IM Piety Schoon

Er zaten verschillende meisjes bij mij in de klas op de HAVO. Gewone meisjes die je niet opmerkte. Opvallend gewoon eigenlijk. Waardoor vielen ze me niet op? Ik weet het niet. Als ik er aan terug denk en probeer namen en gezichten te achterhalen zijn ze onherkenbaar.

De namen en gezichten die ik wel herkende op de foto hadden allemaal iets opvallends. Dus iets wat mij in ieder geval opviel. Ik had met een aantal mensen afgesproken nadat we elkaar op Facebook hadden gevonden. Er was een incident aan deze ontmoeting vooraf gegaan.

In een poging om iemand bij ons groepje te betrekken was er na wat heen en weer gechat een boos berichtje verschenen. Waarom ze in hemelsnaam bij deze onzin conversatie zat. Ze had een punt. Het was veel onzin.

Ik kreeg daarna een persoonlijk berichtje van een van de andere deelnemers met de mededeling dat ze ernstig ziek was. Zo dat hakte er in. Kanker in de buikregio.

Kort daarvoor had ik nog een foto naar haar gestuurd en ook nu stuurde ik een foto met de toevoeging te genieten van de mooie momenten. Ze reageerde blij. Vanaf dat moment heb ik niet meer geinformeerd hoe het haar verging. Slechts momenten gedeeld. Meestal een natuurfoto waaruit mijn verwondering over de schoonheid van de natuur moest blijken.

In mijn gedachten bleef ze steeds een meisje. Of in ieder geval iemand van de leeftijd zoals ik me nu voel. Dat is meestal veel jonger dan de kalenderleeftijd.

Ze was geen gewoon meisje in de klas. Ze viel op. Dat kwam wellicht door haar korte steile haar. Voor mij viel ze op door haar open en blije gezicht met sproetjes waarboven de ogen schitterden.

Toen ik haar jaren later via de sociale media opeens weer in het oog kreeg zag ik dat ze aan het hardlopen was geslagen.  Dat had ik niet verwacht. Ik vroeg naar haar belevenissen en volgde de uitslagen. Vaak stond ze op de foto met een grote lach op het gezicht. Met een frisse uitstraling. Zo’n frisheid waar je een geur van karnemelkzeep aankoppelt.

Nog niet zo lang geleden stuurde ik haar een foto. Ik maakte de foto toen ik aan haar dacht. Donkere wolken boven het meer. Maar ook zonlicht. Dat licht viel op de ooievaar die op een boom was neer gestreken. Het leek me passend.

Toen ik via een berichtje van een schoolvriend las dat Piety Schoon overleden was, kwam dit beeld direct bovendrijven. Ik rook de zeep en zag een bezweet lachend gezicht. Ze liep door de foto en het licht viel op haar. Donkere wolken op de achtergrond.