liedje: ouder op de atletiekbaan
De stem die je altijd hoort
Wat doen ze me aan?
Ik hier langs de kant
De jongen veulens op de baan
Mijn hart schreeuwt moord en brand
Zo’n stem die je overal hoort
Thermoskannen gevuld tot aan de rand
Deken en klapstoel als tijdelijk kamp
Gesmeerde broodjes, geur van kruitdamp
Krantje en stopwatch bij de hand
Uit alle uithoeken van het land
De stem die je altijd hoort
Wat doe je me aan?
Wij hier langs de kant
De jongen veulens op de baan
Ons hart schreeuwt moord en brand
Zo’n stem die je overal hoort
Ontelbare rondjes zijn geteld
Gekleurde verslagen in de krant gespeld
De cirkel is rond
Waar je zelf eerder stond
Ben je nu een ouder
De stem die je altijd hoort
Wat doen ze ons aan?
Wij hier langs de kant
De jongen veulens op de baan
Het hart schreeuwt moord en brand
Zo’n stem die je overal hoort
Blikken medailles zijn er zolders vol
Verkleurde diploma’s wanden vol
In clubkleuren naar de top
Er zijn startnummers genoeg
Toch is er maar één kampioen:
De stem die je altijd hoort
In de groep oud-atleten op Facebook stond een foto van de ouders van een van de leden, zelf meervoudig nederlands kampioene. Een eerbetoon aan de meelevende ouders. Dat leverde veel door emotie gekleurde reacties op. Plus een oproep om een liedje te maken. Dit is mijn inzending. Geinspireerd dus door het berichtje op FB.
Dit fenomeeen (zoals ook in andere situaties) herken je pas als je het niet ziet (ook een liedje van de Dijk: als ze er niet is) In vier jaar Qatar nooit een ouder bij de wedstrijden gezien! Ook nu in Brazilie nauwelijks. Ja, dan zie ik direct de klapstoeltjes in Nederland, de koffie en koek/taart wedstrijden in Duitsland, de gezellige biertjes in Belgie 's morgens vroeg, slaapzakken en tentjes in Scandinavie voor me. Plus de ritjes met de families Kruk, Wassenaar (kilometers!!) en de coaches Thunnissen, Mul (liters koffie, bergen broodjes en kilo's snoep).
Wat doen ze me aan?
Ik hier langs de kant
De jongen veulens op de baan
Mijn hart schreeuwt moord en brand
Zo’n stem die je overal hoort
Thermoskannen gevuld tot aan de rand
Deken en klapstoel als tijdelijk kamp
Gesmeerde broodjes, geur van kruitdamp
Krantje en stopwatch bij de hand
Uit alle uithoeken van het land
De stem die je altijd hoort
Wat doe je me aan?
Wij hier langs de kant
De jongen veulens op de baan
Ons hart schreeuwt moord en brand
Zo’n stem die je overal hoort
Ontelbare rondjes zijn geteld
Gekleurde verslagen in de krant gespeld
De cirkel is rond
Waar je zelf eerder stond
Ben je nu een ouder
De stem die je altijd hoort
Wat doen ze ons aan?
Wij hier langs de kant
De jongen veulens op de baan
Het hart schreeuwt moord en brand
Zo’n stem die je overal hoort
Blikken medailles zijn er zolders vol
Verkleurde diploma’s wanden vol
In clubkleuren naar de top
Er zijn startnummers genoeg
Toch is er maar één kampioen:
De stem die je altijd hoort
In de groep oud-atleten op Facebook stond een foto van de ouders van een van de leden, zelf meervoudig nederlands kampioene. Een eerbetoon aan de meelevende ouders. Dat leverde veel door emotie gekleurde reacties op. Plus een oproep om een liedje te maken. Dit is mijn inzending. Geinspireerd dus door het berichtje op FB.
Dit fenomeeen (zoals ook in andere situaties) herken je pas als je het niet ziet (ook een liedje van de Dijk: als ze er niet is) In vier jaar Qatar nooit een ouder bij de wedstrijden gezien! Ook nu in Brazilie nauwelijks. Ja, dan zie ik direct de klapstoeltjes in Nederland, de koffie en koek/taart wedstrijden in Duitsland, de gezellige biertjes in Belgie 's morgens vroeg, slaapzakken en tentjes in Scandinavie voor me. Plus de ritjes met de families Kruk, Wassenaar (kilometers!!) en de coaches Thunnissen, Mul (liters koffie, bergen broodjes en kilo's snoep).
Comments