sjokker

soms loop je en je loopt en er komt geen finish inzicht.
maar je hebt ook dagen............
ik nam me voor om twee ronden te lopen rond het Khalifa complex zeg maar voor het gemak een tien kilometer (of hoopte ik dat alleen maar?).
vol goede moed liep ik in een gemakkelijk tempo. maar al snel was dat niet gemakkelijk.
ik voelde me een sjokker een zwoeger en toen ik op mijn klokje keek sloeg de schrik me om het hart. WAT! nog maar een kleine twintig minuten onderweg. Dus bij dit miserabele tempo moest ik nog zeker een half uur. mijn benen branden al. ik voelde de spieren als krakend ijs uit elkaar schuiven. schotsenlopend sleepte ik me door. laat ik maar een duizendje klokken. om de honderd meter staan er aanduidingen dus dat gaat makkelijk. maar staan ze wel goed en heb ik er niet een gemist? boven de vier minuten de kilometer en ik voel als of ik een twintigkamp heb gedaan en de afsluitende tien op de baan loop. inderdaad, ik loop op een kunsstofstrook, en sleep me voort tot ik op het punt kom om weer mijn tijd op te nemen. het kan bijna niet maar het is nog langzamer geworden.
wat een rustig duurloopje in de ochtend moest worden werd een marteltocht van drie kwartier en het gevoel of ik nog nooit gelopen had.
ik slurp een halve liter koel water naar binnen nadat ik me gewogen heb en ik de rest van het vochtverlies met hersteldrank aanvul.
soms is lopen gewoon hard werken om vooruit te komen.