Schoon genoeg van alles: ik ren gewoon

Ik ren gewoon schoon.

Sam en Moos hadden er zin in. Sam had de lokatie uitgezocht: het strand, en Moos had de strepen getrokken: een aan het begin en na honderd stappen nog een. Ze wilden weten wie nu echt de snelste was. Ze telde samen af: 1-2-3 en renden zo snel mogelijk naar de lijn. Moos klaagde dat Sam te vroeg vertrokken was en Sam twijfelde of Moos wel echt honderd stappen uit had gezet. "Ik krijg je wel de volgende", keer riepen ze tegen elkaar.

Die keer hadden ze het anders geregeld: er waren lijnen getrokken op straat. Als start en finish maar ook zodat ze ieder in een eigen baan moesten lopen. Er was een starter, mannen die controleerden of ze in hun eigen baan bleven, een jury aankomst. Het was niet onopgemerkt gebleven in de buurt dus iedereen kwam kijken en er was zelfs iemand van de krant.

Sam rook business. Hij stelde voor om het groots aan te pakken: prijzengeld voor de winnaar. Moos wilde meer sfeer.  Wilde het echt zijn dan moesten er ook records erkent kunnen worden dus de SOA werd ingeschakeld. Sam en Moos zaten zelf in het bestuur van Sport Ontspanning en Atletiek. Ze hadden wel de ziekte in want ze moesten voldoen aan de eisen van de hoge internationale vereniging van amateur bobo’s.

Dus werd een echte wedstrijd aangekondigd: Breda. Bekend om haar bier, gezelligheid en politici. Iedereen die mee wilde doen moest vooraf betalen, een manifest ondertekenen, zich vooraf aanmelden enzovoorts. Iedereen dus niet alleen de lopers maar ook de kijkers, de cateraars, de pers jawel de hele mikmak inclusief de jury, starter en omroepers.

Het zou een drukte van belang worden. Er was muziek die de dag voor de wedstrijd al uit de luidsprekers knalde.  Er waren parkeerwachten, schoonmakers, glazenhalers, bierwachten, kaartjesknippers, vrachten officielen, bobo’s, juryleden en Herman de Schermenman. Herman liet de aanwezigen zien hoe goed de SOA alles geregeld had. Op vier schermen kon je zien wat er er gebeurde als de SOA het niet regelde. 

Op scherm 1 liep De procedure: een white board animatie van de vier jaar voorbereiding van het evenement. Op scherm 2 de  Regentenzaal; zag je lange tafels met officials  met verschillend gekleurde petten op met alleen een reglementenboekje en een fluitje voor zich. Verder was de zaal op, een kaartjesautomaat voor volgnummers, na leeg.

Op scherm 3. Wedstrijd; atleten in IJsland shirts verdwaasd aan het snelwandelen in het Mastbos.

Scherm 4 was nog zwart. Daar zouden Sam en Moos verschijnen en het publiek voor de wedstrijd nog toespreken.  Ze doorliepen nu de screening vertelde Herman: beelden van de vorige loop werden bekeken, de inschrijving gecontroleerd op nummers en handtekeningen, de schoenen gecontroleerd, de shirts geanalyseerd op winddichtheid en nog veel meer. Herman keek neutraal in de camera maar was nerveus.  In zijn oortje kreeg hij door dat Sam en Moos niet bij de eerste call-room waren… De families zaten klaar op de tribune.

Sam en Moos waren ondertussen in een internet-vrij-zone aan het strand. Ze wilden gewoon lekker hardlopen. Zonder regels, reglementen, jury en commissies die wilden bepalen hoe zij moesten lopen. Ze trokken samen een streep en wandelen ongeveer honderd stappen de andere kant op. Keken naar elkaar en zetten de voeten achter de lijn. Klaar voor de start!