Síndrome de Down

Mijn dag begon goed.

Stel je een volle ontbijtzaal voor.
Dan bedoel ik dus rijen mensen voor tafels waar alle etenswaren zijn uitgestald en ook voor de koffietafel. Plus, dat alle tafeltjes bezet zijn. Die tafels staan zo ten opzichte van de uitstallingen dat de ruimte optimaal benut is maar de loopruimte beperkt.
Kortom: lastig manoeuvreren.
Dan komt er een stelletje aangeschuifeld. Ze hebben een bordje behoorlijk vol met lekkere dingen. Ze hebben alleen oog voor het bordje en de doorgang naar hun tafeltje. Gelukt. Zonder een pao de queijo verloren te hebben zijn ze er. Maar er moet ook nog drinken komen. Samen lopen ze terug. Na enige tijd zie ik ze vanuit mijn ooghoeken weer aankomen schuifelen. Nu met twee handen om het schoteltje en het kopje in balans. Bij het tafeltje aangekomen zien ze dat er geen suiker is. Ik volg ze nu wat aandachtiger. Dus nog een keer terug door de menigte om suiker in de kopjes te doen. Als ze aanschuiven stralen de gezichten. Eindelijk een ontbijt.
Keurig beginnen ze te eten met mes en vork.

Ik applaudiseer in stilte en geniet.
Twee Downers die in het grote gezelschap wat deelneemt aan een congres (over
–thuis-zorg begrijp ik later, waar proffesionals, clienten en familie aan deelneemt) nauwelijks afwijken van ‘normaal gedrag’.

Mooi om te zien.
Mijn dag begon goed: met een glimlach.