schiere kerel

De vriendelijke meneer, die vaak met strak gekamde coupe op de fiets zit, blijkt in het gewone leven bij RTV Noord te werken. Daar kwam ik bij toeval achter toen ik via de homepage van TV Noord een aankondiging zag staan voor een column. Daar stond een foto bij. De man op de foto was de man op de fiets in de oefenzaal van MCZ.

Het lezen van de column was een feest. Dubbel op, want het ging over schaatsen en over een Groninger in den vreemde. Dat herkende ik.

Zelf had ik het schaatsen een paar jaar in de ijskast gezet. De Copacabana of de woestijn van Qater gaan nu een keer niet samen met het zwieren op ijs. Maar ik heb het wel gevolgd. Op tv welleswaar maar toch. Dus de meeste namen (her)ken ik. In de afgelopen periode ook een paar keer in het nieuwe Thialf geweest. Onherkenbaar. Ik kreeg de beelden van slechte tribunes, kou en flacons Berenburg niet van mijn netvlies. Laat staan het meeschrijven van rondetijden.

Zo had ik voor de tv, laptop op schoot en what'sapp bij de hand, genoten van de dramatische ontknoping van de WK allround in het OS.

Met de plak voor Bosker. Daar ging dus de column over. Ik las het met veel plezier.

Moest aan dat gevoel denken toen ik met J. over de het ijs ging in de Weerribben. Daar gebeurde ook iets raars. Het schaatsen ging moeizaam in het begin maar ik had na verloop van tijde de slag te pakken. Dacht ik. Bij tegenwind was het moeilijk om de valbeweging goed in te zetten. Kreeg ook moeilijk druk op de hak. Ruim vijftien jaar niet schaatsen eisten hun tol. Ik hoorde schaatsers aankomen. Aansluiten dacht ik. Ik zette aan maar de groep gleed steeds verder van me weg. Mijn gedachten gingen naar de Oldambt rit waar ik moeiteloos aansloot. Dat gevoel had ik net ook. Met wind mee, maar toch. Toen nam ik gewoon kop over kop over terwijl ik nu ploeterend op mijn punten in het ijs prikte. Opeens kwam de waarheid hard binnen. Die rit van Scheemda naar Nieuwolda was 40 (lees veer-tig!) jaar geleden. Ik was een oude stumper op oude Viking1 die het treintje naar de klapschaats had gemist. Maar het geluid van de ijzers en het zwieren maakte dat ik me jong voelde. Scheuvelloopn mooier is er niet.

Dat riep die column dus op.
Ik schreef er al eerder over...kalenderleeftijd.
Naast het mooie verhaal over Bosker.
Er sluimerde nog iets.


Het duurde even voor ik het beet had. De vriendelijke meneer herkende ik uit  een reportage in Trouw. Het ging over broers, een tweeling, die gescheiden opgroeide. Dat verhaal kon ik weer niet los zien van een verhaal over tweelingen die als experiment gescheiden waren om in verschillende milieus op te groeien. (later in -Scandinavische- thrillers uitgewerkt).


Deze keer zat Hulsegge niet op de fiets maar op een toestel voor buikspieren. Zit hier ook een column in?, vroeg ik hem. Zijn ogen glinsterden. “ Wel meerdere”, zie hij direct. Ik blijf het volgen. Want op de een of andere manier is er een connectie. Zo kennen we beide Meindert Joosten (zat ik mee op de lager school) Jaap Wals (zat ik mee op het CIOS) Tim Overdiek (toen atletiekverslaggever VK) en Marcel van Buren (collega op Aspire).

Comments

Popular Posts