Theo

Hij staat aan de kant. Roerloos. Mooie riem om de bescheiden buikomvang in te tomen. Geruit overhemd, nonchalant half open. De witte haren keurig gekamd. In het karakteristieke scheve gezicht met de wat strakke uitstraling, volgen de ogen iedere atleet die er toe doet. Of hij vraagt gewoon wie het is. Bijna verontschuldigend klinkt het dan dat hij toch wat meer afstand heeft genomen.
Theo Reitsma komt even voor De Spelen polshoogte nemen. Hoopt Schippers te spreken maar die komt pas in de middag trainen. Dus spreekt hij Bennema en Reider maar ook een jonge Nederlandse schaatscoach die met Japanse sprinters op de atletiekbaan traint. Als even later een voetbalploeg een rondje langs de buitenkant jogt spreekt een speler hem aan. Het blijkt een jongen uit Veendam te zijn die hem herkent van een van de zeven WK finales die hij  heeft verslagen.

Niet iedereen her-kent Theo. Het is normaal want in 2002 ging hij formeel op zestigjarige leeftijd met pensioen, kreeg in 2004 een ere Nipkow schijf voor zijn oeuvre in de sportjournalistiek, en was daarna nog maar sporadisch bij Fox Sport te horen. Nu is ook dat gestopt ("Weer naar Kaalheide was me gewoon te ver"). Voor Ziggo nu wat los vaste klussen. Leuke dingen dus met naast honk-en softball ook aandacht voor atletiek. Dat ik hem al jaren ken en dat hij het beroemde commentaar gaf bij het goud van Van Langen in Barcelona doet niet ter zake.
Hij volgt alles op afstand maar ziet nog steeds de dingen die er toe doen. Wil geïnformeerd zijn. Heeft ook oprechte interesse. Wil wat weten over mijn samenwerking met N.
"Zorg je wel dat ze een beetje lacht", geeft hij me mee als ik samen met Bennema naar de eetzaal loop. Ik steek mijn duim op. Net als een Braziliaan.