update: de eerste week augustus 2006

Had me voorgenomen de draad weer op te pakken na: trainingskamp in Duitsland en Zweden en verhuizen/inpakken/wegwezen.
Moet je wel internet hebben enzo.

Eerste week augustus.

1 augustus. Arno Mul en Remco Geursen jarig! Beide prominent op onze D&G-bruiloft: als fotograag en dj. Nu vol aan de slag: de eerste in de voorbereiding op de EK met Rudi Bourginon –vriend van Laurien Hoos- en de tweede met een ralley naar Beijing.
Diana en ik zijn bezig met alweer een ronde afscheid nemen en op de rol staan nu vooral geliefden van Di’s kant. Dus bezoeken we ook de galerie van Hoof.

2 augustus.
Woensdag alweer. Op de terug weg gisteren noodweer onweer en regen. We besluiten dat we een schilderij wat we allebei mooi vonden te kopen. Eerste deel van het geschonken bruiloft geld is uitgegeven. Nu een lekkere lus door Nederland: via Hoornaar – Nijmegen – Haren (gr). Opnieuw weer veel regen.

Augustus 3. De spullen opslaan bij H&J op zolder, in de garage en wat kunstwerken aan de muur. Lekker koken bij het meer en genieten van de rust.

Vrijdag 4 augustus.
Alweer weg. Opnieuw weer afscheid nemen. Nu met de wetenschap dat diana mijn kant opkomt. Maar dat is pas op 2 september.

Gewoonte.

Het begint zo langzamerhand een gewoonte te worden dat de geplande vliegroutes en vliegtijden veranderen. Maar dan wel veranderen op een dusdanige manier en op een dergelijke tijd dat het hoofdbrekens oplevert. Laat ik beginnen met de procedure op Schiphol. Ik reis dus binnen Schengen maar moet wel door de poortjes natuurlijk. Dus: riem af, jasje uit, laptop uit de tas, alle voorwerpen uit de zakken en van je ras ras ras loopt de koning in de pas van je oort oort oort gaat de koning door de poort van je 1-2-3! Maar geen een –twee - drie minuten maar zeker het drie dubbele want je moet ook nog gefouilleerd worden. Dus pas plus instapkaart laten zien, de procedure doorlopen en dan nog weer aankleden en je bent twintig meter opgeschoten en een dikke tien minuten verder.
Dan maar even krantje kopen plus nog wat leeswerk (sandwich: iets spannends en wat leerzaams en wat ontspannends) op naar de gate. ‘n Omroepbericht we vertrekken iets later. Nieuw omroepbericht we vertrekken nog iets later. Uiteindelijk gaan de deuren naar de slurf pas open op het geplande vertrektijdstip en zie ik mijn riante overstaptijd (20.15 – 22.30) in Frankfurt al als sneeuw voor de zon verdwijnen. Zeker omdat ik mijn bagage niet direct door kon sturen naar Doha laat staan Bangkok.
Dus als het vliegtuig zo’n twintig minuten taxied richting Haarlem en ik pas na negenen landt in Frankfurt is mijn tijd geslonken tot vijf kwartier voor vertrek. Mijn bagage pluk ik snel van de band om 21.37 en gelukkig weet ik de weg naar de Qatar Airways balie in vertrekhal B. Er staat niemand meer als ik me om 21.48 meldt. Snel naar B41, maar dan wel weer eerst door de controle: riem af, jasje uit, laptop uit de tas, alle voorwerpen uit de zakken en van je ras ras ras loopt de koning in de pas van je oort oort oort gaat de koning door de poort van je 1-2-3! Mijn vlucht wordt al omgeroepen – het is nu al tien uur geweest - en ik sprint dus in een keer door naar de gate en loop direct door het vliegtuig in wissel twee keer van plaats omdat ik alleen ben en anderen graag bij elkaar willen zitten en plof neer, gelukkig nog zo’n tien minuten voor de geplande vertrektijd.
Alles voor niks want het vliegtuig blijft nog geruime tijd op de grond, moet wachten op een nieuwe vertrektijd en het is dan ook na zessen als ik – moe van het gehang in de te kleine ruimte en heel veel luchtzakken en turbulentie - in Doha landt. Dan nog regelen dat mijn bagage een ander label krijgt en opgehaald wordt (want ik kan zelf niet door de douna ivm het ontbrken van een geldig uitreis document).
Om 09.00 uur is dan alles geregeld. Tijd voor koffie nu eerst en dan een dagje Doha vliegveld want ik vertrek pas vanacht: dus eigenlijk morgen ;)
Kijken hoe dat gaat. Want Qatar Airways heeft de gewoonte ook te laat te vertrekken.

