keuring

pleintje 

Gistermiddag een berichtje, tijdens een vergadering, dat er over een half uur een chauffeur zou zijn om me naar een medische keuring te brengen. Dat moest deze even uitgesteld worden. De HR afdeling geïnformeerd dat de volgende ochtend vroeg beter uit zou komen omdat ik om tien uur op de academie moest zijn voor een bespreking over een groot project. Ok, je wordt opgehaald om negen uur.

Nou had E. me al ingeseind dat de keuring niet te vergelijken was met die in Nederland hoewel de onderdelen wel overeen kwamen. "Je moet bloed geven maar daarna ook urine en ontlasting. Dat wist ik niet en ik had net drie bananen gegeten. Lekker dan. Volgende dag kwam ik terug en toen moest ik dus in een klein potje poepen. De toiletten zijn niet je van het en ook niet echt schoon." 

Ik was dus gewaarschuwd.

Vanochtend iets later opgestaan en na het wassen en scheren geen toilet bezoek. Ruim voor negenen start klaar. Om tien over negen maar een berichtje naar de chauffeur. "Ik ben er over een half uur", was het antwoord. Ongeduldig appte ik na veertig minuten waar hij bleef en toen was hij net in aantocht. Kort ritje naar de kliniek, waar bijna alle stoelen bezet waren door donkere mannen. De administratie daarentegen bezet met allemaal donkere jurken en dames met een mondkapje. Paspoort afgegeven aan de chauffeur samen met mijn jasje. Eerst bloedprikken. Vlotje gelukt en in een keer raak. Twee potje in de hand gedrukt door een verpleger witte dop voor urine en rode dop voor ontlasting. Twee toiletten naast elkaar in een smoezelige gang met wasbak. Onder de wasbak een gele emmer met gevulde potjes. Een komen en gaan van mannen. Ik mag ook. Proberen te broekspijpen niet nat te laten worden op de drijf natte tegels door  de knieen naar buiten te drukken. Net als ik op het hurktoilet zit te persen wordt er op de deur geklopt. Ik murmel dat ik nog niet klaar ben. Prop een keutel in het potje en spoel met de slang mijn poepgat schoon. Beetje nawrijven met de hand want geen papier.  Als ik de deur open doe kijk in het boze gezicht van de volgende man, iemand uit Afrika zo te zien aan zijn uitbundig gekleurde shirtje, ondanks de kou, met korte mouwen. Nu naar boven. De map afgegeven door de chauffeur aan een corpulente dame die me opdracht geeft tegen het koude witte bord te gaan staan met handen op de rug zodat zij een rontgenopname kan maken.   Nou dat was het. Al met al niet eens zo gek lang binnen geweest.

De chauffeur laveert behendig door het verkeer en ik ben toch nog om half elf op de academie.