ricardooooooooooooooooooo

hier op de baan trainen in de ochtend leden van de paralympische selectie. van alles wat amputees, blinden en half verlamden maar geen rolstoelers. 's middags is er een groepje jongeren. ook gehandicapt sommmigen lichamelijk en ook een downer. hij komt zich altijd even bij mij melden. ricardo heet hij. het is net een tank. als hij een rondje loopt in baan acht moet iedereen wijken. soms heeft hij geen zin. trekt dan een pruillip en zegt niks. vandaag was hij te laat. dus demonstratief rustig omkleden, een waterfles vullen en dan bij mevrouw lenting vragen hoe laat het is. ik wijs op mijn horloge en daarna na zijn coach. die man moet een extra tank engelengeduld hebben. want het is geen makkelijke jongen. maar na afloop komt hij dan toch even vragen of ik gezien heb hoe hij aan het verspringen was. doet met zijn vingers snel het aanloop ritme op zijn handpalm, zet af en klapt dan de handen als zijnde de landing op elkaar. als we dat synchroon doen schatert zijn lach over de baan. ik geniet. ik geloof namelijk dat aan alle atleten wel een draadje los zit of een rare gebruiksaanwijzing. en ricardo? die kennen ze allemaal.