25 jaar AVH
Mijmeringen in de woestijn over de AVH’meer (of een toespraak vanuit de zandbak zonder afzetbalk).
Het begon gelijk goed.
Ik had een afspraak en kon de straat niet vinden. Met de auto was het na een bocht bij een gele container afslaan en dan zag je het zo. Nu op het fietsje vanuit Haarlem zag het er ’s avonds opeens heel anders uit. Ik kwam iedere keer weer verkeerd uit.
Dit was in het pre gsm en pre gps tijdperk, kun je nagaan hoe lang geleden. Heel lang geleden. Zeg maar 25 jaar, dus.
Vergadering met het bestuur van de in oprichting zijnde atletiekvereniging Hoofddorp ten huize van de voorzitter. Daar zat ik dan als jong mannetje tussen allemaal zeer enthousiaste en betrokken ouders met geen kennis van atletiek. Eerder was ik op een andere vergadering, die van de STKA-ers KNAU West 1, aangewezen door Jan Potma onder het motto: “Da’s mooi dicht bij je in de buurt Gerard, kun jij ze lekker vertellen hoe het moet”. Bedankt Jan. Je weet niet wat je hebt gedaan maar ik heb door dat motto jaren na dato nog steeds erg goede vrienden, met een geel-blauw atletiek hart, uit die jaren overgehouden.
Een enthousiaste club mensen die smulden om dingen te organiseren en die het prachtig vonden als ik ze richtlijnen, ideeën, aanwijzingen en opdrachten mee gaf om te besturen. De enkele zonderling of betweter die toch doordrong tot dit selecte gezelschap rangeerde zich zelf binnen afzienbare tijd af. Eigenlijk wilde iedereen beter worden, het beter doen of het beter kunnen doen. Maar dan niet voor zich zelf maar voor de club. Of nog beter voor de atletiek in de Haarlemmermeer!
Zelf gaf ik training en zorgde voor begeleiding aan de technische staf en verkaste braaf mee van de ene naar de andere locatie.
Zo heb ik goede herinneringen aan de locatie bij het Hoofddorpse bos. DE oude tribune, HET veldje en HET park. Goh, daar heb ik met heel veel plezier training gegeven, de eerste specialisaties sessies aangeboden, meters en kilometers uitgedokterd en heel veel speelse vormen bedacht. Hazelnoot, Han, Kruk, Nieuwenhuis, Zwiers, Taag, Bominar, Schuijf, van Bakel en van Duivenbode ik noem maar wat namen die bij deze plek horen.
Ook leuk: bij de voetbalvelden helemaal achterop het sportpark waar de containers al snel vol en erg donker waren. Met als hoogtepunt een meerkamp: uit de duim, met de natte vinger en zonder licht als categorieën op een 'diploma' (een kartonnetje uit de snipperbak). Of de hockeyvelden met erg snel gras. De locatie bij het lyceum om snel te vergeten en dan weer naar de oude ijsbaan.
Of de verschillende locaties voor de clubkampioenschappen: op Ookmeer en de banen van Aalsmeer. Het lijkt eeuwen geleden. Zeker als ik de foto’s in mijn herinnering roep die jaren bij Johan en Lia in de entree hingen.
Ik zie nog Michael Harmers weer uit de bocht vliegen. Of Rogier Pols weer op de grond tussen allerlei toestellen. Ik voel zo weer de medicinebal uit mijn handen gaan en pardoes Dennis van Bakel vol op het magere lijfje treffen die niet op staat te letten.
En bij al die plekken horen dan ook gezichten. En bij die gezichten weer verhalen. Net als bij sommige wedstrijden. De districtscrossen in het Twiske, of later in ons eigen bos! Wat te denken van de Kerstcross in Halfweg (en daarna met de harde kern op de verjaardag bij Bart)
Of van die zaken die er niet meer zijn maar nog steeds levendige beelden oproepen.
De ene stagiaire die op de foto’s staat en niet lang daarna overleed en de andere stagiaire die nog steeds bij de club is (Oscar het is ook jouw jubileum!).
