huis en plek onder de zon voor een miniumloontje en tussenwoning (als actie voor een goed doel). Ze klaagden wat af, en ook dat het wennen was maar een (1) toilet.
Weezee. Wat een raar woord, dacht ik. Alsof je ziek bent en water naar de zee draagt. Maar nee, het bleek W.C. te moeten zijn. Da’s logisch. Hoewel: Water Closet?
WC is dus een afkorting van het Engelse water closet, letterlijk: waterkast.
Het was ook vaak een benauwde kast. Teminste zo herrinner ik me dat. Bij mijn oma was het een hokje waar je net niet met de benen tegen de muur kon zitten op een soort houten stoel en waar je dan weer een deksel op moest leggen als je klaar was. Dat kreeg je later dan ook te pas en te onpas te horen: ‘Ben je klaar?’, ‘Mooi, moet je je broek ophalen!”. Er lag een stapeltje kranten en soms tijdschriften waar je geacht werd de billen mee af te vegen. Vreselijk gevoel die stugge kranten en meestal was het net te vochtig zodat je met je vinger er dwars door heen stak. Hierbij deed zich trouwens voor het eerst het dilemma van zich spreken of je binnendoor of buitenom moest schoonvegen. De krant tussen je benen door friemelen was niks dus je been oplichten en buitenom dan maar.
Een tussendoortje. Later kwam hier nog ander probleem om de hoek kijken: links of rechts. De een nu eenmaal handiger dan de ander niet waar? Mijn voorkeur is links. Maar na een ongeluk in 1988 is dit rechts geworden. Echter, in het Midden Oosten is je eethand rechts en geef je slechts door met links. Terwijl het eten met de vingers mij met links weer makkelijker afgaat als linkshandige. Links is onrein of duister zie het italiaans sinistra. In Qatar scheur ik dus vlees af en eet met rechts. Weten zij veel.
Er was een klein ruitje, bij oma Landman, waardoor je naar buiten kon kijken als je zat te poepen. Mooi idee maar het uitzicht was waardeloos. Het verlichtte het bezoek enigszins want het zat ver achter in de schuur en het was er altijd rete-koud. Bij mijn opa en oma Lenting was het niet veel beter. Alleen was er dan wel dichtbij een pomp met heerlijk water uit de zelf geslagen put. Het pompen maakte wat goed van het plonzen van je drol waardoor je altijd natte billen kreeg.
Bij ons thuis zat de wc ook achter in vlak bij de deur. Als je binnenkwam was er de gasmeter en dan direct het kleinste kamertje. Scheef in de hoek geplaatst met een hoog liggende schotel. Twee voordelen. Je drol plonste niet en je kon je eigen poep bekijken. Dan zag de andijvie of rode biet van de vorige dag het water kleuren.
Volgens mij heeft mijn moeder me dat aangeleerd: altijd even kijken. Kleur, samenstelling en compositie controleren. Deze gewoonte bracht me na het eerdere genoemde ongeluk behoorlijk aan het schrikken toen ik een aantal dagen niet of nauwelijks gegeten had, niet of nauwelijks kon bewegen en een aantal dagen niet gepoept had. Zwart was het. (begreep later van iemand die regelmatig vast dat dit schilfers van de ingewanden zijn, die zelfs als je dagen niks eet toch nog een keutel opleveren) Het vervelende was dat het lichtknopje aan de buitenkant zat en mijn broertje (altijd hij) het licht dan uit deed. Moest je als het donker was op de tast je billen afvegen of met broek op de enkels naar buiten hobbelen.
Oh, Wee. Toen dacht ik mijn hele jeugd was er maar 1 toilet. Ik weet dit zeker want ik moest altijd als laatste. Je kunt wellicht wel raden waarom. Waarom? Ik stink enorm. Vooral als ik een ruime hoeveelheid vlees heb gegeten. Dat heb ik van mijn vader. Die kon ook enorm stinken. Ik kan me de geur zo voor de geest halen, nu nog. Toen ik bij mijn oom en tante woonde was ik ook als laatste aan de beurt want ze konden niet tegen me op. Zelf ruik je het niet direct. Zeker niet als je lekker poept. Zitten en rustig je gedachten weg laten dwalen. Pas als je uit de, inmiddels bedompte, ruimte komt merk je hoe bedorven je eigen uitwerpselen ruiken. Nog maar een keer doortrekken (zonde van het water, maar ja) een lucifer afstrijken of een dennebosgeur rond spuiten. Helpt niks maar je hebt je best gedaan. Trouwens noem me iemand die naar bloemetjes ruikt als ze hebben zitten bouten.