Zaterdag 5 augustus.
De hele dag rondlummelen op DOHA-international-airport is geen aanrader. Maar ik ben niet de enige die het doet. Ik zie een stel zeker tien keer langs slenteren. Een groepje italianen hangt verveeld rond. Wat Scandinaviers vermaken zich met de hacky sack en ik, ik lees wat, neem een cappucino, kijk wat rond, probeer de wireless en werk wat uit voor komende seizoen.
Na een lange dag tref ik het team en hoor dat ze helaas mijn Aspire tas niet hebben kunnen vinden in mijn kantoor (waarschijnlijk ergens anders neer gezet bij terugkomst uit Zweden). Dus geen Aspire uitdossing. Het blijkt een slecht voorteken.
Natuurlijk vertrekken we met vertraging en hebben we een zeer onrustige vlucht met veel heen en weer lopende mensen en ik slaap nauwelijks.

Zondag 6 augustus.
Aankomst in Bangkok. Lang in de (verkeerde) rij voor een visum en paspoort controle.
En mijn baggage is er dus niet! Ik vul de formulieren in en we gaan met een busje naar het hotel zo’n tachtig kilometer buiten de hoofdstad.
Als we aankomen ben ik gaar. Maar de jetlag eist zijn tol en ik slaap nauwelijks. Geen puf om iets te doen. Maar we hebben een welkoms diner.

Maandag 7 augustus.
We doen mee aan de openings ceremonie. Eentje met alles erop en eraan. Helaas is mijn tas er nog niet dus geen camera ook. Een aantal bands, vuurwerk en veel toespraken en een heus defile van alle ploegen en ook een binnenkomst met vlaggen en vuur.
Mijn tas arriveert ook ’s avonds.

Dinsdag 8.
Mohammed Saleh wint een bronzen plak. Gelukkig heb ik nu mijn camera.
Eerste week augustus.

1 augustus. Arno Mul en Remco Geursen jarig! Beide prominent op onze D&G-bruiloft: als fotograag en dj. Nu vol aan de slag: de eerste in de voorbereiding op de EK met Rudi Bourginon –vriend van Laurien Hoos- en de tweede met een ralley naar Beijing.
Diana en ik zijn bezig met alweer een ronde afscheid nemen en op de rol staan nu vooral geliefden van Di’s kant. Dus bezoeken we ook de galerie van Hoof.

2 augustus.
Woensdag alweer. Op de terug weg gisteren noodweer onweer en regen. We besluiten dat we een schilderij wat we allebei mooi vonden te kopen. Eerste deel van het geschonken bruiloft geld is uitgegeven. Nu een lekkere lus door Nederland: via Hoornaar – Nijmegen – Haren (gr). Opnieuw weer veel regen.

Augustus 3. De spullen opslaan bij H&J op zolder, in de garage en wat kunstwerken aan de muur. Lekker koken bij het meer en genieten van de rust.

Vrijdag 4 augustus.
Alweer weg. Opnieuw weer afscheid nemen. Nu met de wetenschap dat diana mijn kant opkomt. Maar dat is pas op 2 september.

Gewoonte.

