nana-ne-nana
De support act was
singer-songwriter
Sean Christopher
uit Bristol.
maker van popsongs
met “strakke melodieën,
intelligente teksten en
emotionele content”.
GL: leuk
Aangekondigd als Dromerig en spannende alternatieve indie. ... Nana Adjoa’s eigenzinnige warme stem is de leidraad in de muziek. Een stem die compacte poëtische teksten bezingt die samen met de sounds de dieptes in duiken en vragen stellen zonder een moment zwaarmoedig te worden.
In november verscheen haar debuutalbum ‘Down At The Roots’.
GL
Ik had het even opgezocht:
“…De Nederlands-Ghanese Nana Adjoa, geboren als Nana Effa-Bekoe, is zangeres en multi-instrumentalist. Haar melancholische indiepop zit vol poëtische teksten en spannende laagjes….”
Had ook gezien dat ze op Eurosonic speelde en positieve reacties kreeg.
Dan ook nog Late Bloomer bekeken en No sleep…
Kijk.
Luister.
Dus ik naar Simplon.
Het kleine zaaltje is voor het grootste deel gevuld met voorin het podium en achterin de mengtafels. De aanwezigen staan langs de rand. Ik kies een plekje achter de haag jonge meiden en voor de PA.
Vanachter zwarte krullen en met lippen om de microfoon kabbelen de teksten onze kant op. De vele lagen in de nummers worden zorgvuldig opgebouwd en verdringen aan het einde meestal de intieme inkijkjes die de tekst suggereren. De fraaie stem is vaak vlak. Het tempo traag.
Ik verwachtte iets spannends. Zoals je hebt als een mooie vrouw een prachtige zijden body draagt onder een klassiek colbertje. Prikkelend met klasse. Maar hier is het niet sensueel, er zit wel soul in maar die is verstopt onder een berg huisvlijt aan effecten.
Het is jammer. Want Late bloomer vindt ik echt leuk. Waarom je dan een TLC nummer: Waterfall doet als een popnummer zonder soul is me een raadsel. Een vleugje Sue the night zou wonderen doen.
Het einde niet gehaald. In slaap gewiegd door door zwarte krullen.
“…De Nederlands-Ghanese Nana Adjoa, geboren als Nana Effa-Bekoe, is zangeres en multi-instrumentalist. Haar melancholische indiepop zit vol poëtische teksten en spannende laagjes….”
Had ook gezien dat ze op Eurosonic speelde en positieve reacties kreeg.
Dan ook nog Late Bloomer bekeken en No sleep…
Kijk.
Luister.
Dus ik naar Simplon.
Het kleine zaaltje is voor het grootste deel gevuld met voorin het podium en achterin de mengtafels. De aanwezigen staan langs de rand. Ik kies een plekje achter de haag jonge meiden en voor de PA.
Vanachter zwarte krullen en met lippen om de microfoon kabbelen de teksten onze kant op. De vele lagen in de nummers worden zorgvuldig opgebouwd en verdringen aan het einde meestal de intieme inkijkjes die de tekst suggereren. De fraaie stem is vaak vlak. Het tempo traag.
Ik verwachtte iets spannends. Zoals je hebt als een mooie vrouw een prachtige zijden body draagt onder een klassiek colbertje. Prikkelend met klasse. Maar hier is het niet sensueel, er zit wel soul in maar die is verstopt onder een berg huisvlijt aan effecten.
Het is jammer. Want Late bloomer vindt ik echt leuk. Waarom je dan een TLC nummer: Waterfall doet als een popnummer zonder soul is me een raadsel. Een vleugje Sue the night zou wonderen doen.
Het einde niet gehaald. In slaap gewiegd door door zwarte krullen.
Comments