Het gebouwtje in De Hoek waar een clubfeest was en waarvan ik me alleen nog de zus van Berto kan herinneren.
De bijdragen aan de clubkrant die ik samen met Ronald Hovius op zondagavond op zijn kantoortje in elkaar knutselde.
De bestuursetentjes, die niet alleen heerlijk maar informatief en sociaal waren.
Trainen op het CIOS, lekker vroeg op zaterdagochtend, met na afloop chocomelk, koffie, koek en fruit. Waar de kreet HARK ontstond en de legendarische anekdote van Bert die een kabouter zag rekken.
Marathons en in het bijzonder die van Amsterdam natuurlijk waar altijd van alles fout ging of de snelle race in Rotterdam. Maar ook die van Amersfoort waar Wim Epskamp me tijdens de race bezwoer NOOIT meer een marathon te zullen lopen. (Iets wat hij nu als warming-up beschouwd voor de vele kilometers die na het klassieke meetpunt nog volgen op weg naar 100, 200, 250 of meerdaagse lopen).
Maar de rode draad is toch wel het Haarlemmermeerse bos. De fantastische trainingslocatie. Waar ik met alle groepen, alle leeftijden, alle jaargetijden en al die jaren heb gezweet, genoten en gelopen. Waar ook duidelijk werd wat de club in de Haarlemmermeer voor stond: een brede, op atletiek gerichte, vereniging van sportieve mensen.
Het mooiste voor mij is dan ook dat de betrokken ouders van het eerste uur, zelf gingen sporten en bleven sporten. Ook toen hun kroost al weer uit de atletiek en uit huis verdwenen was. En nog steeds bij elkaar komt om Sinterklaas te vieren en samen een dagje uit gaat met die sportievelingen van de WOL/DOL. De cirkel is rond als ik zie dat de kleintjes van een kwart eeuw geleden nu de lakens uitdelen in de club en zelf weer voor inspiratie en transpiratie zorgen. Zoals gezegd: het begon gelijk al goed.
AVH een eeuwige herinnering.
Het begon gelijk goed.
Ik had een afspraak en kon de straat niet vinden. Met de auto was het na een bocht bij een gele container afslaan en dan zag je het zo. Nu op het fietsje vanuit Haarlem zag het er ’s avonds opeens heel anders uit. Ik kwam iedere keer weer verkeerd uit.
Dit was in het pre gsm en pre gps tijdperk, kun je nagaan hoe lang geleden. Heel lang geleden. Zeg maar 25 jaar, dus.
Vergadering met het bestuur van de in oprichting zijnde atletiekvereniging Hoofddorp ten huize van de voorzitter. Daar zat ik dan als jong mannetje tussen allemaal zeer enthousiaste en betrokken ouders met geen kennis van atletiek. Eerder was ik op een andere vergadering, die van de STKA-ers KNAU West 1, aangewezen door Jan Potma onder het motto: “Da’s mooi dicht bij je in de buurt Gerard, kun jij ze lekker vertellen hoe het moet”. Bedankt Jan. Je weet niet wat je hebt gedaan maar ik heb door dat motto jaren na dato nog steeds erg goede vrienden, met een geel-blauw atletiek hart, uit die jaren overgehouden.
Een enthousiaste club mensen die smulden om dingen te organiseren en die het prachtig vonden als ik ze richtlijnen, ideeën, aanwijzingen en opdrachten mee gaf om te besturen. De enkele zonderling of betweter die toch doordrong tot dit selecte gezelschap rangeerde zich zelf binnen afzienbare tijd af. Eigenlijk wilde iedereen beter worden, het beter doen of het beter kunnen doen. Maar dan niet voor zich zelf maar voor de club. Of nog beter voor de atletiek in de Haarlemmermeer!
Zelf gaf ik training en zorgde voor begeleiding aan de technische staf en verkaste braaf mee van de ene naar de andere locatie.