Het begint zo langzamerhand een gewoonte te worden dat de geplande vliegroutes en vliegtijden veranderen. Maar dan wel veranderen op een dusdanige manier en op een dergelijke tijd dat het hoofdbrekens oplevert. Laat ik beginnen met de procedure op Schiphol. Ik reis dus binnen Schengen maar moet wel door de poortjes natuurlijk. Dus: riem af, jasje uit, laptop uit de tas, alle voorwerpen uit de zakken en van je ras ras ras loopt de koning in de pas van je oort oort oort gaat de koning door de poort van je 1-2-3! Maar geen een –twee - drie minuten maar zeker het drie dubbele want je moet ook nog gefouilleerd worden. Dus pas plus instapkaart laten zien, de procedure doorlopen en dan nog weer aankleden en je bent twintig meter opgeschoten en een dikke tien minuten verder.
Dan maar even krantje kopen plus nog wat leeswerk (sandwich: iets spannends en wat leerzaams en wat ontspannends) op naar de gate. ‘n Omroepbericht we vertrekken iets later. Nieuw omroepbericht we vertrekken nog iets later. Uiteindelijk gaan de deuren naar de slurf pas open op het geplande vertrektijdstip en zie ik mijn riante overstaptijd (20.15 – 22.30) in Frankfurt al als sneeuw voor de zon verdwijnen. Zeker omdat ik mijn bagage niet direct door kon sturen naar Doha laat staan Bangkok.
Dus als het vliegtuig zo’n twintig minuten taxied richting Haarlem en ik pas na negenen landt in Frankfurt is mijn tijd geslonken tot vijf kwartier voor vertrek. Mijn bagage pluk ik snel van de band om 21.37 en gelukkig weet ik de weg naar de Qatar Airways balie in vertrekhal B. Er staat niemand meer als ik me om 21.48 meldt. Snel naar B41, maar dan wel weer eerst door de controle: riem af, jasje uit, laptop uit de tas, alle voorwerpen uit de zakken en van je ras ras ras loopt de koning in de pas van je oort oort oort gaat de koning door de poort van je 1-2-3! Mijn vlucht wordt al omgeroepen – het is nu al tien uur geweest - en ik sprint dus in een keer door naar de gate en loop direct door het vliegtuig in wissel twee keer van plaats omdat ik alleen ben en anderen graag bij elkaar willen zitten en plof neer, gelukkig nog zo’n tien minuten voor de geplande vertrektijd.
Alles voor niks want het vliegtuig blijft nog geruime tijd op de grond, moet wachten op een nieuwe vertrektijd en het is dan ook na zessen als ik – moe van het gehang in de te kleine ruimte en heel veel luchtzakken en turbulentie - in Doha landt. Dan nog regelen dat mijn bagage een ander label krijgt en opgehaald wordt (want ik kan zelf niet door de douna ivm het ontbrken van een geldig uitreis document).
Om 09.00 uur is dan alles geregeld. Tijd voor koffie nu eerst en dan een dagje Doha vliegveld want ik vertrek pas vanacht: dus eigenlijk morgen ;)
Kijken hoe dat gaat. Want Qatar Airways heeft de gewoonte ook te laat te vertrekken.

Zaterdag 5 augustus.
De hele dag rondlummelen op DOHA-international-airport is geen aanrader. Maar ik ben niet de enige die het doet. Ik zie een stel zeker tien keer langs slenteren. Een groepje italianen hangt verveeld rond. Wat Scandinaviers vermaken zich met de hacky sack en ik, ik lees wat, neem een cappucino, kijk wat rond, probeer de wireless en werk wat uit voor komende seizoen.
Na een lange dag tref ik het team en hoor dat ze helaas mijn Aspire tas niet hebben kunnen vinden in mijn kantoor (waarschijnlijk ergens anders neer gezet bij terugkomst uit Zweden). Dus geen Aspire uitdossing. Het blijkt een slecht voorteken.
Natuurlijk vertrekken we met vertraging en hebben we een zeer onrustige vlucht met veel heen en weer lopende mensen en ik slaap nauwelijks.

Zondag 6 augustus.
Aankomst in Bangkok. Lang in de (verkeerde) rij voor een visum en paspoort controle.
En mijn baggage is er dus niet! Ik vul de formulieren in en we gaan met een busje naar het hotel zo’n tachtig kilometer buiten de hoofdstad.
Als we aankomen ben ik gaar. Maar de jetlag eist zijn tol en ik slaap nauwelijks. Geen puf om iets te doen. Maar we hebben een welkoms diner.

Maandag 7 augustus.
We doen mee aan de openings ceremonie. Eentje met alles erop en eraan. Helaas is mijn tas er nog niet dus geen camera ook. Een aantal bands, vuurwerk en veel toespraken en een heus defile van alle ploegen en ook een binnenkomst met vlaggen en vuur.
Mijn tas arriveert ook ’s avonds.

Dinsdag 8.
Mohammed Saleh wint een bronzen plak. Gelukkig heb ik nu mijn camera.