wennen

Het was even wennen.


Dat viel niet mee.

Het was namelijk niet normaal. De norm was vele jaren het buitenland. Dat zou ons nooit lukken. Na vijf dagen topatletiek in Amsterdam weet ik beter.

De grauwe beton bak bleek een prachtig décor. Het onverbeterlijke Amsterdam had zijn beste beentje voor gezet. De Telegraaf groep bracht dagelijks een informatief en fraai krantje uit. Er was live tv.

Maar er was meer. Want er stonden mensen in de rij om naar atletiek te gaan kijken. Zo raakten een aantal sessies zelfs uitverkocht! Een ontspannen sfeer, een feestelijke stemming op de tribunes.

De nieuwkomers verbaasden zich. De volgers waren met stomheid geslagen en de veteranen onder de toernooigangers euforisch. Dat dit mogelijk was. In Nederland, in Amsterdam, in het Olympisch stadion. Met atletiek. Met volle tribunes, met heel veel media aandacht (inclusief het journaal) en met Nederlanders die meededen in finales, meestreden om medailles en zelfs wonnen.

Geweldig.


Op de laatste dag werd er al her en der de balans opgemaakt. Natuurlijk door de verkopers (Adam de mascotte was uitverkocht). Natuurlijk de mensen achter de schermen (atletiekmateriaal uit het hele land moest worden gemobiliseerd om te korten te repareren). Natuurlijk de mensen op tv, de sociale media en de schrijvende pers.

Op drie daverende avonden was er goud voor respectievelijk Churandy Martina (100m/coach Rana Reider), Dafne Schippers (100m/coach Bert Bennema) en voor Anouk Vetter (zevenkamp/coach Ronald Vetter) Verder pakte Liemarvin Bonevacia (coach Jose Rubio) brons op de 400 meter en Ignisious Gaisah op ver (coach Rana Reider). Zondag was er opnieuw goud (4×100 meter vrouwen/head coach Rana Reider + coach Rogier Ummels) met opnieuw Dafne Schippers) en zilver (Sifan Hassan, 1500 meter/coach Honoree Hoedt)).

Tel daarbij nog de Nederlandse records voor de vrouwen estafettes, de diverse finale plaatsen en het gemiste goud door diskwalificatie op de 200 door Martina. Het overgrote deel van de ploeg is nog zo jong dat het zeker nog een aantal jaren mee kan.

Maar is er voldoende structuur? Voor de top zeker want we hebben met Papendal een state of the art trainingscentrum. Daar werken ook, de enige, professionele coaches in de baanatletiek.

Is de toevoer voldoende goed geregeld en krijgen we voldoende talent binnen? Dat is de vraag want op het niveau van regio en club drijft alles op vrijwilligers. Op een aantal enthousiaste, betrokken en jonge trainers ook.


De internationalisering of zelfs mondialisering van de sport gaat door. IMG (met head coach Loren Seagrave)en Altis (headcoach Dan Pfaff) in de Verenigde Staten lijken een nieuwe trend in het trainingslandschap van atletiek. Papendal met Rana Reider en zijn atletengroep uit VS, UK en de Nederlanders passen hier naadloos in.


Het afhankelijk opstellen van overheden en subsidies pas hier echter niet bij. Wie naar de top wil moet offers brengen. Eigen routes ontwikkelen en bekostigen. Er moet dus ook zakelijker gekeken worden naar investeringen en uitgaven. Als je op commerciële basis werkt zoals IMG en Altis doen dan ligt de lat voor iedereen hoog.

Nederland is gegroeid zo bleek bij de Europese kampioenschappen. Nu kijken of het voor “de atletiek” ook geldt. Of er meer geld komt voor professionals in de moeder der sporten. Of het merk Dafne ook sponsors naar de atletiek trekt. 

Het was even wennen. Atletiek was trending. Nu moet er op alle fronten doorgepakt worden.

Het was even wennen: atletiekfeest in Nederland. Voor een vervolg kun je op mij rekenen.

Het was even wennen maar wat zijn we verwend!

foto:
Meezingen met je beste vrienden bij het Wilhelmus tijdens EK atletiek 2016.