Op het CIOS was naast lokaal 2 op de eerste verdieping een heerlijk toilet. Een seniorenpot en een raam. Heerlijk zitten. Keek je zo naar Middenduin. Vooral in de winter een mooi gezicht.
Pas als je enige tijd met meerdere personen in een huis woont krijg je dus een routine. Ook op trainingskampen. Moet er nog iemand in de badkamer zijn?? Dan pas dus. Dit is ook de reden waarom ik bij de verbouwing van het huis in de Brouwersstraat een apart toilet (met een hoge toiletpot en een schaal waar je de drol kan zien) van de badkamer wilde. Je wilt niet in die vieze lucht staan douchen of scheren. Want meestal poep ik ‘smorgens vroeg. Een keer is voldoende voor de hele dag. Ik ken maar een persoon die zijn gastro-colische reflex, net als een baby, behouden heeft. Rikkiewee gaat direct van tafel naar de wc. Ook ken ik wel mensen die het zwaar hebben: een verandering in routine qua voedsel, etentijd of tijdzone en ze kunnen niet meer poepen. Verder ken ik diverse lopers die na twee rondjes inlopen hun peristaltische reflex dermate hebben geactiveerd dat het rennen is naar de toiletten.
De ontbinding van eiwitten is bij mij dus een kenmerkend proces waar ik niet te veel mensen mee wil lastig vallen. Gelukkig hebben we hier nu een huis met maar liefst vier wc’s. En overal hangt een slang zodat je nu ook direct kan wassen. Joepiedepoepie!
Ik bedenk dit naar aanleiding van een berichtje in de krant over de Frogers. De familie van Rene Froger ruilde het eigen huis en plek onder de zon voor een miniumloontje en tussenwoning (als actie voor een goed doel). Ze klaagden wat af, en ook dat het wennen was maar een (1) toilet.
Weezee. Wat een raar woord, dacht ik. Alsof je ziek bent en water naar de zee draagt. Maar nee, het bleek W.C. te moeten zijn. Da’s logisch. Hoewel: Water Closet?
WC is dus een afkorting van het Engelse water closet, letterlijk: waterkast.
Het was ook vaak een benauwde kast. Teminste zo herrinner ik me dat. Bij mijn oma was het een hokje waar je net niet met de benen tegen de muur kon zitten op een soort houten stoel en waar je dan weer een deksel op moest leggen als je klaar was. Dat kreeg je later dan ook te pas en te onpas te horen: ‘Ben je klaar?’, ‘Mooi, moet je je broek ophalen!”. Er lag een stapeltje kranten en soms tijdschriften waar je geacht werd de billen mee af te vegen. Vreselijk gevoel die stugge kranten en meestal was het net te vochtig zodat je met je vinger er dwars door heen stak. Hierbij deed zich trouwens voor het eerst het dilemma van zich spreken of je binnendoor of buitenom moest schoonvegen. De krant tussen je benen door friemelen was niks dus je been oplichten en buitenom dan maar.
Een tussendoortje. Later kwam hier nog ander probleem om de hoek kijken: links of rechts. De een nu eenmaal handiger dan de ander niet waar? Mijn voorkeur is links. Maar na een ongeluk in 1988 is dit rechts geworden. Echter, in het Midden Oosten is je eethand rechts en geef je slechts door met links. Terwijl het eten met de vingers mij met links weer makkelijker afgaat als linkshandige. Links is onrein of duister zie het italiaans sinistra. In Qatar scheur ik dus vlees af en eet met rechts. Weten zij veel.
