lornah oranje

foto de hardloopkrant

foto erik van leeuwen

Kijk ik even in de geschiedenis van de Sportman van het Jaar naar de sportvrouwen van de afgelopen vijfentwintig jaar en dan zie vier atletes staan. Hoe ik daar zo op kom? Gisteren was er weer een sportgala en daar was een atlete genomineerd.
Onze Lornah.
Waar het oranje bij de meeste atleten schreeuwerig en goedkoop staat is het bij Lornah vorstelijk. Oranje lintje in het haar en dan het glimmende zwarte lijf onder het oranje singlet en je ziet een plaatje. Geweldig mooi.
Deze stijlvolle oranje atlete uit Noord Holland kroonde zich afgelopen seizoen met haar prestaties tot de koningin van de lange afstand buiten de tartanbaan: zowel op het veld als op de weg.
Het begon op het veld met een gouden medaille bij de Wereldkampioenschappen Cross in Mombasa (Kenia) .
In het voorjaar verdiende ze haar nominatie op de marathon voor de Olympische Spelen 2008 met de 6e plaats in 2.24.46 bij de Flora Marathon in Londen.
Toen op de weg een wereld beste tijd op de 10 kilometer wegatletiek (31.05 in de World’s Best 10k’ in San Juan. Een afstand waarop ze nota bene ongeslagen is sinds vier jaar: juli 2003.
Daarna prolongeerde ze haar gouden medaille bij de WK Road Running (halve marathon) in het Italiaanse Udine. Dat deed ze met opnieuw een wereldrecord op de 20 km (1.02.57) én een wereldrecord op de halve marathon (1.06.25).
Met deze prestaties is klassementsaanvoerdster wegatletiek (10-100 km) in de IAAF World Rankings.

Ik dacht dit wint met vlag en wimpel (kop en schotel) de titel.
In navolging van de Olympische kampioenen Ria Stalman (‘84) en Ellen van Langen (’92) en de indoorkampioenen Elly van Hulst (1989) en Nelli Cooman (1986).
Maar de Nederlandse A sporters kozen uit de drie voorgeselecteerde namen: Marleen Veldhuis.

Daar zal Pieter van den Hoogenband wel deels blij mee zijn denk ik zo maar eerder schreef hij in een column voor de T. het volgende:
… knip

Maar waar ik persoonlijk moeite mee heb, is dat je op dat feest steevast mensen ziet rondlopen die niet erg veel plezier aan het gala hebben beleefd. Het zijn niet alleen de sporters en sportsters die wel zijn genomineerd, maar uiteindelijk toch buiten de prijzen zijn gevallen. Het zijn ook de andere atleten die iets bijzonders hebben gepresteerd, maar daar op dat moment geen erkenning voor krijgen.
Want de verkiezing, waar het uiteindelijk die avond toch allemaal om draait, zou feitelijk het saaiste onderdeel van de avond moeten zijn. De Jaap Eden Prijs is een hommage aan een sporter die een bijzondere prestatie heeft geleverd. Helaas wordt het echter vaak niet gezien als een eerbetoon, maar als een middel om het gala van de nodige spanning te voorzien.
Het merendeel van de stemgerechtigden bestaat uit A-sporters van NOC*NSF die moeten sappelen om rond te komen. Uit liefde voor hun sport leiden ze een modaal bestaan. Vaak beoefenen ze een sport die maar eens in de vier jaar, tijdens de Olympische Spelen, onder de aandacht wordt gebracht van het grote publiek. In dat licht bezien is het begrijpelijk dat zulke atleten bepaalde keuzes maken en daarbij in de meeste gevallen voor de underdog kiezen.
Om een voorbeeld te geven: de zeilsters Marcelien de Koning en Lobke Berkhout werden in 2005 wereldkampioen in hun (olympische) discipline. Twee goeduitziende, sportieve en frisse Hollandse meiden die het hoogste in hun sport bereiken en die je daarom iets meer publiciteit gunt. Maar was deze prestatie, mondiaal gezien, eigenlijk wel goed genoeg om de Jaap Eden te winnen? Was het de sportprestatie die van hen de sportploeg van het jaar maakte, of het verhaal er omheen? Ik neig naar het laatste, zeker als je kijkt naar de samenstelling de stemgerechtigden.
Moet je zo’n belangrijke taak, de toekenning van de belangrijkste sportprijs in Nederland, wel toevertrouwen aan ons A-sporters, die midden in het sportleven staan en ieder een eigen verhaal hebben. Zou het niet wat minder gekleurd kunnen?
Het antwoord daarop is ja. Waarom laten we het gala niet eens presenteren door Matthijs van Nieuwkerk en Wilfried de Jong, die wekelijks in Holland Sport échte passie voor de sport etaleren, oog hebben voor de minder bekende grootheden en daarnaast kijk hebben op topamusement. Bundel het beste dat Nederland te bieden heeft op het gebied van sport, muziek en cabaret en succes is verzekerd.
Want waarom roepen we met z’n allen geen Jaap Eden Comité in het leven, met daarin een aantal grote namen uit de sport? Johan Cruijff, Ada Kok, Ard Schenk, Ellen van Langen, Richard Krajicek, Bettine Vriesekoop, het zijn zomaar wat namen van levende legendes die gezamenlijk hun keuze maken uit een shortlist van tien kandidaten, samengesteld door A-sporters en journalisten. Daarmee geef je zo’n gala extra aanzien en cachet. En, misschien nog wel belangrijker: de uitslag is boven iedere discussie verheven.........knip

Of Lornah dan wel was gekozen weet ik niet.
Wel weet ik Lornah voor mij de atlete van het jaar is.