strategisch offensief: 3K's
Dus we zijn het eens? Ja klonk het eensgezind.
Zoals altijd was het begonnen met een simpel idee. Deze keer ook. Maar het uitwerken bleek lastiger dan gedacht. Er moest zelfs een jurist aan te pas komen. Ook moesten alle connecties worden aangesproken om een positief woordje te doen. Maar ja nu zou het toch door gaan.
Het was dus begonnen met een weddenschap. Als we nu met zijn allen een marathon lopen en kijken wie de snelste is. Dat was de basis. Maar ja toen begon het gedonder. Dan moest ook iedereen wel dezelfde voorbereiding hebben en even veel kans. Met het afbakenen van het selecte clubje was dat al grotendeels opgelost. Toen bleek dat de sponsor ook wel meer geld wilde uitkeren maar dan gewoon als sponsorgeld en niet als prijzengeld. Toen kwamen de kleine lettertjes. Want inmiddels was de pr-machine al in volle gang. Kaas Koppen Kampioenschappen was door de media specialisten afgeschoten. 3K bekte niet. Dus werd het ; the Dutch Battle. Het leek nu net of het alleen om Nederlanders ging en we hebben al geen goede naam als het gaat om apartheid dus werd het een project: verbeteren van de Nederlandse marathon-selectie.
Wat ze nooit gedacht hadden bleek opeens werkelijkheid. Ze kregen net als de grote marathonlopers volop aandacht. De video van de trainingen trok duizenden kijkers en er werd zelfs in een actualiteiten rubriek aandacht aanbesteed. Maar het ging toch wel veel om het D-woord. De D van discriminatie ipv de D van Dutch. If it ain’t Dutch it ain’t much. Maar meer of niks is nog steeds niks.
Dat iedereen vrij is om ergens wel of niet aan mee te doen binnen de vooraf opgestelde regels leek opeens vergeten. Ze wilden gewoon lekker tegen elkaar lopen en de weddenschap winnen en wat die andere lopers allemaal deden hadden ze schijt aan. Dat een groepje inwisselbare zwarte lopers dan niet mee zou doen was alleen maar beter. Misschien kon een van hen zelfs wel winnen…
Dan waren de trainingskampen niet voor niks geweest. Afzien in Afrika (sic!) en Zuid Limburg en ook in de duinen. Plus een keertje het parcours verkennen in het voorjaar. Jammer genoeg moesten Jan, Klaas en Tijs afzeggen.
Dus belde de manager met de trainer van het clubje dat het rond was. Die belde op zijn beurt de sponsor dat het door ging. Zo kon ook de bevriende media ingelicht worden en persberichten worden uitgestuurd. Nog even met de race directeur gebeld en ja hoor ook juridisch kon het. Het kon niet op. De Dutch Battle is een feit.
Komt dat zien langs de singels van Utrecht op tweede paasdag. Aanschouw dat er niks verandert is in twintig jaar marathonlopen heen en terug langs de Vecht.
Laat je horloge thuis en kijk. Rustig kijken hoe medelanders zich uitsloven in plaats van zelf afzien op de woonboulevards.
Zoals altijd was het begonnen met een simpel idee. Deze keer ook. Maar het uitwerken bleek lastiger dan gedacht. Er moest zelfs een jurist aan te pas komen. Ook moesten alle connecties worden aangesproken om een positief woordje te doen. Maar ja nu zou het toch door gaan.
Het was dus begonnen met een weddenschap. Als we nu met zijn allen een marathon lopen en kijken wie de snelste is. Dat was de basis. Maar ja toen begon het gedonder. Dan moest ook iedereen wel dezelfde voorbereiding hebben en even veel kans. Met het afbakenen van het selecte clubje was dat al grotendeels opgelost. Toen bleek dat de sponsor ook wel meer geld wilde uitkeren maar dan gewoon als sponsorgeld en niet als prijzengeld. Toen kwamen de kleine lettertjes. Want inmiddels was de pr-machine al in volle gang. Kaas Koppen Kampioenschappen was door de media specialisten afgeschoten. 3K bekte niet. Dus werd het ; the Dutch Battle. Het leek nu net of het alleen om Nederlanders ging en we hebben al geen goede naam als het gaat om apartheid dus werd het een project: verbeteren van de Nederlandse marathon-selectie.
Wat ze nooit gedacht hadden bleek opeens werkelijkheid. Ze kregen net als de grote marathonlopers volop aandacht. De video van de trainingen trok duizenden kijkers en er werd zelfs in een actualiteiten rubriek aandacht aanbesteed. Maar het ging toch wel veel om het D-woord. De D van discriminatie ipv de D van Dutch. If it ain’t Dutch it ain’t much. Maar meer of niks is nog steeds niks.
Dat iedereen vrij is om ergens wel of niet aan mee te doen binnen de vooraf opgestelde regels leek opeens vergeten. Ze wilden gewoon lekker tegen elkaar lopen en de weddenschap winnen en wat die andere lopers allemaal deden hadden ze schijt aan. Dat een groepje inwisselbare zwarte lopers dan niet mee zou doen was alleen maar beter. Misschien kon een van hen zelfs wel winnen…
Dan waren de trainingskampen niet voor niks geweest. Afzien in Afrika (sic!) en Zuid Limburg en ook in de duinen. Plus een keertje het parcours verkennen in het voorjaar. Jammer genoeg moesten Jan, Klaas en Tijs afzeggen.
Dus belde de manager met de trainer van het clubje dat het rond was. Die belde op zijn beurt de sponsor dat het door ging. Zo kon ook de bevriende media ingelicht worden en persberichten worden uitgestuurd. Nog even met de race directeur gebeld en ja hoor ook juridisch kon het. Het kon niet op. De Dutch Battle is een feit.
Komt dat zien langs de singels van Utrecht op tweede paasdag. Aanschouw dat er niks verandert is in twintig jaar marathonlopen heen en terug langs de Vecht.
Laat je horloge thuis en kijk. Rustig kijken hoe medelanders zich uitsloven in plaats van zelf afzien op de woonboulevards.
Comments