jaar-dag

Ik was weer op weg naar de uitgang. Twee vrouwen stonden, een paar paden verderop, bij een graf te kijken. Op het moment dat ik naar ze kijk, kijkt de oudere van de twee op en roept gelijk mijn naam. Langzaam, om tijd te winnen, loop ik naar ze toe. Het is mijn buurmeisje. Van vroeger aan de  hoofdweg, wij op 29 en zij op 27: Marja.

We raken in gesprek. Onze moeders zouden dit weekend jarig zijn geweest. De mijne vandaag en de hare op zondag. Ze vertelt dat haar herinneringen slijten. Hoe je moeder vandaag voortestellen, na al die jaren.  Of de stem. Hoe zou ze er nu uit hebben gezien?

Zelf weet ik dat allang niet meer. Hoe zag mijn moeder er echt uit? Dus voor de ziekte. Hoe fleurig was ze? Hoe zei ze dingen? Was ze anders dan voor de dood van mijn vader?

Marja raakt een gevoelige snaar met haar herinneringen. Ik voel tranen stromen.

Waar zijn mijn mooie dierbare en gedeelde momenten? Ik heb ze niet paraat.

Ze verteld dat haar broer (Klaas en ik trokken soms samen op en was iets ouder dan ik) al weer jaren dood is en dat hij het contact had verbroken. Dat ze nu bang is om als enige van het gezin over te blijven. Eerst haar moeder toen haar broer en normaal gesproken is haar vader inmiddels in de tachtig de volgende. Hoewel, er klinkt twijfel. Ze heeft een heftige tijd achter de rug weet ik via mijn zusje, met borstkanker behandelingen en ook haar dochter heeft al behandelingen achter de rug omdat ze gendrager is.

Als ik in de auto zit. Herinner ik me opeens hoe haar moeder er uit zag. Een zachte vrouw. In vergelijking met mijn strenge moeder dan.