Er was een klein ruitje, bij oma Landman, waardoor je naar buiten kon kijken als je zat te poepen. Mooi idee maar het uitzicht was waardeloos. Het verlichtte het bezoek enigszins want het zat ver achter in de schuur en het was er altijd rete-koud. Bij mijn opa en oma Lenting was het niet veel beter. Alleen was er dan wel dichtbij een pomp met heerlijk water uit de zelf geslagen put. Het pompen maakte wat goed van het plonzen van je drol waardoor je altijd natte billen kreeg.
Bij ons thuis zat de wc ook achter in vlak bij de deur. Als je binnenkwam was er de gasmeter en dan direct het kleinste kamertje. Scheef in de hoek geplaatst met een hoog liggende schotel. Twee voordelen. Je drol plonste niet en je kon je eigen poep bekijken. Dan zag de andijvie of rode biet van de vorige dag het water kleuren.
Volgens mij heeft mijn moeder me dat aangeleerd: altijd even kijken. Kleur, samenstelling en compositie controleren. Deze gewoonte bracht me na het eerdere genoemde ongeluk behoorlijk aan het schrikken toen ik een aantal dagen niet of nauwelijks gegeten had, niet of nauwelijks kon bewegen en een aantal dagen niet gepoept had. Zwart was het. (begreep later van iemand die regelmatig vast dat dit schilfers van de ingewanden zijn, die zelfs als je dagen niks eet toch nog een keutel opleveren) Het vervelende was dat het lichtknopje aan de buitenkant zat en mijn broertje (altijd hij) het licht dan uit deed. Moest je als het donker was op de tast je billen afvegen of met broek op de enkels naar buiten hobbelen.
Oh, Wee. Toen dacht ik mijn hele jeugd was er maar 1 toilet. Ik weet dit zeker want ik moest altijd als laatste. Je kunt wellicht wel raden waarom. Waarom? Ik stink enorm. Vooral als ik een ruime hoeveelheid vlees heb gegeten. Dat heb ik van mijn vader. Die kon ook enorm stinken. Ik kan me de geur zo voor de geest halen, nu nog. Toen ik bij mijn oom en tante woonde was ik ook als laatste aan de beurt want ze konden niet tegen me op. Zelf ruik je het niet direct. Zeker niet als je lekker poept. Zitten en rustig je gedachten weg laten dwalen. Pas als je uit de, inmiddels bedompte, ruimte komt merk je hoe bedorven je eigen uitwerpselen ruiken. Nog maar een keer doortrekken (zonde van het water, maar ja) een lucifer afstrijken of een dennebosgeur rond spuiten. Helpt niks maar je hebt je best gedaan. Trouwens noem me iemand die naar bloemetjes ruikt als ze hebben zitten bouten.
Op het CIOS was naast lokaal 2 op de eerste verdieping een heerlijk toilet. Een seniorenpot en een raam. Heerlijk zitten. Keek je zo naar Middenduin. Vooral in de winter een mooi gezicht.
Pas als je enige tijd met meerdere personen in een huis woont krijg je dus een routine. Ook op trainingskampen. Moet er nog iemand in de badkamer zijn?? Dan pas dus. Dit is ook de reden waarom ik bij de verbouwing van het huis in de Brouwersstraat een apart toilet (met een hoge toiletpot en een schaal waar je de drol kan zien) van de badkamer wilde. Je wilt niet in die vieze lucht staan douchen of scheren. Want meestal poep ik ‘smorgens vroeg. Een keer is voldoende voor de hele dag. Ik ken maar een persoon die zijn gastro-colische reflex, net als een baby, behouden heeft. Rikkiewee gaat direct van tafel naar de wc. Ook ken ik wel mensen die het zwaar hebben: een verandering in routine qua voedsel, etentijd of tijdzone en ze kunnen niet meer poepen. Verder ken ik diverse lopers die na twee rondjes inlopen hun peristaltische reflex dermate hebben geactiveerd dat het rennen is naar de toiletten.
De ontbinding van eiwitten is bij mij dus een kenmerkend proces waar ik niet te veel mensen mee wil lastig vallen. Gelukkig hebben we hier nu een huis met maar liefst vier wc’s. En overal hangt een slang zodat je nu ook direct kan wassen. Joepiedepoepie!
Comments