Zo heb ik goede herinneringen aan de locatie bij het Hoofddorpse bos. DE oude tribune, HET veldje en HET park. Goh, daar heb ik met heel veel plezier training gegeven, de eerste specialisaties sessies aangeboden, meters en kilometers uitgedokterd en heel veel speelse vormen bedacht. Hazelnoot, Han, Kruk, Nieuwenhuis, Zwiers, Taag, Bominar, Schuijf, van Bakel en van Duivenbode ik noem maar wat namen die bij deze plek horen.
Ook leuk: bij de voetbalvelden helemaal achterop het sportpark waar de containers al snel vol en erg donker waren. Met als hoogtepunt een meerkamp: uit de duim, met de natte vinger en zonder licht als categorieën op een 'diploma' (een kartonnetje uit de snipperbak). Of de hockeyvelden met erg snel gras. De locatie bij het lyceum om snel te vergeten en dan weer naar de oude ijsbaan.
Of de verschillende locaties voor de clubkampioenschappen: op Ookmeer en de banen van Aalsmeer. Het lijkt eeuwen geleden. Zeker als ik de foto’s in mijn herinnering roep die jaren bij Johan en Lia in de entree hingen.
Ik zie nog Michael Harmers weer uit de bocht vliegen. Of Rogier Pols weer op de grond tussen allerlei toestellen. Ik voel zo weer de medicinebal uit mijn handen gaan en pardoes Dennis van Bakel vol op het magere lijfje treffen die niet op staat te letten.
En bij al die plekken horen dan ook gezichten. En bij die gezichten weer verhalen. Net als bij sommige wedstrijden. De districtscrossen in het Twiske, of later in ons eigen bos! Wat te denken van de Kerstcross in Halfweg (en daarna met de harde kern op de verjaardag bij Bart)
Of van die zaken die er niet meer zijn maar nog steeds levendige beelden oproepen.
De ene stagiaire die op de foto’s staat en niet lang daarna overleed en de andere stagiaire die nog steeds bij de club is (Oscar het is ook jouw jubileum!).
Het gebouwtje in De Hoek waar een clubfeest was en waarvan ik me alleen nog de zus van Berto kan herinneren.
De bijdragen aan de clubkrant die ik samen met Ronald Hovius op zondagavond op zijn kantoortje in elkaar knutselde.
De bestuursetentjes, die niet alleen heerlijk maar informatief en sociaal waren.
Trainen op het CIOS, lekker vroeg op zaterdagochtend, met na afloop chocomelk, koffie, koek en fruit. Waar de kreet HARK ontstond en de legendarische anekdote van Bert die een kabouter zag rekken.
Marathons en in het bijzonder die van Amsterdam natuurlijk waar altijd van alles fout ging of de snelle race in Rotterdam. Maar ook die van Amersfoort waar Wim Epskamp me tijdens de race bezwoer NOOIT meer een marathon te zullen lopen. (Iets wat hij nu als warming-up beschouwd voor de vele kilometers die na het klassieke meetpunt nog volgen op weg naar 100, 200, 250 of meerdaagse lopen).
Maar de rode draad is toch wel het Haarlemmermeerse bos. De fantastische trainingslocatie. Waar ik met alle groepen, alle leeftijden, alle jaargetijden en al die jaren heb gezweet, genoten en gelopen. Waar ook duidelijk werd wat de club in de Haarlemmermeer voor stond: een brede, op atletiek gerichte, vereniging van sportieve mensen.
Het mooiste voor mij is dan ook dat de betrokken ouders van het eerste uur, zelf gingen sporten en bleven sporten. Ook toen hun kroost al weer uit de atletiek en uit huis verdwenen was. En nog steeds bij elkaar komt om Sinterklaas te vieren en samen een dagje uit gaat met die sportievelingen van de WOL/DOL. De cirkel is rond als ik zie dat de kleintjes van een kwart eeuw geleden nu de lakens uitdelen in de club en zelf weer voor inspiratie en transpiratie zorgen. Zoals gezegd: het begon gelijk al goed.
AVH een eeuwige herinnering.
Comments